به گزارش خبرنگار گروه غدیر و مهدویت خبرگزاری شبستان، در شرایط امروز جامعه که شیوع کرونا و ترس ها و اضطراب های ناشی از آن اختلالاتی را در زندگی ما ایجاد کرده است، توجه به معنویت و آنچه از این طریق به عبور ما از بحران کرونا کمک می کند، ضرورتی انکارناپذیر است.
از این رو، با حجت الاسلام والمسلمین «ابراهیم بهاری»، استاد اخلاق درباره کارکردهای انتظار و امید ناشی از آن در عبور از بحران ها گفت وگویی داشته ایم که در ادامه تقدیم حضورتان می شود:
برترین اعمال در جامعه منتظر و زمینه ساز ظهور چیست؟
امیرالمؤمنین(ع) می فرمایند: «انْتَظِرُوا الْفَرَجَ وَ لا تَیْأَسُوا مِنْ رَوْحِ اللهِ، فَاِنَّ اَحَبَّ الاَْعْمالِ اِلى اللهِ اِنْتِظارُ الْفَرَجِ؛ منتظر فرج باشید و از رحمت الهى مأیوس نشوید، چون محبوب ترین اعمال در نزد خداوند متعال انتظار فرج است» (بحارالانوار، جلد 10، صفحه 94).
«ال» در «الفرج» الف و لام جنس است، یعنى همواره در مشکلات و سختى ها امیدوار به یافتن راه حل و گشایشى باشید و هیچ گاه از رحمت الهى ناامید نشوید، زیرا رحمت الهى پایان ناپذیر و نامتناهى است. دنیا همواره فراز و نشیب داشته و امّت هاى مختلف نیز مشکلات و مصائب گوناگونى داشته اند، و گاه شیاطین و فرمانروایان ظالم عرصه را بر مردم تنگ مى کردند و لشکر ایمان تضعیف مى شد، به گونه اى که گاه مشکلات نفس گیر مى شد، ولى هیچ گاه مؤمنان از رحمت الهى مأیوس نمى شدند.
در این باره به مصداق اشاره بفرمایید.
به عنوان مثال در جنگ احزاب آن قدر عرصه بر مسلمانان تنگ شد که به تعبیر قرآن «مى خواست سینه ها از گلوها خارج شود!»( سوره احزاب، آیه 10) و به تعبیر ما «کارد به استخوان رسیده بود» ولى مسلمانان باز هم به حل مشکلات و انتظار رفع ناملایمات امید داشتند و این انتظار به ثمر نشست و خداوند به وسیله باد تمام بساط کفّار را در هم ریخت.
بنابراین اگر مشکلاتى براى جامعه، حوزه هاى علمیّه، انقلاب، جوانان، حکومت اسلامى، نوامیس مسلمانان و مانند آن پیش مى آید، نباید خود را ببازیم و از رحمت حق مأیوس گردیم، او که رحمتش عام است و شامل کسانى که حتّى او را نمى خوانند و نمى شناسند مى شود، چطور شامل حال ما نمى شود؟!
روایت حضرت امیر(ع) بر چه کیفیتی از انتظار تاکید دارد؟
این واژه معناى معهودى دارد، یعنى منتظر فرج مخصوص، که همه شیعیان و مسلمانان در انتظار آن هستند، باشید، به تعبیر دیگر این روایت به ما توصیه مى کند که منتظر قیام حضرت مهدى (عج) باشیم. طبق احتمال دوم معناى جمله «احب الاعمال» این است که انتظار فرج از کل فروع دین بهتر است و هیچ عملى به ارزش انتظار فرج نمى رسد.
با توجه به اینکه انتظار فرج یک حالت باطنى و درونى است، آیا صرف این حالت درونى، که کار سختى هم نیست، افضل الاعمال است؟
در پاسخ به این سوال باید توجه داشت انتظار چند گونه است؛ نخست انتظار دروغین که همراه با هیچ گونه آمادگى نیست و فقط با حرکت زبان است.
دوم انتظار راستین که آمیخته با آمادگى هایى است که این خود درجاتى دارد. همانند نیروهاى نظامى که وقتى به آن ها آماده باش مى دهند گاه در آماده باش کامل هستند و گاه نه.
برخى از منتظرین آمادگى ناقصى دارند، برخى دیگر آمادگى نسبتاً کاملى دارند و گروهى نیز آمادگى 100 درصدی و کامل دارند.
کدام یک از این منتظرین مشمول أحبُّ الاعمال هستند؟
بدون شک کسانى که آمادگى کامل دارند به این مقام رفیع و بلند نائل مى شوند نه هر کسى که مدّعى انتظار باشد. مگر مى شود ما منتظر میهمانى بس عزیز و عالیقدر باشیم و عمرى را در انتظار مَقدم او به سر بریم، ولى حتّى ابتدایى ترین اسباب و وسایل پذیرایى را فراهم نکرده باشیم؟ اگر چنین شخصى مدّعى انتظار باشد، در حالى که هیچ آمادگى ندارد، مردم در عقل او شک مى کنند!
از سوى دیگر انتظار أشکال گوناگون دارد، انتظار شخصى که منتظر یک میهمان است، با انتظار کسى که منتظر صد میهمان است، تفاوت دارد، انتظار یک شخص عادى با انتظار امامى که برترین انسان روى زمین است و براى برپایى حکومت جهانى و گسترش عدالت و قسط مى آید، بسیار متفاوت است. اگر أشکال مختلف انتظار فرج را بررسى کنیم اعتراف خواهیم کرد که این انتظار، بزرگ ترین، با شکوه ترین و پرارزش ترین انتظار در طول تاریخ بشریّت است!
آیا اعمال ما نشانگر این انتظار است؟
ما باید جایگاه خود را در قیام حضرت حجت(عج) از هم اکنون مشخّص کنیم، آیا از کسانى خواهیم بود که در خطّ مقدم جبهه خواهیم بود؟ یعنى آن قدر شهامت و ایمان داریم که در این صف قرار بگیریم؟ یا از کسانى خواهیم بود که در پشت جبهه یار و یاور رزمندگان خواهیم بود؟ یا از کسانى خواهیم بود که نه در خط مقدّم قرار خواهیم گرفت و نه در پشت جبهه یار و یاور آنها خواهیم بود، بلکه فقط و فقط به فکر دنیاى خود خواهیم بود یا در جبهه مخالف و رو در روى امام زمان(عج) قرار خواهیم گرفت!؟
عجبا! کسى که مدعى انتظار منتظَر بود حالا در صف مخالف قرار مى گیرد! چنین انسانى در حقیقت با خواندن دعاى فرج، دعاى تعجیل مرگ خود را مى خوانده است؟!
با این توضیحات، انتظار واقعى مى تواند یک مکتب و دانشگاه خودسازى باشد.
نظر شما