خبرگزاری شبستان – مازندران؛ (شنبه 8 تیرماه) همزمان با سالروز شهادت موسس مذهب جعفری، امام ششم شیعیان، امام جعفر صادق(علیه السلام) و تعطیل رسمی است.
اما در مازندران، تعطیلی در این روز معنا ندارد چرا که این دیار، مهمانان ویژه دارد و میزبان وصال یافتگان به یار، عاشقان به معبود، از خودگذشتگان و پیوستگان به حضرت دوست است.
شهدای گمنام که بهتر بگوییم خوشنام در دیار علویان، (شنبه 8 تیرماه) همزمان با سالروز شهادت امام ششم شیعیان، امام جعفر صادق(علیه السلام) با همراهی خانواده معظم و معزز شهدا و امت شهیدپرور در نخستین ماه تابستان، بدرقه می شوند.
در دوران هشت سال دفاع مقدس، مردان و زنان ایران زمین برای صیانت از مرزهای میهن با توجه به داشتن خانواده و فرزندان خردسال و همچنین تحصیلات عالی به جبهه های حق علیه باطل شتافتند.
برخی از رزمندگان و مدافعان خاک میهن در نبرد، قسمتی از بدن خویش را از دست می دهند و جانباز می شوند و عده ای نیز به درجه والای شهادت می رسند و نشانه ای برای شناخت آنها به دلایل مختلف، وجود ندارد که آنها را شهدای گمنام می نامند.
با توجه به مقام والای شهدا که به گفته خدا و در قرآن آمده که «آنها را مرده مپندارید چرا که زنده اند و در نزد پرودگار، روزی می خورند»، نامیدن شهدای گمنام معنایی ندارد و باید آنها را خوشنام نامید.
شهدای گمنام بلکه خوشنام در مکان ها و استان های مختلف به خاک سپرده می شوند هر چند که محل مدفون شدن بسیاری از آنها با زادگاهشان، فرسنگ ها فاصله دارند.
میزبانی شایسته از این مهمانان شاید بتواند اندکی از دِین و وظیفه ما را نسبت به آنها، ادا کند اما با یک مقایسه کوتاه و قرار دادن خود به جای خانواده هایشان که جوانی و دوران شکوفایی فرزند و آرزوی والدین، مشاهده رخت دامادی است اما با پیوستن به جرگه شهدا، خلعت سفید کفن را بر تن می کنند به ناچیز بودن کارمان در مقایسه با کار بزرگ آنها، آگاه می شویم.
گذشت از جان به سخن، آسان است اما در عمل به اراده ای پولادی و هدفی والا، نیاز دارد و با جوهر شدن دریاها حتی نمی توان اندکی از اخلاص شهدا را به قلم تحریر درآورد.
اینچنین می شود که عده ای بهشتی می شوند و برخی در برزخ همچون کاهی، باری به هر جهت را برمی گزینند.
یادداشت: معصومه علیزاده
نظر شما