به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری شبستان، با نزدیک شدن به ماه محرم، آرام آرام سریال های شبکه های تلویزیون به پایان می رسند تا نوبت به سریال های محرمی برسد. «بوی باران» سریال شبانه شبکه یک سیما از جمله این برنامه هاست که شنبه نهم شهریور ماه با آخرین قسمت خود میهمان خانه های مردم باشد.
«بوی باران» وقتی خردادماه امسال آغاز شد «عروس تاریکی» نام داشت اما به یکباره تغییر نام داد. البته «محمود معظمی» کارگردان سریال علت آن را تناسب بیشتر نام سریال با اتفاقات آن عنوان کرد اما این موجب نشد کاربران شبکه های اجتماعی به سادگی از کنار این تصمیم بگذرند.
حاشیه بوی باران اما این جا به پایان نرسید. سریال که با مجموعه ای اتفاقات جنایی و ایجاد گره های متنوع کوشیده بود مخاطبان تلویزیون را با خود همراه کند، پس از چند قسمت با افتی محسوس روبرو شد. قتل های متعدد، کاراکترهای فرعی فراوان، خرده روایت های رها شده، رفتارهای غیرقابل قبول کاراکترهای اصلی، اطلاعات غلط حقوقی همه و همه از جمله مواردی بود که با واکنش تند مردم همراه شد؛ تا آن جا که کمپینی برای جلوگیری از پخش این سریال در رسانه های اجتماعی شکل گرفت.
سریالی که نگارش فیلمنامه اش چند سال به طول انجامیده و از انبوهی از بازیگران شناخته شده بهره می برد، چنان همه را ناامید کرد که بار دیگر این پرسش مطرح شود که انتخاب یک فیلمنامه و کارگردان آن در رسانه ملی از چه سازوکاری تبعیت می کند که نتیجه ای چنین به همراه دارد.
اما حاشیه های سریال تنها مربوط به داستان و اتفاقات آن نبود. موضوعاتی چون اضافه شدن برچسب +۱۸ به گوشه تصویر از زمان پخش قسمت های میانی سریال به بعد، موجب شد «بوی باران» به یکی از پر واکنش ترین سریال های سال های اخیر تلویزیون بدل شود.
البته کارگردان سریال علت بخش مهمی از این انتقادها را دشواری پرداختن به معضلات اجتماعی به صورت عینی و واقع گرا می داند؛ این که بوی باران کوشیده به سراغ چالش های جامعه برود و حرف امروز را بزند.
آن چه معظمی درباره پرداختن به دغدغه های روزمره جامعه می گوید، قابل تامل است اما باید توجه داشت سریال در پرداخت سینمایی این دغدغه ها چنان موفق نبوده است؛ چنان که برخی بوی باران را ملغمه ای از ژانرهای مختلف و تاثیرپذیری از سریال های ترکیه ای دانسته اند. سال های اخیر دوران توجه مخاطبان ایرانی به سریال های ترکیه ای است؛ آثاری که قسمت های زیاد و طولانی دارند و معمولا پر از اتفاقات دایره وار و تکراری اند که جایی به بعد مخاطب را کلافه می کند. به نظر می رسد عوامل ساخت سریال با مشاهده رغبت مخاطبان به این گونه سریال ها، به دنبال تکرار تجربه ای از آن دست در میان تماشاگران ایرانی بوده اند اما لوازم تحقق آن را به طور کامل فراهم نکرده اند. سریالی جذاب بیش از هر چیز نیازمند فیلمنامه قوی و کارگردانی بی خطاست. فیلمنامه قوی داستان و شخصیت پردازی درگیرکننده می خواهد و کارگردانی چنین آثاری تجربه و توانایی فراوان می طلبد.
در هر صورت آن چه بیش از همه اهمیت دارد، لزوم توجه دوباره مدیران تلویزیون به محتوای تصویری است که برای مخاطبان رسانه ملی تولید می کنند. در زمانه ای که مخاطبان محدودیتی برای تماشای یک رسانه ندارند، تولید محتوای ضعیف و غیرجذاب تنها تیشه به ریشه خود زدن است.
نظر شما