به گزارش خبرنگار آموزش و پرورش خبرگزاری شبستان، مدال های رنگارنگی که دانش آموزان المپیادی در داخل کشور و جهان به دست می آورند، هزینه های زیادی برای آن صرف شده است. پول هایی که از جیب والدین این دانش آموزان هزینه شده است. این دانش آموزان در مدارس خاص تحصیل می کنند و دانش آموزان مدارس دولتی عادی سهمی در میان رتبه آوران ندارند.
دانش آموزانی که در المپیاد های علمی رتبه کشوری بیاورند جدا از اینکه شانس حضور در المپیاد های بین المللی را دارند، پذیرش یکی از دانشگاه های برتر کنکور را هم بدست می آورند و آینده تحصیلی آن ها از دوره نوجوانی رقم می خورد.
دانش آموزان المپیادی استعداد دارند اما با هزینه های کلان آن را پرورش می دهند و رتبه آوری می کنند. این درحالی است که در المپیاد های دانش آموزی سهم بسیاری از استان های کشور به صفر می رسد و بیشترین سهم از آن تهرانی ها است.
این موضوع به امکانات آموزشی بهتر پایتخت و هزینه کرد والدین دانش آموزان ارتباط مستقیم دارد. چون مطمئنا در شهرستان ها هم دانش آموزان با استعداد بالا وجود دارند که چون هزینه نکرده اند رنگ مدال های رنگارنگ المپیاد را هم نمی بینند.
هزینه 70 تا 100 میلیونی برای المپیادی شدن
در همین ارتباط ؛ یکی از دانش آموزان المپیادی به خبرنگار شبستان می گوید: بین 70 تا100 میلیون تومان هزینه کرده ام، در یک مدرسه غیردولتی نمونه هم درس می خوانم، مدرسه کلاس های ویژه المپیادی برگزار می کند که نیازی نیست به هزینه کرد در بیرون آموزشگاه. بنده مدال طلا کسب کردم و از سربازی و کنکور دادن معاف هستم.
البته این دانش آموز معتقد است آمادگی کنکور هزینه های بیشتری نسبت به آمادگی در المپیاد می برد.
جدا از صنعت کنکور که گریبانگیر نظام تعلیم و تربیت شده است حالا با صنعت المپیاد هم رو به رو هستیم. مسئولان کشوری هم این موضوع را تکذیب نمی کند و البته برخی از مسئولان ابراز خرسندی از این صنعت می کنند و برخی دیگر از به وجود آمدن این صنعت ابراز تاسف دارند.
هر وقت چیزی تبدیل به صنعت شد مانند بیماری به آن نگاه نکنیم
در همین ارتباط، «الهام یاوری» عضو هیئت علمی دانشگاه تربیت مدرس و مدیرکل نظارت و ارزیابی بنیاد ملی نخبگان درباره صنعت المپیاد می گوید: «هرچیزی که ارزش افزوده‌ای دارد، طبیعی است که اطرافش صنعتی شکل بگیرد و باید بابت آن خوشحال شویم. اصل آن بد نیست که آدم‌هایی خرج کنند و برای آموزش هزینه کنند تا فرزندشان المپیادی شود. بلکه اشکال این است که حاکمیت باید عدالت را برقرار کند و امکانات را به دست آنها که پول ندارند نیز برساند و باید ارزیابی‌ها طوری انجام شود که افرادی که از طریق کلاس‌ها بالا نیامده‌اند هم بتوانند موفق شوند.حاکمیت باید این آدم‌ها را هدایت کند و هدف‌گذاری صحیح برایشان داشته باشد.»
مدیرکل نظارت و ارزیابی بنیاد ملی نخبگان ادامه می دهد: «هر وقت چیزی تبدیل به صنعت شد مانند بیماری به آن نگاه نکنیم و نقش حاکمیتی خود را ایفا کنیم، روش است که اشکال دارد. راه حل این است که کار نخبگان را به نخبگان بسپاریم. تا وقتی امر سنجش را کسی که تجربه‌اش را ندارد انجام می‌دهد اوضاع همین می‌شود.»
او با تاکید بر اینکه این گزاره که " همه آنها که سمپاد قبول می‌شوند کلاس خاص می روند" درست نیست گفت: «ممکن است در خروجی سمپاد طیف وسیعی انسان تربیت کنیم اما نقطه مشترک آنها ذهن فعال، خلاق و پرسشگر است. اینها حتی اگر کارآفرینی و صنعت نیاموخته اند اما در این عرصه‌ها حرف برای گفتن دارند.»
او درباره طرح شهاب عنوان کرد: «شهاب ناموفق است، زیرا تناقضات مفهومی دارد. موضوع عدم تفکیک استعدادهای برتر لزوما به معنای نداشتن مدرسه جداگانه نیست، می‌توان طوری عمل کرد که بچه‌ها دور از جامعه رشد نیابند. نفس کنار هم بودن آدم های مستعد یک ارزش است.»
متاسفانه صنعت المپیاد داریم
اما فاطمه مهاجرانی از ظهور صنعت در المپیاد علمی ابراز تاسف می کند و او در برنامه پرسشگر درباره اینکه آیا اکنون همانند صنعت کنکور، صنعت المپیاد داریم؟ گفت: «متاسفانه داریم؛ اما چرا؟ چون سهم شهرستان‌های ما از المپیادها دارد به سمت صفر میل می‌کند. حدود هشت استان داریم که هرگز رنگ مدال کشوری به خود ندیده‌اند. امروز به جای اینکه باشگاه دانش‌پژوهان جوان کار باشگاهی کند، دارد کار آموزشگاهی می‌کند. باید این نکته اصلاح شود و باشگاه المپیاد داشته باشیم، نه آموزشگاه. موانع زیادی در این مسیر وجود دارد.»
رئیس مرکز ملی پرورش استعدادهای درخشان و باشگاه دانش‌پژوهان جوان با تاکید بر اینکه این مرکز به دنبال احیای سمپاد و باشگاه دانش‌پژوهان جوان است، می گوید: «در تابستان برای اردوهای المپیاد، بچه‌های شهرستان را به خوابگاه می‌بریم و می‌گوییم از اینجا بیرون نروید ولی تهرانی‌ها عصر از اردو بیرون می‌روند و این امکان را دارند در کلاس‌های دیگری هم شرکت کنند. نمی‌توانیم این کار را توسعه دهیم چون پولش را نداریم و به دانشگاه مجری اردوی سال قبل هنوز بدهکاریم.»
به هر روی آنچه مشخص است سایه نابرابری عدالتی بر روی المپیاد های علمی دانش آموزان است. سایه ای که موجب شده است تا دانش آموزان مدارس دولتی و شهرستان ها تنها در مراحل اولیه المپیاد حضور داشته باشند و در مراحل بعدی حذف شوند و هر آنکه پول و امکانات آموزشی بهتری دارد در سطوح بالاتر دیده شود.
نظر شما