خبرگزاری شبستان – مازندران، ماه رمضان، ماه خدا نامیده شده که می توان در آن، خود را برای دیدار حق آماده نمود چرا که پروردگار متعال، انسان را خلیفه خود بر زمین قرار داده است.
روزه داری واقعی فقط به امساک از خوردن غذا و آب نیست بلکه باید قلب و روح روزه دار نیز به حفظ حرمت ماه رمضان، توجه داشته باشد.
آداب و رسوم و فرهنگ فولکور هر کشوری، بیانگر قدمت و تاریخ دیرینه آن است هر چند که برخی از آنها با پیشرفت تکنولوژی و ... از اذهان پاک می شود اما تعدادی باید محفوظ بماند و به آیندگان، انتقال یابد.
مازندران که خواستگاه استقرار نخستین حکومت شیعی است در ماه هایی نظیر رمضان بی شک سنت هایی دارد که برای روزه داری در این ماه، ضرورت داشته و دارد.
نگاه و تاملی عمیق به آداب و رسوم و فرهنگ فولکور مازنی ها، شایسته به نظر می رسد چرا که آیندگان و نسل های بعدی می توانند به داشتن چنین افکار و کردار فاخر و ارزشمند بر خود ببالند.
سنت های گذشته، متناسب با نیاز مردم شکل گرفتند و نسل های قبل با عقل و احساس خویش به انجام و پاسداشت آداب و رسوم، عمل می کردند و اینچنین به خاطر اهمیت آن از اجداد به فرزندان و سینه به سینه، انتقال یافت.
آداب و رسوم ماه مهمانی خدا در مازندران، متنوع و بسیار است که به تعدادی از آنها، اشاره می شود.
سحرخوانی:
در قدیم الایام هنگام سحر و آماده شدن برای خوردن سحر به دلیل فقدان برق و دستگاه های ارتباط جمعی از وسایل ابتدایی نظیر کوبیدن بر حلب و سحرخوانی، استفاده می شد تا همسایه ها از فیض بسیار ماه رمضان، بهره مند شوند.
سحرخوانی هر چند که رو به فراموشی است اما کمی قبل تر، هنگام روشن نبودن لامپ منزل همسایه با زنگ و صدا زدن، این آیین ادامه یافت و جای تاسف است که صدای موبایل حتی جای خود را به صدای زنگ ساعت، داده است اما در حال حاضر، سحرخوانی در برخی مناطق کوهستانی دیار علویان به ویژه در سوادکوه همچنان تداوم دارد.
روزه سری:
روزه سری یکی دیگر از آداب مازنی ها است که هنوز در برخی خانواده ها ادامه دارد و برای فرزندی که به سن تکلیف رسیده و اولین روزه خود را در ماه رمضان گرفته جهت تشویق و ترغیب، هدایایی به وی داده می شود.
تداوم روزه سری بی شک برای نسل های آینده بسیار لازم است تا اولین روزه داران به نوعی این سنت دیرینه را به فرزندان خود، انتقال دهند تا روشنایی بخش راه و زندگی آیندگان باشد.
حفظ فرهنگ معنوی در حقیقت بیمه کننده و ضامن صلابت و شکوه فرهنگ هر کشوری است و علاوه بر ادارات فرهنگی، خود مردم نیز باید به داشته های خویش افتخار کنند و در صیانت از آداب و رسوم و فرهنگ فولکور بسیار کوشا باشند.
یادداشت: معصومه علیزاده
نظر شما