خبرگزاری شبستان، سرویس فرهنگی- محمد پورعلم : «امرالله احمدجو» در تلویزیون و سینما به عنوان کارگردانی علاقه مند به فرهنگ بومی ایران شناخته می شود. او چه در آثاری که نوشته و چه آن ها که کارگردانی کرده، همواره به رسم و رفتاری پرداخته که ریشه در فرهنگ و حکایت های ایرانی دارد. از سوی دیگر لوکیشن آثار او اغلب فضاهای طبیعی نقاط مختلف ایران به خصوص فلات مرکزی است؛ جایی که به خاطر کمبود منابع طبیعی، محمل مناسبی برای طرح داستان هایی از زندگی دشوار مردم، سختکوشی آن ها و چالش های اخلاقی پیش روی آن هاست.
از جمله آثار مهم احمدجو که بسیار دیده شد و در خاطره ها ماند، مجموعه «روزی روزگاری» است. سریالی که در ابتدای دهه 70 از تلویزیون پخش شد و با آن فضا و موسیقی عجیبش، خیلی ها را پای تلویزیون نشاند. بازی فوق العاده «خسرو شکیبایی» در نقش مرادبیگ در کنار حضور تاثیرگذار بازیگرانی چون «ژاله علو»، به سریال احمدجو فخامت قابل توجهی بخشید. هنوز هم تماشای این سریال، نوستالوژی آن سال ها را برای مخاطبان ایرانی زنده می کند.
اما «روزی روزگاری» در واقع نخستین بخش از سه گانه ای بود که «امرالله احمدجو» در سال های پس از آن تکمیل کرد. «تفنگ سرپر» دومین بخش بود که در سال های پایانی دهه هفتاد در اطراف میمه (زادگاه کارگردان) فیلمبرداری شد. داستان «تفنگ سرپر» در جریان جنگ جهانی اول و حضور روس ها در ایران روایت می شود. داستان مردمی که از سویی با خان روستا(عباس امیری) طرف هستند و از سوی دیگر با فرمانده روس و نیروهایش.
در این میان سید(خسرو شکیبایی) و همسر او(ژاله علو) می کوشند روزنه ای برای آگاهی مردم ایجاد کنند اما ضعف حکومت مرکزی، شرایط بغرنج اجتماعی و آگاهی محدود سیاسی مردم نسبت به حق و حقوقشان، رهایی مردم از ظلم خان و روس ها را بسیار دشوار کرده است. در این شرایط است که مردم به توده ای منفعل تبدیل شده اند و در حالی که بسیاری حقوق اولیه همچون برپایی مراسم عروسی و عزاداری از آن ها سلب شده، به زندگی در این شرایط ادامه می دهند.
روایت احمدجو از این وضعیت از دید غیبیش(حمیدرضا پگاه) به تصویر کشیده می شود. مرد جوانی که نظاره گر زندگی مردم روستای خود است اما می کوشد در مواجهه با ظلم، تسلیم نشود.
حالا قرار است سریال «تفنگ سرپر» از فردا سه شنبه 18 تیرماه هرروز ساعت 12 روی آنتن شبکه چهارسیما برود. مجموعه تلویزیونی چهل و دو قسمتی که در زمان زمان بخش در ابتدای دهه 80، اگر چه به اندازه «روزی روزگاری» دیده نشد اما مخاطبان خاص خود پیدا کرد.
روستای سریال «تفنگ سرپر» و مردمانش را می توان نمونه ای مثالی از وضعیت مردم ایران در برهه ای از تاریخ این سرزمین در نظر گرفت. به همین خاطر است که احمدجو در آثارش به نقطه دقیق جغرافیایی اشاره نمی کند و از لهجه ای خاص بهره نمی گیرد تا وجه مثالی اثر حفظ شود. نکته جالب توجه درباره این آثار اما، توفیق کارگردان در انتقال حس بومی کاراکترها و سرزمین به مخاطبان است؛ موضوعی که امروز خلا آن، بیش از هر مولفه دیگر در مجموعه های تاریخی مشاهده می شود.
نظر شما