شعرهای رودخانه ای در «دست دریا»/ نگاه ما به طبیعت باید مدرن باشد

خبرگزاری شبستان،سرویس فرهنگی- مریم داوری: «محمود پوروهاب» متولد 1340 در شهرستان رودسر و ساکن قم از شاعران و نویسندگان کودک و نوجوان است که بیش از 200 اثر به چاپ رسانده است و بیشتر آثارش رنگ و بوی مذهبی دارد. وی با بیشتر مجلات کودک و نوجوان همکاری داشته و عهده دار داوری در جشنواره های مختلف بوده است. به منظور اطلاع از کار جدیدی که پوروهاب به تازگی به ناشر سپرده است، گفتگویی با وی ترتیب دادیم که بدین شرح است:

کار جدیدتان چه نام دارد ، در چه قالبی است و مخاطبان آن برای چه گروه سنی هستند؟

کتابی با عنوان «دست دریا» در دست انتشار دارم که البته ممکن است اسم آن تغییر کند . این کتاب ، شعر کودک برای گروه سنی چهارم و پنجم دبستان است.

« دست دریا »چه زمانی و توسط کدام انتشارات به چاپ می رسد؟

تصویرگری این کتاب تمام شده است و به زودی از سوی انتشارات به نشر (انتشارات آستان قدس رضوی) منتشر خواهد شد.

موضوع اشعار کتاب «دست دریا» چیست؟

اشعار کتاب دست دریا یک موضوع واحد دارد و آن رودخانه است. در این اشعار  رودخانه از زوایای مختلف دیده شده است. حدود 6 ماه مشغول سرایش شعرها بودم . طرح اولیه ش در ذهنم بود و دو ماه هم طول کشید که ناشر آنرا تایید کند.

چه شد که تصمیم گرفتید یک کتاب شعر با موضوع رودخانه داشته باشید؟

 من بچه شمال هستم و در روستا زندگی کردم. رودخانه در چند قدمی خانه ما بود برای همین رودخانه برای من نوستالوژیک است. خیلی نسبت به رودخانه علاقه، آگاهی و تجربیات مختلف دارم و به همین دلیل توانستم در مورد آن ده شعر بگویم. وقتی بخواهی در مورد یک موضوع شعرهای متعدد بگویی باید تجربات مختلف از آن داشته باشی و چیزهای مختلف از آن دیده باشی تا بتوانی از زوایای مختلف آنرا بیان کنی. من در کودکی با رودخانه عجین بودم و اتفاقات زیادی در مورد رودخانه دیدم و تجربه کردم. یک تجربه این چنین و مشابه هم در مورد درخت داشتم که آنرا با کتابی با عنوان «درخت خانه ما» مطرح کردم. درختی در نزدیک خانه ما بود که علاقه خاصی با ان داشتم .

پرداختن به طبیعت در قالب شعر و داستان برای بچه ها تا چه اندازه لازم است؟

نگاه ما به طبیعت باید نگاه مدرنی باشد. باید به طبیعت فکر کنیم. طبیعت آزادی و استقلال دارد و ما نباید آنها را سلب کنیم. نگاه سنتی ، نگاه یک سویه است. نگاهی که می گوید« ماه و خورشید و فلک در کارند تا تو نانی به کف آری» . در این نگاه من اجازه دخل و تصرف در طبیعت را دارم. نگاه مدرن این است که طبیعت را احساس کنیم و بدانیم که طبیعت استقلال، آزادی و امنیت دارد و ما نباید آنها را بگیریم. باید به بچه ها یاد دهیم که قدر محیط زیست را بدانند. بچه ها باید بدانند ضربه زدن به محیط زیست در واقع ضربه زدن به خودمان است. باید به بچه ها یاد دهیم اگر به طبیعت احترام نگذاریم در حقیقت امنیت و آزادی خودمان به خطر می افتد. در قاب شعر و د استان به خوبی و با ظرافت می توان این مسائل را به طور غیر مستقیم به بچه ها آموزش داد.

در کتابهای درسی ما چقدر به مساله محیط زیست پرداخته شده ست؟

آشنایی بچه ها با محیط زیست یک مساله ضروری است. که متاسفانه در کتابهای درسی به آن خیلی کم پرداخته شده است. باید در بحث محیط زیست به شکل نظری و عملی با بچه ها کار شود. به عنوان مثال هر چند وقت یک بار می توان بچه ها را به طبیعت برد تا آشغال ها را جمع کنند و با چشم خود ببینند که چقدر به طبیعت آسیب می زنیم. در کتابهای درسی جای بسیاری از مباحث مفید و کاربردی خالی است از جمله اهمیت و اثرات کتاب و کتابخوانی، قناعت، درست مصرف کردن، نوعدوستی و احترام به طبیعت. باید زندگی کردن را به بچه ها یاد دهیم و نه فقط خواندن و نوشتن. باید در مدرسه به آنها یاد داده شود که انسان های خوش زبان و صلح جو باشند. جای خیلی از مسائل اساسی در کتابهای درسی خالیست مسائلی که با زندگی عجین شده است. به عنوان مثال اگر هر ایرانی روزی یه دانه برنج را دور بیندازد روزی هشت میلیون برنج دور انداخته می شود و این میزان در سال می تواند یک کشور فقیر را از گرسنگی نجات دهد. بچه ها از همان بچگی باید با قناعت ودرست مصرف کردن آشنا شوند تا بتوانند این مسائل را در زندگی خود عملی کنند.

عواقب نپرداختن به موضوعات اساسی زندگی در کتابهای درسی چیست؟

همین حالا نیز داریم این پیامدها را می بینیم. برخی از زوج های جوانی زندگی مشترک خود را با تشریفات آغاز کردند و بی رویه خرج می کنند. بعضی افراد در زندگی سختی نکشیدند و آموزش ندیدند برای همین اسراف می کنند. آنها جامعه فقیر را نمی بینند. آموزه ها و مهارتهای زندگی از کودکی باید در وجود افراد نهادینه شود. اگر ما مسائل اساسی زندگی را در مدرسه آموزش ندهیم خودخواهی زیاد و همدردی ها زبانی می شود. این بچه ها وقتی بزرگ شوند بلد نیستند که از امکانات خود استفاده بهینه داشته باشند. در نتیجه ما با جامعه ای مواجه خواهیم بود که در آن همکاری و نوعدوستی وجود ندارد و هر کس به فکر خود و پیشبرد کارهایش است.