به گزارش خبرگزاری شبستان، بازار مصرف پوشاک ایران نگاهش را به آن سوی آبها دوخته است. اگر چه بخشی از پوشاک مورد نیاز نسل جوان ایرانی توسط کارگاههای کوچک و تعدادی از کارخانه صنعتی تهیه می شود، اما تولید در مقیاس واردات هنوز نتوانسته جوابگوی مصرف موجود باشد. هم اکنون بازار پوشاک ایران در اختیار واردکنندگان است.
آمار واردات کالاهای صنایع نساجی و پوشاک در فاصله سال های 1380 تا 1384 نشان می دهد که ارزش واردات در طول این مدت 41 درصد رشد داشته و واردات انواع منسوجات و پوشاک از 498 میلیون دلار در سال 80 به 846 میلیون دلار در سال 84 افزایش پیدا کرده است. کارشناسان مشکلات بسیاری از جمله عدم توجه به برند سازی، ناکافی بودن حمایت از تولیدکنندگان، گرانی مواد اولیه و قوانین دست و پاگیر را بر می شمرند.
برگزاری نخستین نمایشگاه ملی مد و مانتو از 28 آبان تا 2 آذر در فرهنگسرای نیاوران فرصت مغتنمی است برای پرداختن به مشکلات صنعت پوشاک در ایران. در این میان مصرف کنندگان که همانا عموم مردم هستند می توانند با حضور در نمایشگاه بی واسطه سلایق خود را با طراحان و تولیدکنندگان در میان بگذارند.
نداشتن برند بزرگترین مشکل پوشاک ایران
منظرعراقی تولید کننده پوشاک اسلامی ونوس درباره مشکلات تولیدکننده های لباس در ایران گفت: متاسفانه سیاست های حمایتی از سوی دولت برای برندسازی اتخاذ نشده است. تا برندسازی صورت نگیرد لباس ایرانی همچنان بی هویت می ماند. یکی از مهم ترین مشکلات ما هزینه های بالای برند سازی است. نداشتن اقتصاد پویا و نبود رونق بازار امکان برندسازی را به تولید کننده ایرانی نمی دهد.
عراقی ادامه داد: حلقه مفقوده در صنعت پوشاک ایران برندسازی است. اگر تولید کننده ایرانی با توجه به تعرفه های بالای واردات پارچه بتواند محصولی را در حد استاندارد تولید کنند جای تقدیر دارد. اما برای برندسازی نیاز به حمایت دولت است. دولت باید تولیدکنندگان برتر را شناسایی کند و به آنها تسهیلاتی جهت برندسازی ارائه دهد. لازم هم نیست که دولت پولی خرج کند. در حال حاضر سرمایه های سرگردانی در بخش خصوصی وجود دارد که دولت می تواند آن ها را به سمت برندسازی سوق دهد.
این تولید کننده افزود: صنعت پوشاک مانند صنعت مسکن می تواند اشتغالزایی داشته باشد و جا دارد دولت سیاست های حمایتی در این بخش تصویب کند. اگر مقایسه ای بین صنعت پوشاک ایران و ترکیه داشته باشیم متوجه می شویم چقدر این صنعت در ترکیه رشد و درآمدزایی داشته است. هم اکنون بازار ایران مملو از پوشاک ترکیه است. این کشور در برندسازی موفق بوده است.
عراقی خاطرنشان کرد: در حال حاضر مشخص نیست مصرف کننده پیرو تولیدکننده است یا تولید کننده پیرو مصرف کننده، اگر از مصرف کننده دلیل انتخاب یک لباس را بپرسید، می گوید چیز دیگری در بازار نیست. از تولیدکننده هم بپرسید چرا این محصول را تولید کرده اید، می گوید این چیزی است که خریدار دارد. اما اگر برندسازی وجود داشته باشد و مرجع مد داشته باشیم سلیقه مصرف کننده در نظرگرفته می شود. در این صورت هم تولیدکننده و هم مصرف کننده راضی می شوند.
این تولیدکننده همچنین نبود برند را زمینه ساز بی هویتی پوشاک در ایران قلمداد و بیان کرد: اگر می گوییم لباس ما هویت ندارد و می خواهیم هویت ایرانی در لباس های ما وجود داشته باشد چاره اش برندسازی است. شما با برند سازی می توانید عناصر لباس ایرانی را تولیدات خود بگنجانید.
قوانین مانع برندسازی است
صدرا فاتح مطلق مدیرعامل شرکت مشاوره مدیریت در صنعت پوشاک نیز درباره مشکلات برندسازی در ایران گفت: برندسازی یک فرایند بلندمدت است برندها متولد می شوند،رشد می کنند و به بلوغ می رسند. برای موفقیت باید کالا، قیمت، ترویج کالا و سیستم توزیع در شرایط مطلوب و رقابتی با سایر رقبا قرار داشته باشند. ضمنا برندسازی نیازمند داشتن اقتصاد پویا و حمایت از صنعت پوشاک توسط دولت است.
صنعت پوشاک در وضعیت مناسبی قرار ندارد و تا زمانی که اجناس چینی به صورت قاچاق یا قانونی وارد کشور شوند بدون این که از تولیدکننده داخلی حمایتی به عمل آید تولیدکنندگان حتی نمی تواند روی پای خود بایستند چگونه می شود توقع برندسازی داشت.
فاتح مطلق ادامه داد: برندسازی فرایندی زمان بر و نیازمند دانش فنی است. در حالی که در ایران مدیریت ها هنوز سنتی است. همچنین یکی دیگر از مشکلات برند سازی در ایران قوانینی است که مانع از برندسازی می شود. مثلا در ایران هنرپیشه ها و ورزشکاران نمی توانند لباس برندهای ایرانی را بپوشند در حالی که یکی از راه های موفقیت یک برند استفاده افراد مشهور از لباس های برند هاست. در برندسازی در حقیقت شما باید ارزش افزوده ای برای کالای خود ایجاد کنید. بخشی از این فرایند روانی است وقتی فلان هنرپیشه معروف برند خاصی را بپوشد سبب می شود که دیگران هم از آن استقبال کنند.
از دیگر سو وقتی اسم برند باید ایرانی باشد همین مسئله مانع از تبدیل شدن یک نام تجاری به یک برند معروف می شود. ایتالیا که صاحب برترین کارخانجات پوشاک است نیز از اسامی انگلیسی برای برندهایش استفاده می کند. اما در ایران فروشگاه های لباس نیز نمی توانند اسامی انگلیسی داشته باشند در حالی که برندسازی مسئله ای ورای مرزهای جغرافیایی است.
تولیدکنندگان موازین زیبایی شناسانه را رعایت نمی کنند
نرگس اصلانی مدیر بازرگانی نمایشگاه برترین طراحان و تولیدکنندگان درباره عدم موفقیت صنعت پوشاک ایران بیان کرد: یکی از بزرگترین مشکلات صنعت پوشاک ما نداشتن تحصیلات آکادمیک برخی از تولیدکنندگان است.
این دانشجوی رشته طراحی لباس ادامه داد: شکافی بزرگ بین طراحان هنری و تولیدکنندگان وجود دارد که کارگروه ساماندهی مد می تواند با برگزاری ورک شاپ برای تولیدکنندگانی که در زمینه طراحی تحصیلات ندارند آن ها را با استاندارهای زیباشناختی، تعادل و تقارن آشنا کنند.
در حال حاضر مشکلی که در زمینه طراحی مانتو وجود دارد رواج یک سری کار کلیشه ای بدون هیچ گونه ابتکار و نوآوری است. اگر به مانتوهای عرضه شده در بازار توجه کنید همه مانند هم هستند.
او ادامه داد: کارگروه ساماندهی مد و لباس باید استاندارهایی برای طراحی مانتو و لباس در نظر بگیرد تا تولیدکنندگان مجبور به رعایت یک سری موازین زیبایی شناسانه و در نظر گرفتن تعادل و تقارن در محصولات خود شوند.
اصلانی افزود: یک مشکل در زمینه طراحی مانتو یکسان نبودن چارچوب ها و موازین اسلامی درنظر گرفته شده با معیارهای زیباشناسانه است. بنابراین کارگروه ساماندهی مد باید برای استقبال مردم از مانتوهای عرضه شده در بازار معیارهای زیبایی شناسانه را نیز در نظر بگیرد.
تعرفه 70 درصدی واردات پارچه مانع تنوع لباس ها
عراقی در ادامه به دلایل نبود تنوع در حوزه لباس های زنانه اشاره کرد و گفت: تنوع پارچه در ایران نداریم، یعنی کارخانه های نساجی ما تولیدات محدود دارند و خیلی از پارچه های که مصرف زیادی هم در ایران دارند باید از خارج وارد شوند. پارچه های مانتویی تعرفه وارداتی 70 درصدی دارند. بنابراین تعرفه زیاد مانع از وارد کردن پارچه های متنوع و به تبع آن مدل های متنوع می شود. فقط تعرفه پارچه چادر مشکی کمتر از پارچه های دیگر است.
منع برگزاری شوهای رسمی لباس
عراقی مشکل دیگر در زمینه نبود برند لباس زنانه در ایران را سیاسی شدن پوشش زنان در ایران دانست و گفت: لباس بانوان زیر ذره بین است. اگر چند برند معروف در پوشاک آقایان داریم در مورد زنان برند معروف کم داریم. پوشاک زنانه در ایران به لباس مجلسی و مانتو محدود شده است در حالی که در خارج از ایران لباس های زنانه طیف گسترده ای از لباس ورزشی تا لباس های مختلف برای مهمانی ها و لباس های رسمی دارد. او به نبود مجلات مد به عنوان مشکل دیگری در صنعت پوشاک اشاره کرد و گفت عدم اجازه برگزاری شوهای رسمی لباس هم به این صنعت در ایران ضربه زده است. اگر نباید «استیج» وجود داشته باشد باید فکر دیگری برای عرضه پوشاک تولید داخل به مردم کرد.
نخستین نمایشگاه مد و مانتو گامی برای کاهش خط قرمزهای صنعت پوشاک
عراقی درباره اولین نمایشگاه مد و مانتو گفت: فکر می کنم این قدمی موثر برای مرتبط کردن طراح ها و تولیدکنندگان لباس باهم است. امیدوارم این نمایشگاه ها در آینده جو را بازتر کنند و خط قرمزها را برای تولیدکنندگان کاهش دهد.
فاتح مطلق نیز در این زمینه گفت: برندسازی نیازمند برگزاری مدهای لباس است و حداقل دوبار در سال باید نمایشگاه مد برگزار کرد. در دنیا قدمت یک نمایشگاه نشان از اهمیت آن ها دارد بنابراین چنین نمایشگاه هایی باید تداوم داشته باشد نه اینکه مقعطی باشند. علاوه بر این ها کادر اجرایی و دست اندرکاران این نمایشگاه ها هم باید حرفه ای باشند.
پایان پیام/
نظر شما