خبرگزاری شبستان-آران و بیدگل، هرگز نمی توان ارزش همه زمان ها را برابر دانست، چنانكه نمیتوان همه مكانها را برابر شمرد. برخی زمان‌ها و مكان ها ارزشی والا دارند.
ماه رجب ارزشمند است، در روايات رسيده از ناحيه معصومين(ع) اين ماه، ماه اميرالمؤمنين(ع) است، چنانكه ماه شعبان ماه پيامبر گرامی اسلام(ص) و ماه رمضان ماه خدا خوانده می‌شود. تعبير و دريافت از اين عبارات آسمانی اين است كه شناخت و معرفت نسبت به مولايمان حضرت اميرمؤمنان(ع) و وجود اشرف مخلوقات رسول هدايت حضرت محمد(ص) راه شناخت و معرفت به ذات ربوبی حق‌‌تعالی است.
رجب‌المرجب ماه سلوك و زدودن زنگارهای شيطانی از آئينه دل است، ماه ولايت و برافروختن چراغ معرفت در شبستان وجود است، ماه رجب گاه اعتكاف است. در اين ماه كه هنگامه تحول است، عاكفان كوی دوست با حضور در صحن و سرای دوست، پله‌های سلوك را پيموده و پله‌پله به خدا نزديك‌تر می‌شوند.
معتكف روزه‌اش، نمازش، حضورش در مسجد و ديگر اعمالش مايه تقرب است. در خانه دوست، سفره‌ای از مغفرت و بخشايش گسترده شده و عاكف با صيقل روح و روان، زنگار گناه از دل می‌زدايد و مهيای ضيافت بزرگ در ماه وصال می‌شود. ماهی كه عشاق از سفره پرفيض الهی لقمه‌های راز بر‌می‌‌چينند و عطر قرآن از ژرفای دل بار‌يافتگان مشام جان را می نوازد.
اعتكاف پرورش جسم و جان است، انسان آميزه‌ای است از اين دو و نيازمند پرورش در ابعاد وجودی خود. انسان به دنبال سعادت و كمال است، روح انسان نيازمند نيايش است، مناجاتی شيرين و زيبا، همكلامی موجودی ضعيف با منشأ قدرتها. از آغاز خلقت تا صحنه رستاخيز، راز و نياز، زيباترين هنر آدمی است.
غفلت بد است و در برخی موارد بدتر؛ جريان زمان در گذر است و به از دست دادن آهی ماند و افسوسی كه به هيچ نيرزد. انسان دشمنی دارد در اوج حيله‌گری، با چنين دشمنی هوشياری بايد و سرعت در خيرات.
خالق مهربان قرب خلايق را میطلبد. در فكر پرورش روح و روان انسان است و مقررات دينی را تشريع می‌كند. تنوع عبادات به دليل نيازهای گوناگون انسانی است، هر عبادتی جوابگوی نيازی از اوست. نماز، زنگار غفلت از روان می‌زدايد و صيقل روح و روان است. روزه، پالايشگاه خلوص و نردبان صعود است. روزه‌دار پرواز در آسمان عبادت و عبوديت را می‌آزمايد و آئينه قلبش را نورستان خدايی می‌كند. حج، شركت در آزمون الهی و قطع تعلقات و دل‌بستگی دنيوی است. عبادات مالی، چون خمس و زكات و صدقات، دميدن روح ايثار و گذشت در وجود آدمی است.
اما اعتكاف، آميزه‌ای از چند عبادت با‌فضيلت است. روزه كه خود عبادتی ارزشمند است شرط اعتكاف است. حضور در مسجد و خواندن نماز هم شرط آن است. عاكف سه روز در مسجد جامع مقيم می‌شود و جز برای ضروريات، كوی دوست را ترك نمی‌گويد. خود را از حلال باز می‌دارد تا با تمرين بندگی، جهاد با نفس را بيازمايد. اعتكاف عهد مودت و ميثاق مجدد با پروردگار است.
در فضيلت اعتكاف اين بس كه معادل طواف كعبه و همتای ركوع و سجود است. خدای منان می‌فرمايد: «... وَ عَهَدنا اِلی ابراهيمَ وَ اِسمعيلَ اَن طَهّرا بَيتی لِلطّائِفينَ وَ العاكِفينَ وَ الرُكّعِ السُجود» (آيه ۱۲۵، سوره بقره)، «و ما به ابراهيم و اسماعيل فرمان داديم كه خانه مرا برای طواف‌كنندگان و معتكفان و ركوع‌كنندگان و سجده‌كنندگان از هرگونه آلودگی تطهير كنند».
اساساً ارزش آدمی را عملش می‌رساند. معتكف انسانی بزرگ و شريف است به‌اندازه شرافت و فضل عملش، مقدس اردبيلی يگانه زمان در علم و عمل در شرافت و فضيلت اعتكاف گويد: «مبادا كسی گمان كند كه اعتكاف مقدمه عبادتی ديگر است. كسی كه با طهارت و در حال روزه در مسجد مقيم می‌شود و تعهد قربت در اعتكاف می‌كند، اين عمل عبادت است. اعتكاف عبادتی مستقل است به مثابه حج و عمره و روزه و نماز و هر عبادت مستقل ديگر».
و ايام بيض در پيش است. زمان عرشی شدن فرشيان و اعتكاف با همه فضيلتش زن و مرد را به خود میخواند و انسانيت را میخواند تا در دنيای های‌و‌هوی و دود‌و‌دم، معراج خويشتن را به تماشا بنشيند. فرصت طلايی عمر در پيش است و ايام در گذر؛ پس همتی بايد تا با حضوری نورانی از همسفران كوی دوست شويم./
دکتر جواد دهقانی آرانی-کارشناس مذهبی
نظر شما