به گزارش خبرنگار خبرگزاری شبستان از اهواز، این روزها یادآور اتفاقی تلخ از جنس ترور ناجوانمردانه در ۳۱ شهریور ۹۷ نه تنها برای خوزستانی ها بلکه برای ملت ایران است .حادثه ای که با ابعادی گسترده هنوز در یاد و خاطره ها موج می زند که جریان ناسالم داعش چگونه با بی رحمی در کشتار مردمان و سربازان بی گناه وطن با گلوله های آتشین از پشت سر و در مخفیگاه، جمعی از بهترین افراد این آب و خاک را به شهادت می رسانند.
فارغ از ضرورت کنکاش در این حادثه و تبیین عقاید شوم و انحرافی بانیان آن، «محکومیت و مظلومیت» این اتفاق می بایست در رسانه ها به ویژه رسانه های هنری انعکاسی مطلوب داشته باشد.
عدم یکپارچگی در تصمیم سازی ها و تصمیم گیری ها در ادارات و سازمان های مختلف فرهنگی و هنری باعث می شود تا عملکردی شایسته در این خصوص شکل نگیرد.
اقدام شایسته ساخت و نصب یادمان حادثه توسط مجموعه شهرداری اهواز و نمایشگاه عکس خانم فاطمه رحیماویان توسط اداره کل فرهنگ وارشاد اسلامی خوزستان برای یادآوری و ترویج مفاهیم مقاومت و ایثار کافی نیست و جای خالی همایش ها و نشست های پژوهشی و بصیرت افزایی، تولید فیلم های مستند، اجرای تئاترهای محیطی و خیابانی، ساخت کلیپ های موسیقی و سرود، برپایی محافل ادبی شعرخوانی و خاطره گویی شاهدان عینی در راستای ترویج فرهنگ مقاومت و ایستادگی در برابر فشارهای جهانی و تهدیدات تروریستی و انتشار آنها در قالب کتاب و لوح های فشرده و همچنین برپایی نمایشگاه عکس این حادثه توسط عکاسانِ ایثارگر می تواند تحلیلی درست و ماندگار در محکومیت و مظلومیت این رخداد ارائه کند .
اما کدام مدیر فرهنگی و دغدغه مند پیگیر این خلاقیت هاست؟ به راستی بصیرت مدیران فرهنگی و هنری خوزستان کجاست؟ مدیرانی که به واسطه خون شهیدان در این نظام اسلامی خدمت می کنند گاها با ناکارآمدی و سطحی نگری، بی بصیرتی خود را ثابت می کنند. موضوع محکومیت و مظلومیت این اقدام تروریستی باید به واسطه رسانه های هنری و حضور مدیران فرهنگی با بصیرت و هنرمندان متعهد به جهان و جهانیان اثبات شود.
اتفاقی که برخی جریان ها به دنبال حذف و فراموشی آن مثل سایر رویداد های دیگر هستند، اما برخی موسسات انقلابی و برخی هنرمندان بر اساس مسئولیت اجتماعی و متعهدانه منتظر تصمیم گیری مدیران استان نشدند و به صورت خودجوش با تهیه مجموعه عکس و کلیپ های زیبا با محتوای غنی به این عرصه ورود کردند که شایسته تقدیرند.
در این میان وظیفه ادارات و دستگاه های فرهنگی برای تثبیت محکومیت و مظلومیت چگونه و چه زمانی نمایان می شود؟ چگونه می شود کم کاری و اولویت بندی ناصحیح برخی مدیران دوربینی و ناکارآمد غیر فرهنگی را تاب آورد؟ مدیرانی که ترجیح می دهند برنامه های پُر سر و صدا و رنگارنگ و یا شبهه روشنفکری را اجرا کنند تا از قافله خبرسازان عقب نمانند. فاصله عمیق هنرمندان با تهیه و تولیدات مبتنی بر ارزش های جامعه حاصل کدام تفکر و جریان مسموم است؟
در پس مطالبه گری، آنچه در این میان مشهود است، استفاده ابزاری و عنوانی از برخی رویدادها، آمیخته با شعارزدگی در چاپ و نصب بنرهای رنگی در عملکردی به نام «فرهنگی» است که در سخنان آنها نمود دارد.
انتظار واقعی از نهادهای فرهنگی و ادارات متولی که در پس فعالیت های فرهنگی و هنری به منافع شخصی و گروهی و گاها قومی خود می اندیشند «اصلاح در عمل» و«بصیرت افزایی» است.
مدیرانی که به دنبال استفاده ابزاری از هنرمندان و فرهیختگان هستند هیچگاه ماندگار نخواهند بود و عکس های یادگاری آنها با رفتنشان بایگانی خواهد شد.
حادثه ۳۱ شهریور ۹۷ رویدادی تلخ اما عبرت آموز و سرشار از ناگفته هاست که باید با همتی مضاعف از سوی هنرمندان، نویسندگان و مدیران ارشد استان برای همگان تبین شود تا شاهد تحریف وقایع و شعارزدگی در محکومیت و مظلومیت آن نباشیم.
مصطفی بوعذار
فعال فرهنگی و هنری
نظر شما