خبرگزاری شبستان//قم
ماه مبارک رمضان که تمام می شود، روزها و هفته ها می گذرد تا روزی را پیدا کنی که در آن جور دیگری می شود با خدای رحمان و رحیم به سخن نشست و درد و دل کرد!
یکی از این روزها بی شک روز عرفه است؛ روز عزیزی که موسم اشک و ناله است؛ موسم شکستن بت های درون و زمانی برای حسینی شدن.
اگر عرفه را دریابی و شناختت را آن قدر وسعت ببخشی که در قیاس با اقیانوس بی انتهای معرفت حسینی، قطره ای ناچیز به شمار آیی، آن هنگام می توانی از پی روز عرفه، عید قربان را شادباش بگویی، چه آن که در این صورت است که می توانی ادعا کنی دل و جراتش را داری که نفس اماره را به قربانگاه اراده ببری و بدین سان با مسلح شدن به تقوا و عزت نفس واقعی، راضی به رضای حضرت حق باشی.
این است و جز این نیست که عرفا گفته اند عرفه، روز بریدن از خاک و پیوند با افلاک است؛ روز توسل به مقام ربوبیت باریتعالی.
آری! عرفه روز آشتی با وجود نازنینی است که همیشه چشم انتظار بازگشت ماست و جالب آن که با وجود همه خطاها و ناسپاسی های ما، خود بهترین و بیشترین زمینه ها را برای این منظور آماده کرده و می کند و به راستی چه بستر و زمینه ای بهتر از عرفه حسینی و اشکی که در غروب چنین روزی جاری می شود در مظلومیت مسافر این روزهای دشت کربلا... مسافری که با همه هستی اش به قربانگاه عشق می رود.
شب های جمعه بارها و بارها به بهانه دعای پرفیض کمیل با خدای خود این گونه نجوا می کنیم که « الهی و ربی من لی غیرک»، اما به واقع باید گفت عصر روز عرفه، این بخش از مناجات حضرت امیر(ع) طعم و مفهوم دیگری دارد. شاید از این روست که آدمی در این روز به برکت گریه های مقدس سیدالشهدا در صحرای عرفات، معرفتی ولو ناقص پیدا می کند و بیش از هر زمان دیگری عجز خود را در برابر خالق بی همتایش درک می کند و از این رهگذر می نالد و فریاد برمی آورد که ای خدای من! دستم بگیر که یار نیست مرا جز عنایت خودت.
طریقت زیبا و پسندیده ای است این که در این روز، دست های خود را به سوی آن بی نیاز، بالا می بریم و پیوسته دعا می کنیم: «خدایا! غروب این روز را با غروب گناهانمان یکی گردان.»
گاهی اوقات غبطه می خورم به حال خوش و ذوق برخی ها.
به تازگی یکی از دوستان پیامکی برایم ارسال کرده بود که در لحظه به دل نشست؛
«اگر یادتان بود و باران گرفت... دعایی به حال بیابان کنید»
پایان پیام/
نظر شما