نانی که از مهارت در می آید

به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری شبستان، اهل یکی از روستاهای محروم شهرستان بیجار است. روستای «خودلان» که هنوز رنگ آسفالت را به خود ندیده است. تمام کوچه و پس کوچه هایش خاکی است. یک باران هم بزند، باید اهالی روستا با گِل دست و پنجه نرم کنند. خانه ها بیشتر خشت و گلی هستند، درست است منطقه محروم است اما مردمش با سواد هستند.

برای آن ها تحصیل اهمیت زیادی دارد. «رحمان» هم در همین محرومیت بزرگ شده است. صاحب یک مغازه خشت و گلی است. گویا یک اتاق است که تبدیل به مغازه شده است.  همین مغازه که خیلی هم ایمن به نظرنمی رسد اما منبع درآمد شده است. «رحمان امانی» 22 سال دارد. کاردانی مکانیک خودرو خوانده و در هنرستان تحصیل کرده است.

همین رشته را به کار تبدیل کرده است. او پیش از این مغازه داشته باشد مکانیک سیار بود از این آبادی به آبادی دیگر می رفت و خدمات مکانیکی به مردم می داد اما رفتن به این روستا و آن روستا کمی دشوار بود. تصمیم گرفت تا مغازه ای برای خود دست و پا کند. برای برپا کردن مغازه پولی نداشت، به بنیاد برکت که ذات و رسالتش کمک به اشتغالزایی مردم مناطق محروم است، مراجعه کرد و 10 میلیون تومان تسهیلات دریافت کرد. همین تسهیلات موجب شد تا مغازه را رونق دهد و دیگر کار مکانیکی سیّار نکند اینگونه اهالی آبادی های مختلف مشتری ثابتش شدند.

مغازه او همانند مغازه های مکانیکی شهرها نیست، دستگاه های عجیب و غریب مکانیکی به چشم نمی خورد و بیشتر از دست هایش به جای دستگاه ها استفاده می کند با این این وجود تنها مکانیکی روستای خود و روستاهای اطراف است.

او درباره درآمدی که دارد نیز احساس رضایت می کند و می گوید: درآمدم حدود سه میلیون و 500 هزار تومان است. برای من که در روستا زندگی می کنم این درآمد خوبی است. می خواهم با درآمدی که کسب می کنم دستگاه های مختلف خریداری کنم و  کارم را رونق و توسعه دهم.

رحمان بیان می کند: اگر شغلم را توسعه دهم می توانم برای چندی ازجوانان بیکار روستا هم اشتغالزایی کنم. در حال حاضر یک نفر در کنارم کار می کند. هنگامی که مکانیک سیار بودم خانواده ها  خیلی اجازه نمی دادند تا فرزندانشان برای کارآموزیی با من از این روستا به روستای دیگر بیایند اما اکنون علاقه دارند تا فرزندانشان به مغازه ام بیایند و مکانیکی را یاد بگیرند.

درست است رشته مهارتی انتخاب کرده اما درس خواندنش خیلی به او مهارت را نیاموخته است و او بیشتر به صورت تجربی مهارت مکانیکی را یاد گرفته است.

در همین ارتباط، او به خبرنگار شبستان می گوید: درست است کارم مرتبط با رشته ام است اما در مدرسه به من هیچ چیزی یاد ندادند. همه را از استاد کارم در شهر آموختم البته پدرم هم مکانیکی می کرد.

او بیان می کند: در دانشگاه هم به عنوان دانشجو برتر تقدیر و تجلیل های فراوانی شدم اما حتی دانشگاه هم خیلی به صورت تجربی این رشته را به من نیاموخت.

با این وجود ادامه تحصیل را دوست دارم. دوست دارم در همین مدرک رشته خودم را ارتقا دهم.

او خوش شانس بوده است که هم درس خواند و هم در رشته تحصیلیش شاغل شده است. او خوش شانس بوده در روستایی که خیلی از افراد تمایل به مهاجرت به شهر را دارند تا بتوانند در شهر کاری برای خود پیدا کنند او شغلش را در روستای خودش راه انداخته است و دیگر به فکر مهاجرت نیست بلکه به آبادانی روستایش فکر می کند.

هر فردی در جامعه دارای یک مهارت باشد می تواند گلیم خود را از آب بیرون کشد. تفاوتی ندارد در روستا باشد یا پایتخت، مهارت  داشته باشد درآمد هم دارد. باید نظام تعلیم و تربیت هم  به صورت جدی تر به مهارت آموزیی توجه کند و فارغ التحصیلان مهارتی چه در روستا چه در شهر به بازار کار تحویل دهد.

به هر روی، یکی از مشکلات عمده روستا ها بیکاری است. همین موضوع باعث مهاجرت به شهر می شود و روستا به مرور خالی از سکنه می شوند که تبعات زیادی می تواند برای کشور داشته باشد.

اگر نهاد های مختلف در راستای آموزش های مهارتی و ارایه تسهیلات به مردم روستا کمک کنند، می توانند با هزینه خیلی کمتراز هزینه و تبعات مهاجرت  برای آن ها اشتغالزایی کنند و در مسیر آبادانی روستاها هم گام برداشته باشند.

نهاد هایی همانند بنیاد برکت که الگوی اشتغالزایی اجتماع محور را اجرا می کنند در راستای محرومیت زدایی و اشتغالزایی گام برداشته اند و اگر این فعالیت هم با هم افزایی نهاد های دیگر هم صورت گیرد نتایج بهتری کسب می شود. بنیاد برکت تلاش دارد تا در  سال 1398 با ایجاد 30 هزار طرح اشتغالزایی 27 هزار فرصت شغلی در مناطق روستایی و محروم ایجاد کند.