دکتر مهدی حامد سقایان، استاد دانشگاه تربیت مدرس درباره امکان دستیابی به گونه ای از تعزیه که علاوه بر اصالت های گذشته، واجد جذابیت های امروز نیز باشد به خبرنگار شبستان گفت: با تحقیقاتی که در زمینه فرم و محتوای تعزیه صورت می دهیم شاید بتوان به مدلی بینابینی دست یافت که نه آن الگوی سنتی دوره قاجار باشد و نه مبتنی بر نظریه های غربی نمایش.
او تاکید کرد: شکل های سنتی تعزیه خودمان را نمی توانیم احیا کنیم چون شناخت دقیقی از آن وجود ندارد و جزئیاتی از آنها را نیز از دست داده ایم که این، چیدن پازل تعزیه به صورت گذشته را بسیار دشوار می کند. اما مشکل اساسی در این زمینه کمبود متریال تحقیقی است تا آنجا که بسیاری از اسناد و مدارک از بین رفته و بیشتر آنچه امروز نزد ماست حاصل تحقیقات غربی هاست. البته سیر پژوهشی که از دوره پژوهشگرانی چون جنتی و عطایی آغاز می شود و به بیضایی و غفاری و پس از آن شهیدی می رسد در جای خود بسیار ارزشمند است.
این استاد دانشگاه درباره روند ماندگاری تعزیه چنین توضیح داد: جهان تشیع سنتها آیین ها و مناسک خود را دائماً بازاجرا می کند تا آنها را زنده نگه دارد. اگر آن وقفه در سیر تکاملی هنر تعزیه به وجود نمی آمد جهان تشیع تنها مذهب دنیای اسلام بود که به شکل های نمایشی اجازه رشد می داد و همین به جهان عرب کشورهایی مثل لبنان و سوریه سرایت کرد.
سقایان درباره مصادیق این الگوبرداری گفت: از شرق، تا هند و حتی دریای کارائیب شاهد شکل های نمایشی با عنوان "فستیوال حسین" هستیم که براساس تحقیقات صورت گرفته متاثر از تعزیه خودمان است.
به گفته او به تازگی کتابهای خوبی در زمینه تعزیه منتشر شده است. به طور مثال کتاب "تعزیه در جهان اسلام" ترجمه شده که نشان می دهد تعزیه هنوز در کشورهایی چون لبنان، سوریه، عراق، پاکستان، هند، بنگلادش زنده است.
سقایان اظهار امیدواری کرد: اگر این پژوهش ها به صورت زنجیره ای ادامه یابد و حرکت فرهنگی که تعزیه در جهان اسلام به وجود آورده را ردیابی کنیم می توان امیدوار بود که گام مهمی در زمینه هنرهای نمایشی سنتی برداشته شود.
پایان پیام/
نظر شما