خبرگزاری شبستان – مازندران؛ مردم هر منطقه ای برای خود، آداب و رسوم ویژه ای دارند که از گذشتگان و نیاکان خویش به ارث برده اند.
این آداب و رسوم بخشی از هویت آن منطقه را تشکیل می دهد و در مجموع هویت یک کشور را می سازد.
هر چند که بعد از مدت زمانی برخی از آداب و رسوم و سنن از یادها می روند اما باید برای صیانت و انتقال آنها به آیندگان، تلاش نمود.
پاسداشت این سنن قدیمی علاوه بر وظیفه مسئولان مربوطه بلکه وظیفه تک تک افراد جامعه است چرا که آیندگان باید میراثی مانا از نیاکان خویش، داشته باشند و به تاریخ و هویت خویش، افتخار کنند.
مازندران با قدمت چندین ساله، آداب و رسوم مختلفی در مناسبت های مختلف دارد که سینه به سینه باید از آنها حفاظت و به نسل های آینده، منتقل کرد.
ماه مبارک رمضان، ماه ضیافت الهی است که مازندرانی ها نیز سنن ویژه ای در این ماه دارند.
برخی از افراد در قدیم به علت عدم امکانات نظیر برق و دستگاه های رسانه ای با گرفتن حلب خالی در یک دست و چوب در دست دیگر با چوب روی حلب می کوبیدند و با خواندن سحر برخیز، سحر برخیز که صبح صادق آمد، مردم را برای خوردن سحر و روزه گرفتن از خواب، بیدار می کردند.
سحرخوان ها با مشاهده تاریک بودن خانه همسایه و اهالی محل که معمولا در گذشته ها از لمپا یا همان چراغ گردسوز، افراد خانه را به نزدیک شدن سحر، آگاه می کردند و سحرخوانی معمولا در مناطق کوهستانی و روستاهای دوردست بیشتر، رواج داشت و هنوز نیز تداوم دارد.
روزه سری یکی دیگر از آداب قدیمی دیار علویان است که در ماه ضیافت الهی از سوی والدین به فرزندی که به سن تکلیف می رسیدند و جهت تشویق آنها برای پسران، گاو و گوسفند و برای دختران، طلا خریداری می شد و روزه سری هنوز هم ادامه دارد.
پخت غذاهای متنوع به همت بانوان خوش ذوق و هنرمند مازنی نظیر آش های مخصوص و نان در ماه مبارک رمضان، سفره های سحر و به ویژه افطار را رنگین می کند و عطر این غذاها تا چند خانه به مشام می رسد.
انس و الفت با قرآن، شب زنده داری در شب های قدر و ... از آداب و رسوم دیگر مازندرانی ها در ماه رمضان به شمار می آیند.
ماه رمضان، ماه خدا است که می توان خود را برای مانوس شدن با حق آماده کرد و همچنین در این ماه برای صیانت از فرهنگ معنوی جهت جامعه پایدار و باصلابت کوشا بود.
گزارش: معصومه علیزاده
نظر شما