خبرگزاری شبستان، سرویس فرهنگی- محمد پورعلم : روز گذشته بخش نخست گفتگو با «مهیار مجیب» بازیگر و مجری فیلم و برنامه تلویزیونی کودکان درباره تعریف سینمای کودک منتشر شد. مجیب در این گفتگو با تاکید بر تعاریف و چارچوب های خاص سینمای کودک، مولقه های این گونه سینمایی را برشمرد. او همچنین با بررسی آثار کارگردان های مهم سینمای ایران و فیلم های سال های اخیر، نمونه هایی از تفاوت «سینمای کودک و نوجوان» و «سینمای درباره کودک و نوجوان» را ذکر کرد.
بخش دوم گفتگو با این بازیگر و مجری به مسائل ساختاری سینمای کودک و نوجوان می پردازد. به نظر می رسد در سال های اخیر با تغییرات ساختار سینمای ایران در بخش های مختلف -از نگارش فیلمنامه تا اکران- سینمای کودک و نوجوان دچار نوعی مهجوریت و فراموشی شده است. جایگاه سینمای کودک و نوجوان در منظومه سینمای ایران و واکاوی پارامترهای موثر بر وضعیت امروز این گونه سینمایی، از محورهای این گفتگوست:
به نظر می رسد سینمای کودک و نوجوان ما -حداقل در این سال ها- بسیار فقیر است. آیا می توان مثال هایی از آثار شاخص این سال ذکر کرد؟
در حال حاضر، ما اساسا جریانی به نام سینمای کودک و نوجوان نداریم که بخواهیم از میان آثار تولید شده، مثال هایی شاخص و قابل تامل بیاوریم.
آیا قائل به این هستید که پیش از این جریان سینمای کودک و نوجوان مبتنی بر رویکرد تشکیلاتی وجود داشته است؟
به یاد دارم در سال 83 که دستیار بودم و با خانم برومند کار می کردم کانون سینماگران کودک با حضور افرادی چون مرضیه برومند، وحید نیکخواه آزاد، امیر سماواتی، فرشته طائرپور و غلامرضا موسوی فعال بود.
در آن زمان سینمای کودک در مجموع در میان فعالان بخش های مختلف، جایگاه بهتری داشت.
آن تشکل و امثال آن در سال های اخیر فعالیت خاصی نداشته اما گفته می شود بار دیگر سینماگران کودک دور هم جمع شده اند.
من هم به تازگی شنیده ام که قرار است فعالیت کانون سینماگران کودک بار دیگر از سر گرفته شود اما مشکل بزرگتری که وجود دارد تعداد اندک سینماگرانی است که به طور تخصصی با کودک و سینمای مورد نیاز کودکان آشنایی دارند.
چالش ساختاری خاص سینمای کودک و نوجوان چیست که حالا کار را به این جا رسانده است؟
نباید تصور کرد که مشکلات سینمای کودک تنها به چالش های درونی این گونه سینمایی بازمی گردد و از چالش های کلی سینمای ایران جداست.
سینمای ایران در این سال ها با چالش تهیه و تولید روبرو بوده است. سینمای کودک هم از این قاعده مستثنی نیست و این وضعیت را با شدت بیشتری تجربه می کند.
فکر نمی کنید بخشی از این کاستی به سوژه های ضعیف فعالان سینمای کودک بازمی گردد؟
این درست است اما در سال های اخیر اگر ایده خوبی هم در سینمای کودک وجود داشته، به سختی توانسته برای تولید، تهیه کننده ای بیابد. سخن من این است که وقتی وضعیت کلی سینمای ایران بسامان نیست نمی توان از سینمای کودک و نوجوان هم انتظار خاصی داشت.
درباره چهره های شاخص سینمای کودک و نوجوان چه طور. نقش آن ها در این میان چیست؟
در این شرایط کاری از دست آن ها هم ساخته نیست. مگر امروز در سینمای ایران چند بازیگر به طور فعالانه حضور دارند؟ مهاجرت چهره های سینمایی به سمت تلویزیون، خود به خوبی حاکی از وضعیت امروز سینمای ایران است.
انکار سر رشته همه موضوعات در سینمای امروز ایران به مسائل مالی می رسد؟
دقیقا. رقمی که یک سلبریتی در سینما دریافت می کند، با مبلغی که در تلویزیون دریافت می کند، آیا برابر است!؟
مگر این که یک اسپانسر خصوصی وجود داشته باشد که بخواهد از طریق آن سلبریتی دیده شود یا محصول خود را تبلیغ کند که البته بعید است آن قدرها برایش عایدی داشته باشد.
نظر شما