به گزارش خبرنگار خبرگزاری شبستان از رشت،محمود نامجو فقط در ایران پرآوازه نیست، وی در مجلات ورزشی دنیا، مرد دینامیکی ایران، هرکول آسیا و پدیده بزرگ قرن اتم توصیف شده است.
نامجو در المپیک ملبورن مقاوم ترین وزنه بردار جهان لقب گرفت، آخرین روز دی ماه ۱۳۶۸ وزنه زندگی نامجو بر زمین گذاشته شد.
نامجو در سال ۱۲۹۷ شمسی در محله ی استاد سرای رشت متولد شد، از همان اوان کودکی و نوجوانی به ورزش علاقمند بود و تا سیزده سالگی به رشته های بند زنی و ژیمناستیک پرداخت و در نوجوانی و جوانی با ورزشکاران محل در اجرای نمایش های شگفت آور نظیر؛ بلند کردن سنگ ها و وزنه های سنگین و دریدن سینی های مسی و غیره شرکت می جست.
علاوه بر وزنه برداری به ورزش های زورخانه ای، بدنسازی و کشتی نیز روی آورد و در ورزش هایی چون بارفیکس،پارالل،تاب،خرک و آکروبات نیز شرکت می‌کرد و توانایی و مهارت شگفت انگیزی از خود به معرض نمایش می گذاشت.
محمود نامجوی همچنین به علت نوع دوستی و ایمان ناب و خالصانه اش، به جوانمردی شهره بود،وی اولین مدال طلای جهانی وزنه برداری را در قهرمانی جهان ۱۹۴۹لاهه برای ورزش ایران به ارمغان آورد و در بازی های آسیایی دهلی نو ۱۹۵۱، اولین وزنه بردار آسیایی شد و توانست رکورد جهانی را ترقی دهد.
از شگفتی های نامجو کسب قهرمانی جهان در سن ۴۱ سالگی بود، کسب ۳ مدال طلا ،۲ نقره و ۳ برنز از مسابقات قهرمانی جهان و المپیک، یک مدال طلا و ۲ نقره از بازی های آسیایی و صدها مدال و جایزه از مسابقات بین المللی بخشی از ره آوردهای نامجوست.
وی در سن چهل سالگی در المپیک ملبورن مدال برنز را کسب کرد، مسؤلان کارخانه بزرگ غذاهای کمکی انگلستان supplement برای چاپ عکس اندام نامجو بر روی محصولات خود مبلغ هنگفتی به وی پیشنهاد دادند اما او به این علت که ممکن است بعضی از محصولات این کارخانه عوارض جانبی داشته باشد نپذیرفت.
وی پس از انقلاب، ریاست فدراسیون وزنه برداری را به عهده گرفت و برای پاسداشت زحماتش در سال ۱۳۶۴ اولین دوره مسابقات وزنه برداری با عنوان «جام نامجو» با حضور خود پهلوان در رشت برگزار شد.
محمود در ابتدا در یک کارگاه مبل سازی در تهران مشغول به کار شد و در سال ۱۳۲۳ به استخدام آتش نشانی تهران درآمد و در سال ۱۳۵۶ با ۳۳ سال خدمت بازنشسته شد.
در ایام بازنشستگی حقوقش تکافوی زندگی روزمره اش را نمی کرد ، او در سن شصت و پنج سالگی با ۴ فرزند هنوز مستأجر بود، تا این که نخست وزیر وقت، باقی مانده وام مسکن او را تقبل کرد و وی صاحب یک واحد آپارتمان شد.
در مجلات ورزشی دنیا به او لقب مرد دینامیکی ایران، هرکول آسیا و پدیده بزرگ قرن اتم داده شد، وی همچنین در المپیک ملبورن لقب مقاوم ترین وزنه بردار جهان را گرفت.
در سال های آخر عمر، بیماری مهلک سرطان به جسم ستبرش رسوخ و او را به شدت نحیف و رنجور کرد،نامجو سرانجام صبح روز شنبه ۳۰ دی ماه ۱۳۶۸ شمسی تمام افتخارات ۷۳سال زندگی اش را برای میهن خویش باقی گذاشت.
او را در بهشت زهرای تهران به خاک سپردند، در سی ام دی ماه سال ۱۳۸۱ مصادف با سالروز درگذشت این قهرمان نام آور جهان، مراسم پرده برداری از تندیس این پهلوان بزرگ گیلانی در ضلع جنوبی استادیوم ورزشی شهر رشت(روبروی دانشکده علوم پایه دانشگاه گیلان) برگزار گردید.
این تندیس به دست مهندس محمود پورنصری‌نژاد ساخته شد، غلامعلی والامنش (وزنه بردار) در مورد او می گوید: او مربی گری تیم ملی سوئد را به خاطر وطن دوستی نپذیرفت.
وی گفت: در اردویی که در سال ۱۳۳۴ در بندر انزلی برگزار شد، به همراه تعدادی از وزنه برداران جهت یادگیری فنون و تکنیک های روز حضور داشتم و تکنیک هایی و فنونی را که آن مرحوم در آن زمان به ما می آموخت بیست سال بعد در سال ۱۳۶۴ توسط اسپاسف بلغاری در کلاس بین المللی تدریس می شد و جالب این بود که او از علوم و فنون ورزشی دنیا جلوتر بود.
نظر شما