به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری شبستان، «امین سعدی» کارگردان جوان تئاتر ایران است که به تازگی نمایش «خاندان چن چی» را به روی صحنه برده است. با او درباره وضعیت امروز تئاتر ایران و چالش های پیش روی آن به گفتگو نشسته ایم:
چالش های پیش روی تئاتر امروز ایران چیست؟
مدیریت اولین چیزی که در تئاتر امروز ما شاهد آن نیستیم، در سطوح کلان مدیریتی دچار مشکل هستیم، من از بیست سال گذشته در شهرستان تئاتر کار کردم تا به امروز؛ در گذشته ما در شهرستان تئاتر خیابانی نداشتیم و با دوستانم زیر کوه تمرین می‌کردیم یا حتی گیتار و ساز را داخل گونی جابه‌جا می‌کردیم تا با مشکل مواجه نشویم، اما با گذر زمانی قدری وضعیت بهتر شد و برخی از مدیران فهمیدند که می‌شود در کنار هم برخی حرف‌ها را راحت‌‌تر فهمید.
تجربه ای در این زمینه دارید؟
من اولین اجرا خیابانی یکی از شهرستان‌ها را اجرا کردم و اون شب برای من مثل جهنم بود اما از روز بعد مردم استقبال کردند و و تا بیست شب ما اجرا را در خیابان داشتیم و خوشبختانه از همان تئاتر در فجر جایزه بازیگر بیرون آمد.
پیشنهاد شما برای این وضعیت چیست؟
حس می‌کنم فعل نخواستن بین مدیران وجود دارد و دلیلش نیز واضح نیست، خیلی راحت می‌توان با هم صحبت کرد و حرف همدیگر را فهمید بدون آنکه مشکلی پیش بیاد، این تعامل دو طرفه می‌تواند خیلی راحت شکل بگیرد، امروز شاید خیلی‌ها از اجرا ما تعریف و تمجید کنند اما هیچکس بعد از اجرا از ما سوال نمی‌کند که چه میزان هزینه کار شما شده و از ما حمایت کنند، تئاتر «خاندان چن چی» برای ما 80میلیون هزینه داشته اما حمایتی از آن وجود ندارد، برای گرفتن یک کمک هزینه کار در پروسه اداری آنقدر سختی وجود دارد که ارزش رفت و آمد ندارد و هیچکس برای 2میلیون تومان مبلغ حمایتی ناچیز، کاری را انجام نمی‌دهد.
البته تعداد نمایش هایی که هرشی به روی صحنه می رود،به طور چشمگیری افزایش یافته است.
بله، در حال حاضر شبی 120 اجرا در تهران روی صحنه می‌رود. اما این لزوما مثبت نیست. برای چه این میزان اجرا را داریم و یکی از آسیب‌های این تعداد اجرا این است که افردی که کار خوب می‌کنند مجزا نمی‌شوند، این میزان مجوز چگونه صادر می‌شود و اصلا امکان دیدن این میزان نمایش وجود دارد، این به کار دیگران و کیفیت نمایش‌ها قطعا لطمه می‌زند، ما حدود 6 ماه برای یک اجرا تمرین می‌کنیم اما بسیاری از گروه‌های نمایشی هستند که تنها با یک ماه تمرین کار را به روی صحنه می‌برند.
این اتفاق برای ما که با سختی کار می‌کنیم بسیار زننده و اذیت‌کننده است، این میزان فشار باعث می‌شود که ما بعد از هرکار تصمیم بگیریم که دیگر کار نمایشی انجام ندهیم اما خوشبختانه دغدغه موجود باعث می‌شود دوباره به کار بازگردیم.
حضور در عرصه تئاتر لحاظ مالی رضایت شما را جلب می کند؟
تا به امروز هزینه‌هایی که با سه اجرا در تهران داشته‌ام بالا بوده و متاسفانه بازگشت سرمایه را ندارد اما شخصا همیشه در تلاش بودم دغدغه‌های جامعه را در قالب فرهنگ و هنر بیان کنم.
من فوق‌لیسانس مهندسی عمران هستم اما برای دانشجویان هنر پایان‌نامه نمایشی می‌نوشتم و حتی بسیاری از افرادی که امروز در کارشان موفق هستند برای آنها پایان‌نامه نوشته‌ام، برخی همان زمان به من خرده می‌گرفتند که چرا نمایش‌نامه‌نویسی نمی‌خوانم اما از همان زمان آینده را نگاه می‌کردم که باید حتما درآمدی داشه باشم تا بتوانم در کشور کار هنری انجام دهم.
در حال حاضر منبع درآمد دارم و دغدغه درآمدی وجود ندارد و به همین خاطر می‌توانم با فکر آزاد کار کنم، پیش از این 9 سال کار من فقط درس خواندن و تئاتر نگاه کردن بود.
نظر شما