خبرگزاری شبستان - اردبیل:
امام رضا (علیه السلام) در بیان حدیث قدسی که معروف به سلسله الذهب است، می فرماید: «کلمه لا إلهَ إلّا اللّهُ حِصنی فَمَن دَخَلَ حِصنی اَمِنَ مِن عَذابی بِشُروطِها وَ أنَا مِن شُروطِها» پروردگار متعال می فرماید: باور توحید دژ و قلعه مستحکم من است هر کس در آن داخل شود از عذاب من در امان است و آن شروطی دارد که من «امام رضا (علیه السلام)» از شرط های آنم.
در ادامه این مطلب گفتگویی با «حسن مهدوی» کارشناس معارف رضوی و معاون فرهنگی و هنری ستاد هماهنگی کانون های فرهنگی هنری مساجد استان اردبیل را در ذیل می خوانیم:
امام رضا (علیه السلام) با بیان این حدیث نورانی قدسی که از پدرانشان و ایشان از امیر المومنین (علیه السلام) و حضرت علی (علیه السلام) از پیامبر مکرم اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) و ایشان از پروردگار متعال شنیده بودند، به یک امر مهم و اساسی اشاره می کنندو آن رابطه خدا با حجت خداست.
ایشان رابطه شرط و مشروط را در این حدیث بیان می کند مثلا رابطه نماز و وضو که وارد شدن به ساحت نماز بایستی از طریق وضو صورت پذیرد والا باطل و بی ثمر است. با این منظر اگر با نگاه عمیق به مسئله توجه کنیم در می یابیم که قرآن کریم که کلام صامت پروردگار متعال است نمی تواند برای هدایت انسان در این دنیا کفایت کند زیرا قرآن کتاب قانون است و قانون بایستی توسط اشخاص ذی صلاح تفسیر، تبیین و مهم تر از آن اجرا شود، حال سئوال اینجاست که چه کسی باید قرآن را تفسیر و شرح و اجرا شود.
طبق بیان قرآن فقط «راسخون فی العلم» می توانند قرآن را تبیین نمایند در روایتی از امام جعفر صادق (علیه السلام) آمده است که راسخون در علم امیر المومنین (علیه السلام) و امامان پس از وی می باشند و در واقع هدایت جهان شمول قرآن طبق آیه «إِنَّ هٰذَا القُرآنَ يَهدي لِلَّتي هِيَ أَقوَمُ» با رهبر جهانی عالم به سرّ قرآن تحقق می یابد پس کلام صامت (ساکت) خدا را فقط کلام ناطق خدا که همان ائمه اطهار (علیهم السلام) هستند می توانند، تبیین و تفسیر و اجرا کنند.
طبق حدیث امام رضا (علیه السلام) در واقع با این تفسیر داخل شدن به حریم امن الهی مشروط به قبول امامت معصومین به عنوان حجت خدا، انسان کامل، اشرف مخلوقات و امینان وحی و جانشینان به حق رسول خدا میسور و ممکن خواهد بود در سوره یونس آیه 35 می خوانیم: «أَفَمَنْ يَهْدِي إِلَى الْحَقِّ أَحَقُّ أَنْ يُتَّبَعَ أَمَّنْ لَا يَهِدِّي إِلَّا أَنْ يُهْدَى فَمَا لَكُمْ كَيْفَ تَحْكُمُونَ» آیا کسی که خود حق را یافته و به سوی حق هدایت می کنند سزاوارتر است که از او پیروی شود یا کسی که تا هدایتش نکنند هدایت نمی یابد چگونه داوری می کنید؟
پس می توان نتیجه گرفت که امامت، اساس اسلام رشد یافته و زمام دین و نظام مسلمین و صلاح دنیا و عزت مومنان است و در این دریای عمیق دنیا بایستی خود را به کشتی بانی مطمئن و نجات بخشی امین و مربی مسئول و هدایت شده بسپاریم تا با راهنمایی او و به خصوص با الگو قرار دادن او، راه و مسیر زندگی سعادتمندانه را بپیماییم و هم در این دنیا و هم جهان آخرت مورد رحمت و عنایت پروردگار متعال قرار گیریم.
نظر شما