به گزارش خبرگزاری شبستان از رشت، ۲۵ اردیبهشت ماه، نخستین سالروز درگذشت مردی است که در جنگل‌های اشکور بالید ولی توانست در حوزه ایرانشناسی پژوهش‌های ارزشمندی از خود به یادگار بگذارد. «عبدالرحمان عمادی»، از پژوهندگان ممتاز و هم‌نسل « منوچهر ستوده» و «ایرج افشار» بود که مقالاتش طی نیم قرن در حوزه ایرانشناسی در مجلات معتبر کشور منتشر می‌شد.
عبدالرحمان بهمن‌ماه سال۱۳۰۴ خورشیدی در روستای «ای‌نی » از توابع اشکور در کوه‌های شرق گیلان به دنیا آمد. خانواده وی از طایفه سادات دیلمانی و از نوادگان مشاهیر دیلمی از جمله «عمادالدین ابوکالیجار مناور بن فره کوه دیلمی» بود.
در آن روزگار، روستا تنها مکتب‌خانه‌ای داشت که عبدالرحمان نخستین آموزش‌هایش را در آن طی کرد. سپس تحصیلش را در مدرسه رودسر ادامه داد و بعد به شهرهای رشت و قزوین رفت و پس از پایان دوره متوسطه، برای ادامه تحصیل به دانشگاه تهران رفت و توانست مدرک کارشناسی حقوق قضایی را از دانشگاه تهران دریافت کند.
عمادی، تنها شغل وکالت نداشت، وی به تحقیق و پژوهش در مباحث ایرانشناسی روی آورد و توانست بخشی از مقالات ایران شناسی را طی نیم قرن فعالیت پژوهشی خود در مجلات معتبر کشور منتشر کند. انتشار بیش از ۱۰ اثر سترگ در حوزه ایرانشناسی، تنها بخشی از فعالیت‌های قلمی وی بود.
برخی از آثار مکتوب وی که توسط انتشارات «گیلکان» و «آموت» منتشر شده، بدین شرح است؛ کتاب‌های «خوزستان در نامواژه‌های آن»، «لامداد- چند جستار از ایران»، «آسمانکت- چند رسم مردمی»، «حمزه آذرک و هرون‌الرشید در آئینه دو نامه»، «دوازده گل بهاری-نگاهی به ادبیات دیلمی و طبری»، «دماوند یا گباوند»، «چندصد نام دریای خزر»، «دیلمون پارسی یا دیلمون پالوی – دوبیتی‌های دلدادگان روستایی»، «بی‌بیه» و «فره‌گان».
عبدالرحمان عمادی، سرانجام در ۲۵ اردیبهشت ماه ۱۳۹۸ بر اثر ایست قلبی دفتر زندگی‌اش بسته گردید و در گورستان شهر رودسر به خاک سپرده شد.
نظر شما