به گزارش خبرگزاری شبستان، رجب طیب اردوغان نخست وزیر ترکیه وقتی در سال 2003 به قدرت رسید تاکنون به اندازه تغییر سیاست کلی نشان نداده است. اما این اواخر طرح ها و محورسازی های جدیدی در دولت او شکل گرفته است.
گرچه ترکیه در قبال سیاستهای ضداسراییلی اش متعهد است اما از سویی ارتباط وی با آمریکا تعاریف جدیدی از رابطه را برای همسایگانش خلق کرده است.
امروز ارتباطات فرهنگی، اقتصادی دمشق آنکارا که به تردد میلیاردها دلار سالیانه ختم می شد به واسطه سیاست های مبهم اردوغان متوقف شده است.
حمله اسراییل به کشتی مرمره در آبهای بین المللی در 31 می 2010 باعث شد در تاریخ کشور ترکیه بیشترین احساسات ضد اسرائیلی شکل بگیرد که تاکنون نیز ادامه دارد و حداقل به این دلیل دولت اردوغان نباید کشورهای دشمن با رژیم صهیونیستی را در این خصومت حمایت کند؟ ترکیه در جهان عرب باید دست به انتخابی دشوار بزند، انتخاب ارزشها یا فرصت ها؟
حمایت ترکیه از ناتو برای مداخله در امور داخلی لیبی امتحانی حساس به شمار می رفت.در این باره متعهدان ناتو ترکیه را به واسطه موقعیت منطقه ای مهمترین عامل در این مورد می دانستند.
استفان کوک در مجله آتلانتیک در 18 نوامبر نوشت: جناح و عکس العمل ترکیه در قبال مرگ معمر قذافی و سقوط پادشاهی اش سخت ترین شکست در شرط بندی قذافی به شمار می رفت.
مورد دوم، خصومت جدیدی است که اردوغان در برابر صمیمی ترین متحدش بشار اسد در پیش گرفته است.در نتیجه، نقش اول آنکارا در این بازی تنبیه و منزوی کردن بشار اسد است.
کوک ادامه می دهد: تغییر یکباره دیپلماسی ترکیه در قبال سوریه گواه این ادعا است.برخلاف فشارهای وارد شده به آنکار برای مهجور کردن سوریه تنها زبان دیپلماتیکی ترکیه تاکنون تغییر کرده است.
در بیانیه 15 نوامبر، رجب طیب اردوغان اظهار کرد که نمی توان به بشار اسد اعتماد کرد.
«هیچ کس از بشار اسد انتظاری ندارد که بتواند به انتظارات مردم پاسخ دهد امید ما این است که دولت بشار اسد به راههای گذشته بازنگردد.»
به گزارش میدل ایست، ترکیه با این اظهارات به ناآرامی های مرزهای مشترک خود با سوریه در جنوب افزوده است.
به علاوه بازیگران منطقه ای و بین المللی به منظور تشدید مشکلات داخلی سوریه ترکیه را بهترین عامل یافته اند و آن را به نفع نیروهای خارجی میدانند.
همچنین سیاست جدید ترکیه براساس ضمانت حفظ رهبری آنکارا به دست دولت فعلی تحت هر شرایط و هر آینده ای برای سوریه است.
این یک تغییر چشمگیر است که نشان می دهد دولت ترجیح می دهد برای حفظ موقعیت خود دیگران را فدا کند.
رئالیسم سیاسی همواره دچار تناقض هایی است که در حالیکه ترکیه یکبار تا مرز جنگ با سوریه را تجربه کرده است دوباره می خواهد که تجربه ناخوشایند برایش تکرار شود.
در این باره ترکیه تحت شدیدترین اختلاف نظرها با بهترین متحدش ایران است.در همین رابطه بسیاری از مویدان نظام سوریه و رئیس آن، بشار اسد، هم در داخل سوریه و هم در داخل لبنان بر این اعتقادند که آن چه در سوریه می گذرد یکی از وجوه درگیری میان ترکیه به ریاست "حزب عدالت و توسعه" اسلامی با جمهوری اسلامی ایران است.
همچنین معتقدند که امریکا این درگیری را مدیریت می کند تا به طور غیرمستقیم رو در روی تهران و دمشق بایستد. بدین ترتیب واشنگتن با توجه به هم پیمانی مزمنی که با ترکیه دارد، تلاش می کند سیاست قدیمی و مستمر خود در قبال تهران را پیگیری کند و تهران را تضعیف کند یا محاصره و ناکارامد سازد یا این که به آن حمله کند.
از منظر سیاسی، باز هم تاکید می شود که ترکیه نقش اول را بازی می کند احمد داوود اوغلو، وزیر امور خارجه بعد از دیدار با آلن ژوپه همتای فرانسوی خود به فشارهای بین المللی به سوریه تاکید کرد.
با وجود رفت و آمدهای کشورهای همسایه و تکاپوی کشورهای خارجی دولت سوریه در تلاش است احتمال جنگ داخلی را تا حد ممکن کاهش دهد.
برخورداری از قدرت نظامی و تقسیم بندی های مذهبی شدید جاری در سوریه باعث می شود که نوعی رکود به وجود بیاید. اما اگر هم روزی شکست بخورد هزینه های آن را همه می پردازند از همسایه های سوریه گرفته تا دیگران.
از سوی دیگر عملی ساختن تصمیم سوریه برای نابودی منطقه در صورت تعدی به آن چندان هم آسان نیست. چرا که کشورهای دیگر نیز با بهره برداری از پول و سلاحی که در اختیار دارند و حق وتویشان در شورای امنیت می توانند به سود مصالح خود هر کاری که بخواهند انجام دهند.
از سویی هیچ کشوری نیز مصالح حیاتی و استراتژیک خود را صرف سوریه نمی کند و دست به خودکشی نمی زند. اما قطعا هم به راحتی پشت دمشق را خالی نمی کنند و تا زمانی که ببینند دیگر نمی تواند بیش از این ادامه دهد کنار آن خواهند ماند یا کمک می کنند که مصالحش را تامین کند.
پایان پیام/
نظر شما