حامی صنایع دستی از حرف تا عمل

خبرگزاری شبستان – مازندران؛ با برگ زدن تقویم به دوشنبه (20 خرداد) که به روز صنایع دستی، نامگذاری شده است هر لحظه، نزدیک تر می شویم.

انسان ها در طول تاریخ با ساخته های دست خویش، روزگار می گذراندند و از غذا گرفته تا پوشاک را با دست های هنرمند، خلق می کردند.

بعد از گذشت چندین سال و شکل گیری صنایع و تکنولوژی های مدرن، دست ساخته های انسان جای خود را به کارخانه ها و ابزار تولیدی پیشرفته داد.

اندک اندک صنایع دستی خانگی و هنر با عشق و لطافت خاص خود در انبوه ساخته های کارخانه ها، گم شد یا بهتر بگوییم رو به فراموشی گذاشت و هنرمندان چیره دست و خلاق نیز در غوطه گمنامی، پا گذاشتند اما به هر حال برخی با چنگ و دندان هم که شده، خویش را تا این زمان رساندند.

به روز کردن و طبق خواسته و سلیقه مورد نیاز جامعه یکی از عوامل عمده و مهم زنده بودن برخی از هنرمندان و صنایع دستی به شمار می رود که تا این زمان، هنر چندین ساله اجداد را به نسل جدید، منتقل ساختند و در برخی موارد این انتقال همچنان تداوم دارد.

صنایع دستی علاوه بر بیان هنر و شگفتی یک فرد، نشان هویت یک جامعه است که با طبیعت اطراف خویش، وسایل و ابزاری می آفرینند که با گذشت چندین هزار سال نیز با مشاهده آنها می توان به هویت گذشته خویش در چنبره جهانی شدن، دست یافت.

روز صنایع دستی را می توان به فال نیک گرفت و  این روز به نوعی روز بیان هویت و اصالت جامعه، قلمداد کرد تا به اینگونه واقف بود که فقط نباید از هنرمند و حمایت از صنایع دستی، سخن گفت بلکه در عمل و رفتار نیز باید حامی واقعی بود و باید پلی دو سویه، برقرار باشد.

بنابراین حامی صنایع دستی بودن نه تنها حمایت از این رشته و فن بلکه در واقع حافظ هویت جامعه است که پیشینیان با مشقت و مشکلات فراوان، هنرآفرینی کردند و به این زمان رساندند و اکنون نیز بر عهده ما و مسئولین و تمام هنرمندان است که هنر را به آیندگان و نسل های آینده، انتقال داد تا از ما به عنوان میراث داران خوب، یاد کنند.

بی شک نسلی که از تاریخ غنی برخوردار باشد با خیال راحت می تواند به ساختن آینده ای روشن و پویا، بپردازد و چنین نسل و کشوری در ازمنه تاریخ همواره سربلند و حرکتی رو به جلو، خواهد داشت.

در نوشته هایی نظیر خرداد سال گذشته، گفتگوهایی با مسئولین حتی مردم و هنرمندان داشتیم اما در این مقال، تلاش شد که فقط اندکی از اهمیت صنایع دستی و هویت به ویژه تاثیر آن بر نسل های آینده، بیان شود تا تلنگری برای بیدار شدن اشخاص و هنرمندانی باشد که با عشق، هنر می آفرینند و مسئولیت میراث داری بر عهده آنها، نهاده شده است.

ایجاد بازارچه و بازارهایی دائمی برای ارائه هنر هنرمندان و صنایع دستی بی واسطه نباید به زمان و مکانی، محدود شود بلکه باید مرز نشناسد و در محدوده ای، منحصر نباشد و به اینگونه باشد که هنرمند، دغدغه تهیه وسایل مورد نیاز هنر و فروش را حتی لحظه ای به خیال خویش، راه ندهد.

نیابد زمانی بیاید که این شعر در اذهان متبادر شود و افسوس زمانی را بخوریم «سال ها، دل طلب جام جم از ما می کرد                                آنچه خود داشت ز بیگانه، تمنا می کرد».

یادداشت: معصومه علیزاده