نگرانی نیویورک تایمز؛ وال استریت می ماند یا می رود؟

به گزارش خبرگزاری شبستان ،جنبش های اشغالگری در کشورهای اروپایی و آمریکا با الهام از جنبش های کشورهای عربی آغاز شد . مردم آمریکا و اروپا که سالهاست از فساد نظام سرمایه داری در کشورهای خود رنج میبرند در نهایت تصمیم خودرا گرفتند تا صدای اعتراض خود را که طی سالیان مختلف در گلویشان مانده بود به گوش دواتمردان فاسد و بی کفایت خود برسانند.
اما به همان اندازه که دامنه اعتراض های مردمی گسترده تر می شود فشار نیروهای امنیتی علیه تظاهرکنندگان و از سوی دیگر تبلیغات رسانه ای برای زیر سوال بردن این اعتراض ها و شستشوی مغزی برخی از مردم که اطلاعات کمتری نسبت به اصول اقتصادی و سیاسی نسبت به بقیه دارند افزایش یافته است.
هر روز که از جنبش های اعتراضی مردم اروپا و امریکا می گذرد این نگرانی در میان مردم آگاه به وجود می آید که چگونه می توانند این جنبش ها را تا نایل شدن به هدف نهایی ادامه دهند ؟ و این سوال هر روز پر رنگ تر می شود که آیا جنبش های اشغالگری غرب ادامه پیدا می کنند یا از بین می روند؟
شاید علت نقش بستن این سوال در ذهن بسیاری از مردم این است که اعتراض علیه نظام سرمایه داری در غرب پیش از این نیز چندین بار به طور پراکنده انجام شده بود اما دوام نیاورده بود. به عنوان مثال اعتراض های ضد سرمایه داری در اونتاریو قوت خود را از دست داد ، جنبش اشغال وال استریت در ابتدا ضعیف تر شد اما یک بار دیگر با تلاش برخی از مردم برای آگاهی دادن به دیگران به قوت خود بازگشت.
اما می خواهیم نگاهی به جنبش اشغالگری 15 می در مادرید بیندازیم که از 15 می گذشته در اسپانیا آغاز شد. این جنبش در ابتدا یک جنبش اشغالگری نبود بلکه اعتراض کوچکی در میدان « پرتا دل سل » نسبت به بحران اقتصادی در این کشور بود اما این اعتراض با تلاش های بی وقفه مردم برای آگاه کردن همه اذهان از فساد اقصادی رایج در جامعه در طول یک شبانه روز تبدیل به یک جنبش اشغالگری شد.
اما پس از این مقامات اسپانیا به سرعت کوشیدند تا این جنبش را سرکوب کنند و این تردید در میان مردم به وجود آمد که با وجود سرکوب ها و دستگیری های شدید آیا در نهایت توجهی به خواسته های آنها می شود یا نه ؟ و اینکه آیا آنها باید بروند یا بمانند ؟
آنها در ابتدا تصمیم به رفتن گرفتند و تا مدتی آتش این اعتراض ها خاموش بود اما به گفته یکی از این معترضان یک حرکت و تصمیم استراتژیک منجر به بقای این جنبش شد.
معترضان در جنبش اشغالگری در مادرید تصمیم گرفتند تا با برگزاری نشست ها و جلسه های منظم باساکنان همه شهرها و مناطق و ارائه پیشنهاد سخنرانی های هفتگی روشنگرانه برای مردم در میدان پرتا دل سل ، به هر طریق ممکن در مقابل دولتمردان بایستند و جنبش خود را به نتیجه مطلوب و نهایی برسانند حتی اگر این نتیجه به قیمت از دست رفتن جان آنها تمام شود.
آنچه در این میان بر روی مردم غرب برای ادامه جنبش های اشغالگری خود بسیار موثر بود مشاهده پایداری و پیروزی اعراب علیه حاکمان دیکتاتور خود بود.
اکنون در هر یک از کشورهای غربی در محل های اشغال شده حضور داشته باشید می بینید که مردم با در دست داشتن پلاکادهایی که بر روی آنها نوشته شده است " به ما بپیوندید " یکدیگر را دعوت به همکاری می کنند.
جنبش های اشغالگری تصمیم گرفته اند که بمانند و یکی از مهم ترین اقداماتی که اکنون بر روی آن متمرکز هستند این است که به شیوه های مختلف مردم را از خطر فساد نظام کاپیتالیستی که همه زندگی آنها را تهدید میکند ،آگاه کنند.
روزنامه نیویورک تایمز در یکی از گزارش های خود با اشاره به نگرانی مقامات دولتی از بالا رفتن آگاهی مردم در باره مسائل جاری جامعه و گسترش اعتراض های آنها آورده بود که « مردم می خواهند با عمیق تر کردن مشارکت ها و همکاری های خود در گروه های مختلف تاثیر نفوذ خود را گسترش دهند...».
یکی از منتقدان رسانه ای در آمریکا با ارائه پیشنهادهایی به افراد شرکت کننده در جنبش های اشغالگری از آنها خواسته است تا به روش های گوناگون از جمله انجام تبلیغات ضد کاپیتالیستی در روزنامه ها و یا هر جای دیگر که می توانند نفوذ خود را در روستاها و حومه ها گسترش دهند.
این وضعیت نه تنها در آمریکا بلکه در دیگر کشورهای غربی نیز به وجود آمده است ، دیگر ذره ای تردید در هیچ یک از جنبش های 15 می ، اشغال تورنتنو ، اشغال لندن و دیگر جنبش ها وجود ندارد که برای نجان دادن زندگی خود و زندگی همه مردم جهان که همنوعان آنها هستند باید مانند مردم عرب تا پای جان در برابر سرکوب ها مقاومت کنند.
معترضان جنبش های اشغالگری تصمیم گرفته اند که بمانند و به گفته خود طبقه اجتماعی جدیدی را به وجود بیاورند که نه با زور بلکه با گسترده کردن افق دید سیاسی ، اقتصادی و اجتماعی خود برای آینده شان تصمیم گیری کنند.
بنابر گزارش کامان دریمز ، هدف معترضان جنبش های اشغالگری در سراسر کشورهای اروپایی این است که به ناآگاه ترین مردم که در دور دست ترین مناطق زندگی می کنند بیاموزند که چگونه باید درست را از غلط تشخیص دهند.
بدین ترتیب لایه های جدید سیاسی و اجتماعی در غرب در حال شکل گرفتن است که هدف آن تاکید بر حقوقی است که در طی سالیان متمادی به نام دموکراسی از آنها گرفته شده است.