حجت الاسلام «مهدی مسائلی» در گفت وگو با خبرنگار گروه اندیشه خبرگزاری شبستان، با بیان اینکه نگاه و جهان بینی ما انسان ها به این عالم یک جهان بینی معنوی است، اظهار کرد: همه انسان ها وَجهی از این نگرش را دارند اما می توانند آن را تقویت کرده و یا آن را از بین ببرند. به هر صورت سرنوشت معنوی و سرنوشت مادی آدمی که هر دو به هم گره خورده اند به آن نگاه بستگی دارد.
استاد حوزه علمیه اصفهان در پاسخ به پرسشی در مورد حتمیت سرنوشت در شب قدر، گفت: اینگونه نیست که اگر شب قدر گذشت و شخصی نتوانست استفاده کافی از آن ببرد حتما سرنوشت اش بسته شده و دیگر قابلیت تغییر نداشته باشد، دعا کردن در ایام دیگر سال هم تاثیرگذار است، اما لیالی قدر از شرافت زمانی برخوردار است که طی آن دعا تاثیرگذارتر است، بنابر این، دعا در شب های قدر در صورتی که از اخلاص برخوردار باشد به نسبت سایر ایام تاثیر بیشتری دارد، به هر صورت دعا کردن فقط خواندن الفاظ نیست و البته صرف حاجت گرفتن نیز نیست بلکه ارتباط مهمی است که میان فرد و خداوند برقرار می شود.
وی در بخش دیگری از مباحث خود تصریح کرد: استعداد خود فرد و استعداد زمانی اجابت دعا در ایام شب قدر بسیار تاثیرگذار است، بسیاری از افراد در این شب ها به مجالس مراجعه و به درگاه خداوند دعا و نیایش می کنند تا تقدیرشان به لطف فضل پروردگار خیر رقم بخورد، اما نکته آن است که تقدیر ثابت نیست و عواملی وجود دارد که ممکن است آن را دستخوش تغییر کند. ممکن است شخصی شب قدر را درک کند و انسان خوبی هم باشد اما بعد از ایام ماه رمضان ناگهان فراموش کند که چه کسی بود و چه کرد و رو به تباهی پیش برود. اینگونه است که او با دست خودش و به خاطر گناهانی که مرتکب می شود تقدیرش را تغییر می دهد.
حجت الاسلام مسائلی اضافه کرد: گناه، در قلب انسان تاریکی ایجاد می کند و ظرفیت هایی را از وجود او می گیرد که قلب اش از دریافت فیوضات الهی محروم می شود. در این میان مهمترین کاری که دعا انجام می دهد آن است که به قلب انسان گستردگی می دهد، فیوضات الهی و جنبه های معنوی دعا به گونه ای است که انسان را دگرگون می کند، منتهی در این بین گناه کردن وضعیت انسان را مثل زمین شخم زده ای می کند که اگر به آن رسیدگی نشود، از بین می رود. گناه اجازه نفود باران رحمت الهی به قلب را نمی دهد.
استاد حوزه علمیه اصفهان خاطرنشان کرد: هدف نهایی دعا کردن برآورده شدن حاجت نیست، بلکه ارتباطی است که ما با خداوند برقرار کرده و ظرفیت های وجودی خود را افزایش می دهیم. مشکل ما انسان ها این است که غالبا نگاه به اسباب و سبب ها داریم در حالی که مسبب الاسباب خداوند است.
نظر شما