به گزارش خبرنگار خبرگزاری شبستان از آران و بیدگل، حجت الاسلام «مهدی یوسفیان» در جمع عزاداران حسینی در مدرسه علمیه حضرت زینب سلام الله علیها آران و بیدگل گفت: خداوند سبحان از میان خلقش پیامبران و اولیایی برگزید و از میان آن خوبان تاریخ و بندگان صالحش قربانیان و ذبیح‌هایی برای خود انتخاب کرد؛ به شهادت سخنان اهل عصمت (ع) حضرت یحیی (ع) فرزند زکریا (ع) و حضرت اسماعیل (ع) فرزند ابراهیم (ع) و عبدالله بن عبدالمطلب (ع) پدر خاتم پیامبران (ص) و اباعبدالله حسین بن علی (ع) از جمله این ذبیحان هستند؛ اما از میان این قربانیان خدا، بریده شدن سر، تنها برای حضرت یحیی و حسین بن علی (ع) مقدر شد و آسمان هم تنها بر این دو ذبیح چهل روز گریست.
معاون پژوهشی مرکز تخصصی مهدویت قم بیان داشت: بریده شدن سر حجت خدا و سید و سالار شهیدان و سرور جوانان اهل بهشت، حسین بن علی (ع) با لب‌هایی خشکیده و عطشان، از چنان عظمتی برخوردار است که حتی قبل از وقوع، پیامبران و اوصیای پیشین را در ماتم خود نشانده است و پس از وقوع شهادتش هم تا قیامت اشک را بر دیدگان همه ائمه (ع) و مؤمنان و آزادگان جهان و دوستداران آن حضرت جاری ساخته است تا آنجا که ولی‌عصر حضرت مهدی موعود (عج) هم در مصیبت جدش مدام اشک می‌ریزد و می‌فرماید: یا جداه! در مصیبت تو صبح و شام ندبه می‌کنم و به‌جای اشک خون می‌گریم؛ «فَلَأَنْدُبَنَّکَ صَبَاحاً وَ مَسَاءً وَ لَأَبْکِینَّ عَلَیکَ بَدَلَ الدُّمُوعِ دَما»
حجت الاسلام یوسفیان خاطر نشان کرد: در متون دینی آمده است که اسماعیل (ع) و عبدالله (ع) اگرچه تا پای قربانی شدن پیش رفتند، اما به‌حکم حکمت پروردگار پیش از تحقق ذبح، قربانی قبول افتاد و گوسفندی بهشتی به‌جای اسماعیل (ع) و صد شتر به‌جای عبدالله فدا شدند. از جمله حکمت‌های عدم تحقق این دو ذبح به خواست پروردگار منان آن بود که این دو بزرگوار حامل نور خدا و سراج منیر عالم حق و حقیقت یعنی محمد و آل محمد (ع) بودند؛ علاوه بر احادیثی که به این حکمت دلالت دارند، پیامبر اکرم (ص) نیز فرموده است: «أَنَا ابْنُ الذَّبِیحَینِ؛ من فرزند دو ذبیح هستم»؛ از امام رضا (ع) سؤال شده که این دو ذبیح کیان‌اند حضرت فرمود: «مقصود از آن دو ذبیح، اسماعیل بن ابراهیم خلیل و عبدالله بن عبدالمطلب است.»
این استاد حوزه و دانشگاه گفت: داستان ذبح حضرت اسماعیل (ع) در قرآن کریم طی آیات ۱۰۱-۱۰۷ از سوره صافات گزارش‌شده و در انتها آیه شریفه «وَ فَدَیناهُ بِذِبْحٍ عَظیم»به این نکته اشاره فرموده است که به‌جای اسماعیل (ع) خداوند متعال «ذبح عظیم» قرارداد تا او در راه خدا کشته شود و اسماعیل (ع) از قربانی شدن رهایی یابد. بسیاری می‌پندارند که منظور از ذبح عظیم گوسفندی است که به‌جای اسماعیل (ع) ذبح شد، اما به نظر می‌رسد این نکته اگرچه صحیح است، اما همه حقیقت نیست.
یوسفیان بیان داشت: خداوند متعال ابراهیم (ع) را بارها و بارها آزمود؛ «وَ إِذِ ابْتَلی إِبْراهیمَ رَبُّهُ بِکَلِماتٍ فَأَتَمَّهُن»؛ شکستن بت‌ها، فتنه نمرود و افکندن ابراهیم (ع) به آتش، مواجهه با خورشیدپرستان و ستاره‌پرستان، هجرت دادن هاجر و اسماعیل به مکه، ذبح اسماعیل و ...، ازجمله این آزمایش‌ها است و چون از همه آزمایش‌ها الهی سرفراز بیرون آمد، مقام امامت را به او عطا فرمود؛ «قالَ إِنِّی جاعِلُکَ لِلنَّاسِ إِماما»ماجرای برخی از این آزمایش‌ها در سوره صافات، آیات ۸۳ تا ۱۱۳ بیان شده است؛ ازجمله اینکه حضرت ابراهیم (ع) پس از آن‌که از شکستن بت‌ها و فتنه نمرود و آتش او سالم و سربلند بیرون آمد، از خدا فرزندی صالح درخواست نمود؛ «رَبِّ هَبْ لی مِنَ الصَّالِحینَ» و خداوند او را به جوانی بردبار نوید داد؛ «فَبَشَّرْناهُ بِغُلامٍ حَلیمٍ.»
این محقق دینی اشاره کرد: در تفسیر این آیه شریفه و اینکه مقصود از ذبیح یعنی «غُلامٍ حَلیمٍ» کیست میان علمای اهل سنت و شیعه اختلاف نظر وجود دارد؛ رأی مشهور میان عالمان شیعه همواره آن بوده که ذبیح اسماعیل (ع) است، اما بسیاری از اهل سنت اسحاق (ع) را ذبیح دانسته‌اند. روایات وارده از اهل‌بیت (ع) همه تصریح دارند بر اینکه ذبیح، اسماعیل (ع) بوده است.
حجت الاسلام یوسفیان با ذکر روایتی گفت: از امام صادق (ع) سؤال شد؛ ذبیح چه کسی بوده حضرت فرمود: اسماعیل (ع)، زیرا خداوند عز و جل ابتدا قصه ذبح را نقل کرده و آنگاه به تولد اسحاق (ع) بشارت داده و فرموده: «وَ بَشَّرْناهُ بِإِسْحاقَ نَبِیا مِنَ الصَّالِحین»، این استدلال از امام رضا (ع) نیز نقل‌شده است و در روایت دیگری، داود بن کثیر علاوه بر آن سؤال، پرسید کدام یک بزرگ ترند حضرت به‌تفصیل پاسخ دادند که ذبیح اسماعیل (ع) بوده و بین نوید خدا به تولد اسماعیل و نوید به اسحاق، پنج سال فاصله است؛ و در پایان حضرت به همان استدلال از قرآن تمسک کرده و فرمودند: هر کس گمان کند اسحاق بزرگ‌تر از اسماعیل است، اخبار قرآن درباره آن دو را تکذیب کرده است مفسران نیز به این استدلال تمسک جسته و آن را ظاهر آیات سوره صافات دانسته‌اند.
معاون پژوهشی مرکز تخصصی مهدویت گفت: ذبح گوسفند بهشتی و یا تمام قربان‌های مِنی به‌جای اسماعیل اگرچه صحیح و عظیم است اما این تمام حقیقت نیست و خداوند متعال در عالم انسانی و از نوع بشر نیز قربانی‌ای را به‌جای اسماعیل (ع) قرارداد و او را به‌عنوان برترین ذبیح راه حق و حقیقت برگزید که باید دین اسلام به‌عنوان برترین دین آسمانی از خون او که خون خدا و ثارالله است آبیاری می‌شد تا بتواند تا قیامت چراغ هدایت امت باشد. این انسان برتر از انبیا و فرشتگان، سید و سالار شهیدان و مظلوم کربلا حسین بن علی (ع) است که ذبیح اعظم خدا است.
حجت الاسلام یوسفیان افزود: در این زمینه، در عیون اخبار الرضا (ع)، خصال شیخ صدوق و دیگر کتب معتبر روایی از امام رضا (ع) چنین نقل‌شده است: هنگامی‌که حق‌تعالی به ازای ذبح اسماعیل قوچی را فرستاد تا به‌جای او ذبح شود، حضرت ابراهیم (ع) آرزو کرد؛ کاش می‌شد فرزندش را به دست خود ذبح کند و مأمور به ذبح گوسفند نمی‌شد تا به سبب درد و مصیبتی که از این راه به دل و جان او وارد می‌شود، مصیبت پدری باشد که عزیزترین فرزندش را به دست خود در راه خدا ذبح کرده تا از این طریق بالاترین درجات اهل ثواب در مصیبت‌ها را به دست آورد. در این اثنا خطاب وحی از پروردگار جلیل به ابراهیم خلیل رسید که محبوب‌ترین مخلوقات من نزد تو کیست ابراهیم(ع) عرضه داشت: هیچ مخلوقی پیش من محبوب‌تر از حبیب تو محمد (ص) نیست. پس وحی آمد که آیا او را بیشتر دوست داری یا خودت را ابراهیم (ع) گفت: او پیش من از خودم محبوب‌تر است. خداوند متعال فرمود: فرزند او را بیشتر دوست داری یا فرزند خود را ابراهیم (ع) عرض کرد: فرزند او را بیشتر دوست دارم.
وی اشاره کرد: حق‌تعالی فرمود: آیا ذبح فرزند او (امام حسین (ع)) به دست دشمنان از روی ستم، بیشتر دل تو را می‌سوزاند یا ذبح فرزند خودت به دست خودت در اطاعت من! عرض کرد: پروردگارا! ذبح او به دست دشمنان بیشتر دلم را می‌سوزاند. در این هنگام خداوند خطاب کرد؛ ای ابراهیم! پس به‌یقین جمعی که خود را از امت محمد (ص) می‌شمارند، فرزند او حسین (ع) را از روی ظلم و ستم و با عداوت و دشمنی، ذبح خواهند کرد همان‌گونه که گوسفند را ذبح می‌کنند و به این سبب مستوجب خشم و عذاب من می‌گردند.
وی گفت:ابراهیم (ع) از شنیدن این خبر جانکاه، ناله و فریاد برآورد و قلب و جان او به درد آمد و بسیار گریه نمود و دست از گریه بر‌نمی‌داشت تا اینکه وحی از جانب پروردگار جلیل رسید: «ای ابراهیم! گریه تو بر فرزندت اسماعیل اگر او را به دست خود ذبح می‌کردی، فدا کردم به گریه‌ای که تو بر حسین (ع) و شهادتش کردی و بدین سبب بالاترین درجات اهل ثواب در مصیبت‌ها را به تو دادم. در پایان امام رضا (ع) فرمود: این است مفهوم قول خداوند عزوجل؛ «وَ فَدَیناهُ بِذِبْحٍ عَظِیمٍ».
این محقق دینی گفت: حسین بن علی (ع)، انسانی برتر از عرش و فرش است که خدا او را در قرآن کریم نفس مطمئنه نامیده «یا أَیتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّه» و او را به جوار خود فراخوانده «ارْجِعِی إِلی رَبِّکِ راضِیه مَرْضِیه فَادْخُلِی فِی عِبادِی وَ ادْخُلِی جَنَّتِی» و او نیز با کمال اخلاص در لبیک گفتن به فراخوان پروردگار شتاب کرده و با دادن سر مبارکش در راه رضای پروردگار در منای حسینی، ذبیح اعظم خدا شده است./
نظر شما