فیلم های دیوید لینچ شاعرانه و پازل مانند است

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری شبستان، «مهدی پارسا خانقاه» عصر امروز شنبه 25 آبان در نشست نقد و بررسی کتاب « هنر امر متعالی مبتذل» نوشته اسلاوی ژیژک با ترجمه مازیار اسلامی که در پژوهشگاه فرهنگ، هنر و ارتباطات برگزار شد، گفت: اولین فیلمی که از دیوید لینچ دیدم، سال 77 بود؛ این فیلم جاده مالهالند نام داشت. در محیطی فیلم را دیدم که تاثیر عمیق و دراماتیک بر رویم داشت. قبلا فیلم های بسیاری از کشورهای مختلف دیده بودم ولی این فیلم متفاوت و اثرگذار بود.

عضو هیئت علمی گروه فلسفه دانشگاه علامه طباطبایی ادامه داد: این فیلم از یک طرف شاعرانه و از طرف دیگری اسرارآمیز بود، همچنین نشانه های زیادی داشت. فیلم لینچ مثل پازلی بود که فکر را دعوت به حل مسئله می کرد و به نوعی اسرارآمیز و عرفانی بود، تاثیر احساسی و همچنین مفهومی بر روی من داشت. فیلم را چندین بار دیدم و مقاله ای درباره آن نوشتم.

وی اظهار داشت: بعد از آن فیلم بزرگراه گمشده لینچ را دیدم. این فیلم اسرارآمیز بود و از طرفی نشانه های قابل حل پازل را داشت؛ سپس فیلم آتش با من گام بردار را دیدم. سوال این است که دیوید لینچ استادی مثل هیچکاک است که بر جزییات تسلط دارد یا یک شخصیت عرفانی است؟

خانقاه بیان کرد: چند سال اخیر تجربیاتی داشتم که می توانم بگویم دیوید لینچ شخصیت عرفانی دارد. آخرین فیلمی که لینچ ساخت، پیچیده بود. بعد از آن یک موسسه مدیتیشن تاسیس کرد و در کشورهای مختلف سخنرانی می کند. لینچ آدمی ساده با قلبی مهربان است که از خوبی ها و مهربانی صحبت می کند اما فیلم های او خشن و پیچیده است. لینچ یک آلبوم موسیقی منتشر کرد که اصلا شبیه پست مدرن نیست و ساده است.

این استاد دانشگاه با اشاره به اینکه فیلم مستندی با عنوان زندگی هنری دیوید لینچ دیدم، تصریح کرد: لینچ در بچگی نقاشی دوست داشت و بسیار نقاشی کشید. می توانم بگویم لینچ نقاش است نه فیلمساز. پیچیدگی ساختگی که در سینمای هالیوود هست در آثار لینچ نیست. کتاب هنر امر متعالی مبتذل کتاب بدی برای تفسیر فیلم لینچ نیست. ژیژک نویسنده این کتاب مفسر خوبی است. اثر کلاسیک اثری است که هرچه بیشتر خوانده شود یا دیده شود، تفسیرپذیرتر می شود، چیزی که در آثار دیوید لینچ هست. اثری که تفسیرپذیر است بی نهایت تفسیر دارد. نوشته های ژیژک نیز تفسیرپذیر است. کتاب هنر امر متعالی فهم برای ما فراهم می کند اما یک ماده که فهم تولید کند، نیست. آثار کلاسیک ما را به فکر کردن دعوت می کند.