اشک به حرمت تو تمام قد می ایستد

خبرگزاری شبستان: گویا دیگر به اول محرم رسیده باز گردش روزگار . . . . محرم تمرین سوختن است، تمرین شعله ورشدن، مشق ققنوس بودن، تمرین سوختن در آتش عشق، مشق فداکاری، ایثار و جانبازی... محرم مقصدی است برای مبداء، محرم رجوعی دوباره است و محرم...
محرم طنین ضجه های زینب و آغوش های خالی بی اصغر است، محرم ماه داغ حامیان زینب است.
حسین....
حسین تنها دلیل شور و شیدایی این روزهاست. حسین واژه مانوسی که هزاران، هزار و یک شب می شود از او نوشت و با هر سطر خونینش گریست. حسین معنای شهامت است و فریاد مظلومیت که هیچ گاه به سکوت منتهی نخواهد شد. حسین، چراغ همیشه روشن مکتب عشق است که رهروانش اسیر تاریکی نخواهند شد.
واکنون...
بیرق های سیاه به احتزاز در آمده، همه جا رنگ عزا گرفته است، گوشه گوشه شهر مصیبت حسین را زمزمه می کند، همه مردم شهر، سیاه پوش اویند و تکیه های کوچک و بزرگ که قد علم کرده اند و نوای عاشورایی در هر کوی و برزنی طنین افکنده است. نه اشک ها در چشم دوام می آورند نه حرف ها بر زبان، روایت درد آسان نیست و زبان بسیار ناتوان در گفتن ناگفتنی ها است. این روزها از هرکسی دلیل سیاه پوشیدن و در سوگ نشستنش را بپرسی عشق امام حسین (ع) را با اشک حلقه زده درچشمانش پاسخ می دهد.
و چه زیبا فرمود حضرتش: "انا قتیل العبرات" من کشته اشکهایم. انا قتیل العبرة، لا یذکرنى مؤمن الا استعبر، من کشته اشکم، هیچ مؤمنى مرا یاد نمى‏کند، مگر آنکه اشک در چشمانش مى‏آید.
شهیدى که هم یادش گریه آور است و هم اشک ریختن در سوگ او موجب احیاى عاشورا است.

اگرقطره‎ای از اشکی که بر حسین (ع) ریخته می شود، در جنهم بیافتد آتش و حرارت آن را خاموش می‎کند، برای هر عملی ثواب محدودی است جز ثواب آن اشک که اجر آن محدودیت و اتمامی ندارد.
و چشمی که بگرید در عزای امام حسین(ع)، آن چشم در نزد خداوند از تمام چشم‎ها محبوب ‎تر است، همه چشم‎ها در روز قیامت گریانند، مگر چشمی که بر امام حسین(ع) گریه کرده باشد، آن چشم روشن شود به نور کوثر و نظر به آن و آن چشم را ملائکه تبرک می‎کنند و اشک را خود از آن پاک می‎کنند.
بدون تردید وقتی پیر و جوان، بزرگ و خردسال، در این ایام لباس سیاه می پوشند، یادآور حزن و مصیبت جانکاهی است که به وجود مقدس حضرت سید الشهداء (ع)، رسیده است و حقیقت این است که بقای اسلام مرهون دو ماه محرم و صفر است.
از نظر تاریخ چنانکه مورخین نوشته اند، بعد از واقعه جانسوز عاشورا، زنان خاندان پاک رسول الله (ص) اولین کسانی بودند که تا یک سال لباس سیاه به تن داشتند و چنان مشغول عزاداری بودند که امام سجاد(ع) برای آنها غذا فراهم می ساختند. در طول تاریخ نیز پوشیدن لباس سیاه در عزاداری اهل بیت (ع) به صورت یک سنت ارزشمندی در بین شیعیان و محبان رایج بوده است.
بعضی از فقهای بزرگ مقید بودند، در ایام سوگواری امام حسین(ع) جامه سیاه می پوشیدند و به آن تبرک می جستند و با جدیت از آن نگهداری و مراقبت می کردند و وصیت می نمودند بعد از رحلتشان به عنوان تبرک با آنها دفن شود!
همانطور که امام خمینی(ره)فرمودند: "این ماه محرم و صفر است که اسلام را زنده نگه داشته است" باید ما محرم و صفر را زنده نگه داریم. به ذکر مصائب اهل بیت(ع) که با ذکر مصائب اهل بیت(ع) زنده مانده است. فداکارى سیدالشهدا(ع) که اسلام را براى ما زنده نگه داشته است‏. شما گمان نکنید که اگر این مجالس عزا نبود و اگر این دستجات سینه زنى و نوحه سرایى نبود، 15 خرداد پیش مى‏آمد. هیچ قدرتى نمى‏توانست 15 خرداد را آن طور کند، مگر قدرت خون سیدالشهدا(ع). و هیچ قدرتى نمى‏تواند این ملتى که از همه جوانب به او هجوم شده است و از همه قدرت هاى بزرگ براى او توطئه چیده‏اند، این توطئه‏ها را خنثى کند، الا همین مجالس عزا.
چه بسا روزهای خفقان آوری که رژیم های استکبار در فضای استبداد هرگونه عزاداری را جرم می شمرد و مردم را از تجمعات دلسوختگان عاشورایی منع می کرد اما چه بسا که هیچ گاه خاموش نمی شود شعله عشق حسین(ع) در دلهای عاشورایی.
آری مجالس عزایی که به دختران و زنان ما درس حیا و عفت و خویشتن داری زینب(س)می دهد و به مردان و جوانانمان در شجاعت و غیرت و مردانگی حسین(ع) و عباس(ع).
همان جوانانی که پرورده مکتب عاشورایی بودند و در دلهایشان عشق حسین برافروخته و برسرهایشان سربند یاحسین بوسه زده بود. جوانانی که خونشان را به خون سیدالشهدا(ع) گره زدند و جوی های عشق را لبریز کردند و هشت سال مدافع تمامیت و ناموس خاک اسلام شدند و نگاشتند بر دیوار سنگی تاریخ معنای جاودانگی مردان خدایی را. و امروز خدا را شاکریم که با افتخار در کشوری ساکنیم که در نهایت امنیت آزادانه نوای عاشورایی سر می دهیم و در این ایام با حضرت فاطمه الزهرا(س) همنواییم.
بدرید جامه خود عالمیان چون اکنون می شود لحظه به لحظه آل طه همه غرقابه خون . . . 
 

پایان پیام/