به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری شبستان، «داریوش اسدزاده» بازیگر پیشکسوت که چند روز قبل دارفانی را وداع گفت، از چهره های مهم تئاتر و سینمای ایران به حساب می آمد. او که از پیشگامان نمایش در ایران بود به نوعی تاریخ تئاتر ایران را در سینه داشت. پیش از این درباره فعالیت های حرفه ای این هنرمند با «حسین مسافر آستانه»، کارگردان تئاتر و از مدیر دولتی این عرصه به گفتگو نشستیم. اما داریوش اسدزاده -چنان که نزدیکانش می گویند- علاوه بر وجوه حرفه ای، ویژگی های اخلاقی منحصر به فردی هم داشت که متاسفانه کمتر مورد توجه قرار گرفت. آن چه امروز پس از درگذشت این بازیگر پیشکسوت، بیش از همه خودنمایی می کند، عدم آگاهی و توجه عموم جامعه نسبت به الگوهای هنری واقعی است. گشت و گذاری کوتاه در شبکه های اجتماعی که پاتوق اقشار مختلف جامعه امروز به خصوص جوانان به حساب می آید، به خوبی نمایانگر برجسته شدن الگوهایی است که بیش از آن که هنری واقعی داشته باشند، از سرمایه، رانت و امثال آن برای ترقی در عرصه فرهنگ و هنر بهره برده اند. بخش دوم گفتگو با مسافرآستانه به پرسش هایی درباره وجوه شخصیتی داریوش اسدزاده و چرایی بی توجهی جامعه نسبت به گنجینه های فرهنگی اختصاص دارد:
ضعف ساختار فرهنگی جامعه ما چیست که هنرمندانی شاخصی چون داریوش اسدزاده، این گونه نادیده گرفته می شوند؟
به نظرم باید اذعان داشت که ما قدرشناس نیستیم و این یکی از مهمترین ضعف های جامعه ماست. اگر قدر اطرافیان مان را بشناسیم، نسبت به احوال آن ها پیگیرتر می شویم نه این که صرفا برای پیشبرد کارهایمان به سراغ آدم ها برویم.
فکر می کنید این وضعیت به کدام سمت و سو می رود؟
متاسفانه در این سال ها این روحیه در جامعه ما گسترش پیدا کرده، اخلاقی که نه فرهنگی است و نه انسانی و ایرانی. البته دلمشغولی ها و درگیری های روزمره اقتصادی هم موجب تشدید این وضعیت شده است.
برخورد جامعه تئاتر با اسدزاده چگونه بود؟
این که عموم جامعه از توانایی های اسدزاده باخبر نبود، قابل انکار نیست اما بسیاری از هنرمندان در جریان جزئیات زندگی داریوش اسدزاده بودند. هنرمندانی بودند که تا پایان عمر اسدزاده ارتباط نزدیکی با او داشتند.
شاید کاهش حضور اجتماعی هنرمندان پیشکسوت در عدم توجه عمومی به آن ها موثر باشد.
این موضوع درباره اسدزاده صادق نبود چون او تا روزهای پایانی عمر خود در همه محافل و مجالس هنری حاضر بود. خوشبختانه او اصلا خانه نشین نشد و تا پایان در فعالیت های اجتماعی و حرفه ای حضور پررنگی داشت. همچنین در بحث ها و گفتگوها، فعالانه حاضر می شد.
شخصا در این سال ها خاطره ای از او دارید؟
بله، من در چندین سفر همراه او بودم. وقتی قرار می شد برای چهره ای تئاتری بزرگداشتی برپا شود و یا در بزرگداشت سالانه هفته تئاتر در شهرهای مختلف، وقتی از ایشان دعوت می کردیم، با خوش رویی می پذیرفت و همراه می شد.
این هنرمند غیر از نگارش و تدوین کتاب ها، در این سال ها فعالیت هنری دیگری داشت؟
او یکی از مشتاق ترین تماشاگران تئاتر ایران بود. کمتر نمایشی بود که اسدزاده در این سال ها تماشای آن را از دست داده باشد؛ البته به جز این اواخر که فعالیت او اندکی کاهش یافته بود.
فکر می کنید داریوش اسدزاده چگونه در ذهن ها ماندگار می شود؟
جامعه تئاتری ما کم و بیش از احوالات داریوش اسدزاده باخبر بود اما این آگاهی، برای آشنایی مردم با شخصیت او اسدزاده کافی نبود. اما این وجه شخصیت اسدزاده ناشناخته نخواهد ماند چرا که بالاخره آثارش منتشر خواهد شد تا در نهایت علاوه بر بازیگری توانا به عنوان محققی اندیشمند در اذهان ماندگار شود.
نظر شما