به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری شبستان، هنرمندان پیشکسوت از جمله اقشار اجتماعی هستند که در سال های جوانی -به خاطر فعالیت حرفه ای خود- ارتباط گسترده ای با عموم مردم دارند و بالطبع مورد توجه اند اما حضور اجتماعی آن ها با نزدیک شدن به میانسالی و کهن سالی آرام آرام کاهش می یابد که همین امر موجب کم توجهی و بی توجهی عموم جامعه نسبت به آن ها می شود. در نهایت هم خبر درگذشت آن ها، خاطرات فعالیت چندین ساله شان را زنده می کند. موسسه هنرمندان پیشکسوت از جمله موسسات وابسته به وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی است که در جهت بیشتر به هنرمندان پیشکسوت فعالیت می کند. درگذشت مرحوم داریوش اسدزاده بهانه ای شد تا با «عباس عظیمی» مدیرعامل موسسه هنرمندان پیشکسوت درباره راهکارهای تکریم هنرمندان پیشکسوت گفتگو کنیم.
امروزه در جامعه ما پس از فوت هنرمندی پیشکسوت، همه به یاد او می افتند. از او سخن می گویند و برایش بزرگداشت می گیرند. نقش مجموعه هایی همچون موسسه هنرمندان پیشکسوت در فرهنگسازی اجتماعی و توجه به این قشر در هنگام حیات چیست؟
ما به عنوان موسسه هنرمندان پیشکسوت با فرهنگ رایج مرده پرستی در کشورمان به شدت مخالفیم. به این معنا که پس از مرگ هنرمندان برایشان بزرگداشت های باشکوه بگیریم در حالی که پیش از مرگ آن ها را فراموش کرده ایم.
شان هنرمند، تجلیل از او پس از مرگ نیست. هنرمندان پیشکسوت باید پیش از آن که از دنیا بروند مورد توجه قرار گیرند و از تجربه آن ها بهره برداری شود.
هدف ما در موسسه هنرمندان پیشکسوت وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در وهله نخست توجه به هنرمندان و تکریم آن ها پیش از درگذشت است.
توجه به هنرمندان و تکریم آن ها در موسسه چگونه پیگیری می شود؟
موسسه ما وجهه همت خود را بر خوشحال کردن هنرمندان با برپایی جشن ها، سفرها، دورهمی ها قرارداده است تا آن جا که اگر به خاطر احترام خانواده هنرمندان نبود، به حضور در مراسم عزای درگذشت هنرمندان رغبتی نداشتیم.
تعامل با هنرمندان پیشکسوت چه ویژگی خاصی دارد؟
برخورد با هنرمندان نیازمند لطافت و ظرافت هایی در خور آن هاست تا بتواند انرژی تازه ای در آن ها ایجاد کند. شاید باورکردنی نباشد اما دیدارهای کوتاه با هنرمندان پیشکسوت و دلجویی از آن ها نقش مهمی در روحیه این عزیزان دارد.
نگاه موسسه به شخصیت حرفه ای هنرمندان پیشکسوت و سوابق آن ها چیست؟
هنرمند تا زنده است سرمایه ای است که باید از او بهره مند شد. نگذاریم این سرمایه زیر خاک برود، سپس هزاران صفحه در مدح او سخن بگوییم. اگر این تمجیدها که در هنگام مرگ هنرمند از تریبون طرح می شود، هنگام زنده بودنش مطرح می شد امید فوق العاده ای به او تزریق می شد و شاید می توانست عمر او را طولانی تر کند.
ایده ما بهره مندی از هنرمندان و تجربیات گران سنگی است که آن ها در طول سالیان طولانی فعالیت کسب کرده اند؛ چرا که جامعه نیازمند بهره مندی از این تجربیات ارزشمند است و باید از راه های مختلف برای انتقال این تجربیات بهره جست.
این ایده تا چه اندازه محقق شده است؟
در حال حاضر موسسه هنرمندان پیشکسوت به خاطر مشکلات مالی، بضاعت کافی برای تحقق این امر در اختیار ندارد اما با عبور از این مقطع، انتقال تجربیات هنرمندان را از وظایف اصلی و در اولویت خود می دانیم.
آیا در این زمینه طرحی در دست اجرا دارید؟
بله، در آینده نزدیک دو استودیوی موسیقی و سینمایی افتتاح می کنیم تا کار ثبت و ضبط تجربیات هنرمندان به طور حرفه ای کلید بخورد. احتمالا این بخش را با ثبت خاطرات شفاهی هنرمندان پیشکسوت آغاز می کنیم.
البته اکنون یک سالی می شود که ساخت مستند از زندگی پیشکسوتان هنرمند را به عنوان تورقی بر زندگی آن ها آغاز کرده ایم.
در پایان نکته ای باقی مانده است؟
امیدوارم روزی برسد که به جای تشکیل ستاد برگزاری تشییع برای هنرمندان از سوی نهادهای مختلف، ستاد بزرگداشت آن ها در زمان حیات شکل بگیرد.
نظر شما