«هوشنگ جاوید» درباره آئین سحرخوانی در ماه رمضان در برخی از مناطق ایران به خبرنگار فرهنگی خبرگزاری شبستان توضیح داد: در گذشته در برخی از مناطق ایران که اعتقادات مذهبی قوی تر بود بیدار کردن مردم در سحر را یک ثواب می دانستند و برای همین یک راهکار پیدا کرده بودند و آن هم سحرخوانی بود؛ البته به مرور زمان سحرخوانان برای اینکه مردم با آرامش بیدار شوند از هنر آوازی بهره بردند. ریشه سحر خوانی به دوران پیش از اسلام برمی گردد ، این شیوه مختص دربار ایران بود. پادشاه اولین کسی بود که بیدار می شد و برای اینکه خدمت کاران را بیدار کند و در عین حال شخصیت خود را حفظ کند آواز می خواند پس از اسلام این رسم درباری به خاطر ماه رمضان به صورت مردمی در می آید و برای بیدار کردن مردم در سحرهای ماه رمضان«سحوری خوانی» شکل می گیرد و در همین زمان شعر سحر در ادبیات ما رشد پیدا می کند که به این شعرها«سحوری سرایی» گفته می شود بیشتر شاعران ایرانی از مولانا و حافظ گرفته تا خاقانی و نظامی شعر سحری دارند که حتی در قرون حاضر هم خوانده می شود.
پژوهشگر موسیقی نواحی و آیینی ایران با بیان اینکه آوازهای سحری در ابتدا منظوم نبوده است، اظهار کرد: در ابتدا در سحر خوانی از کلمات «الله اکبر»،«لا اله الی الله» و... استفاده می شده است از قرن دوم هجری که نهضت بازگشت به زبان فارسی شروع می شود شعرا شروع می کنند به سرودن شعرهایی که سحری خوانان آن را با آواز بخوانند، در کنار این آئین یک رسم هم در ایران وجود داشت که سر ماه دربار تقویم ماه بعد را اعلام می کرد و نقاره ماه زده می شد و فردوسی در شاهنامه به این نقاره سر ماه اشاره می کند ؛ پس از این نقاره زنی را برای سحرهای ماه رمضان هم استفاده می کنند .
وی درباره نقاره زنی در سحرهای ماه رمضان گفت: در سحرهای ماه رمضان از 2 ساعت مانده به اذان صبح کارشان را شروع می کردند یم نفر شب خوانی می کرد و یک نفر طبل می زد و بعد از آن طبل دوم زده می شد اما طبل سوم با ریتم تندتری زده می شد تا به مردم سحر خیز اعلام کند چیزی تا اذان نمانده است و بعد از آن دعای سحر می خواندند و اذان گفته می شد رسم طبل زنی تا سالهای دهه 80 در کاشان اجرا می شد و و آقای شفیعی مرشد زورخانه طبل سحری می نواخت.
«هوشنگ جاوید» درباره آئین های نقاره زنی در شهرهای ایران در سحرهای ماه مبارک رمضان اظهار کرد: در شهرهای نائین، طبس، شهرداد کرمان وخراسان نقاره زنی در ماه رمضان مرسوم بوده است در برخی دیگر از شهرهای ایران آیئن های سحری به شکل دیگری اجرا می شده است در مهاباد با دف و در کردستان با سرنا و دهل مردم را بیدار می کردند،در مناطق بوشهر با «دم دم سحری» مردم را بیدار می کردند در این آئین یک عده جوان آواز خاصی را در ستایش رمضان می خواندند و در کنار آند دمام نوازی می کردند. در مناطقی مثل گلستان مردم را با شیپور بیدار می کردند و در عشایر بختیاری و قشقایی و لر با سحر نوازی و سحر آوازی مردم را بیدار می کردند و در اقوام کرد سحرخوانی را همراه با تنبور داریم که به آن «سحره» می گویند.
نظر شما