به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری شبستان، «علیرضا نراقی» امروز (دوشنبه 28 مرداد) در نشست «بررسی وضعیت امروز نقد تئاتر در ایران» که در پژوهشگاه فرهنگ، هنر و ارتباطات برگزار شد، گفت: تئاتر در کشور ما سابقه صد و چند ساله دارد و نقد هم دوشادوش تئاتر وجود داشته است. مسئله تئاتر ما توسعه است. اساسا پرسش یا بیان این مسئله که تئاتر دولتی باشد یا خصوصی، آدرس نادرستی بود که در سال 83 مطرح شد. این مسئله کلیت تئاتر ایران را به سمت دیگری برد و مسئله این شد که چه کسی باید تئاتر را اداره کند.
این منتقد تئاتر ادامه داد: قرار بود مدیرانی مسئولیت تئاتر را از دوش دولت بردارند و آن را نه به تئاتر خصوصی بلکه به تئاتر رها و بی مسئولیت تبدیل کنند. در چنین حالتی پدیده روابط عمومی شکل گرفت و منتقدان ما به این حوزه کوچ کردند. تئاتر که از توسعه خارج شد، نقش منتقد نیز کمرنگ شد.
وی با بیان اینکه تئاتر یک رخداد خلاقانه است، عنوان کرد: جنگ ایده ها به طور طبیعی در ساختار یک درام اتفاق می افتد. در تئاتر رویارویی اندیشه ها اهمیت دارد. گره خوردن تئاتر به فلسفه، روانشناسی و جامعه شناسی به رشد و اعتلای آن کمک می کند.
نراقی اظهار داشت: با شکل گیری تئاتر خصوصی مواجه شدیم با سالن هایی که شبی سه چهار نمایش اجرا داشتند، بدین ترتیب مسئله طراحی صحنه و گریم منتفی شد. آقای مرادی زمانی که از معاونت هنری رفتند، گفتند که در حال حاضر شبی 120 اجرای تئاتر در تهران داریم. بخشی از توسعه، توسعه کمی است. حال که توسعه کمی در تئاتر را به دست آوردیم، تماشاچی چطور این نمایش ها را انتخاب کند و بداند کدام نمایش به سلیقه او نزدیک تر است؟
این منتقد ادبی با اشاره به اینکه نقد موجب آگاهی تماشاچی در انتخاب نمایش می شود، عنوان کرد: فضای نقد که وجود ندارد، تماشاچی نیز نمی تواند آگاهانه انتخاب کند. وقتی نقد نیست، کسانی وارد تئاتر می شوند که آدرس غلط به تماشاچی می دهند و همچنین دستمزدها به شکل لجام گسیخته بالا می رود و نظام اقتصادی حاکم بر تئاتر قابل درک نمی شود. متاسفانه نقد تئاتر در کشور ما نحیف شده است، به همین دلیل نمی تواند به تماشاچی در انتخاب تئاتر خوب کمک کند و همچنین نمی تواند از تئاتر خوب حمایت کند.
نظر شما