نسل کشی مسلمانان میانمار هنوز ادامه دارد

به گزارش خبرگزاری شبستان به نقل از ارم نیوز، پرفسور «الیز کارلسون راینر» و دکتر «آنیش گویل» با انتشار مقاله ای در مجله آمریکایی «فارین پالیسی» به گزارش بازرسان سازمان ملل متحد در 16 سپتامبر گذشته درباره مسلمانان روهینگیا پرداختند و اعلام کردند که مسلمانان روهینگیا در راخین در شرایط اسف باری زندگی می کنند و با خطر کشتار جمعی روبه رو هستند.

در این مقاله آمده است که  گزارش سازمان ملل  به صراحت ارتش میانمار را به قتل عام جمعی مسلمانان روهینگیا، ارتکاب جنایت جنگی همچون کار اجباری و شکنجه ضد غیرنظامیان متهم کردند.

برخی از نجات یافتگان روهینگیایی فاش کردند که ارتش میانمار عملیات کشتار و تعرض جمعی ضد مسلمانان را انجام می دهند، اما ارتش میانمار این مسئله را ادعاهایی یک جانبه عنوان کردند.

این درحالی اجماع بین المللی تاکید دارد که مسلمانان روهینگیا در راخین هنوز در خطر هستند و وضعیت وحشتناکی دارند.

این دو نویسنده در مقاله خود آورده اند که علت کودتای دولت بر ملتش هنوز پیچیده و مبهم است. به طوری که ارتش میانمار ادعا دارد که این حملات ضد مسلمانان روهینگیا برای اخراج شورشیان و تحقق امنیت و ثبات در این کشور انجام می گیرد؛ اما واقعیت ناراحت کننده است، زیرا نقض حقوق بشر در میانمار، امنیت این کشور را تضعیف می کند.

تئوری ها و نظریه های بین الملل ثبات کرده است که نقض حقوق بشر عامل اصلی نزاع داخلی، منطقه ای و بین المللی است و تبعیض نژادی برپایه دین یا نژاد یا ملیت، منشا بیشتر جنگ ها برای محرومیت هدفمند و سیستماتیک حقوق بشر است. در تعدادی از کشورها همچون جنوب و جنوب شرق آسیا نقض حقوق بشر به سقوط مشروعیت رژیم ها و فروپاشی دولت و بروز انقلاب ها منجر می شود.

در این مقاله آمده است که حتی اگر نسل کشی مسلمانان روهینگیا را نادیده بگیریم، ارتش میانمار نشان داده است که نمی تواند صلح و امنیت داخل مرزهای خود را حفظ کند. 17 گروه مسلح برای جدایی از میانمار مبارزه می کنند،  تعدادی از این شورشیان از چندین دهه پیش در این کشور و به دور از راخین و بحران روهینگیا با دولت مرکزی می جنگند. این درگیری قومی و نژادی، مانع ثبات دولت است.

این دو نویسنده در مقاله خود آورده اند که بحران امنیت ناشی از اقدامات میانمار در مرزهای این کشور متوقف نشده است، بلکه در سراسر این منطقه گسترش یافته است. به طوری که اردوگاه های پناهندگان در بنگلادش از نظر امنیتی، بهداشت، خشونت نژادی و آموزش نامناسب هستند و تاکنون راهبردی برای تعیین سرنوشت نهایی پناهندگان اتخاذ نشده است و زندگی شان همچون معلق است.