خبرگزاری شبستان: داستان قربان کردن اسماعیل(ع) به روایت قرآن کریم به این شرح است:
...و ابراهیم (ع) گفت: من به سوی پروردگارم رهسپارم و بزودی راه را به من می نماید.
پس گفت: ای پروردگار، مرا فرزندی از شایستگان بخش.
پس او را به پسری بردبار مژده دادیم و وقتی با او به جایگاه سعی رسید، گفت: ای فرزندم، من در خواب دیدم که باید تو را ذبح کنم. ببین چه به نظرت می آید؟
(فرزند) گفت: ای پدر، به آنچه ماموریت یافته ای اقدام کن. امید است مرا از شکیبایان بیابی.
پس، وقتی هر دو تن دادند و همدیگر را بدرود گفتند و (پسر) پیشانی بر خاک نهاد، او را ندا دادیم که ای ابراهیم(ع)، رویای خود را حقیقت بخشیدی. ما نیکوکاران را چنین پاداش می دهیم به راستی که این همان آزمایش آشکار بود و او را در ازای قربانی بزرگی باز رهاندیم و در میان آیندگاه برای او آوازه نیک به جای گذاشتیم. (سوره صافات 102 تا 108)
آن هنگام که پدر یگانه فرزند ذکور خود را به قربانگاه می برد و خنجر بر حنجر فرزند می نهد، اوج بندگی و عبودیت در تاریخ بشر رقم می خورد و دنیا در احترام این بندگی سر تعظیم فرو می آورد و شیطان و شیاطین وامانده در اوج عظمت عبودیت آدم، وامی مانند. عید قربان، عید قربانی کردن هوس هاست، عید فروخوردن امیال شیطان، عید طلوع بندگی و عبودیت بر درگاه الهی، آن هنگام که بشر سر بر سجده خاک می نهد و یگانه معبود خود را می ستاید. موسم مبارک حج و زمان قربانی کردن گوسفند بر درگاه الهی نمادی از بندگی خداست.
این داستان پیامبری است که خداوند او را در معرض امتحان خود قرار داد و عید قربان سمبل و یادگار اجابت دعوت همین پیامبر ایست که خداوند او را در سوره نساء با عناوین خلیل یا خلیل الرحمن از وی یاد کرده است. او دومین پیامبر الوالعزم بعد از نوح بود که به اعتبار آیات 84 تا 86 سوره انعام، از طریق پسرش اسماعیل (ع)، نیای بزرگ عرب و از طریق پسر دیگرش اسحاق، نیای بزرگ بنی اسرائیل محسوب می شود و به همین اعتبار او را ابوالانبیاء دانسته و ادیان یهود، مسیح و اسلام را به او منسوب داشته اند.
اسماعیل(ع) که در اسلام از وی با عنوان ذبیح یاد می شود و برخی نیز او را ذبیح الله می نامند، عموی فرزندان یعقوب است و روایت مشهور دلالت بر آن دارد که یهودیان بنی اسرائیل از نسل برادرش اسحاق و عرب ها از نسل او هستند و به این اعتبار، بسیاری کسان، حضرت رسول اکرم(ص) را جزو ذریه حضرت ابراهیم دانسته اند.
گرچه منسوب داشتن ادیان یهود، مسیح و اسلام از طریق خون به حضرت ابراهیم، قهرمان ایمان در تاریخ خود به تنهایی حکایتی بس شگرف و پر از استعاره است؛ اما به راستی ماجرای ذبح اسماعیل(ع) به دست پدر، بهار عرفان و عید عارفان است.
بهاری که عطر خوش آن از میان دیوان شمس اینگونه به گوش جان می رسد:
خویش فربه می نماییم از پی قربان عید
کان قصاب عاشقان بس خوب و زیبا می کشد
پایان پیام/
نظر شما