خبرگزاری شبستان – ساری، آداب و رسوم و سنن، بیان کننده هویت هر جامعه ای است و جامعه بدون آن به نوعی پوچی و نابودی، سوق می یابد.
با وجود هجمه ها و در این برهه حساس زمانی که از آن به «جهانی شدن» تعبیر می شود که در چند دهه اخیر و به تبع روزافزون فناوری های اطلاعاتی و ارتباطی، رخ نموده که یکسان سازی فرهنگ کشورها و ایجاد سلطه فرهنگی هدایت شده استعماری قدرت های سلطه گر بر دیگران از جمله اهداف آن، به شمار می آید.
بنابراین چاره ای نیست که در برابر «جهانی شدن» یا باید مقاومت و ایستادگی نمود یا تسلیم محض شد یا به نوسازی و بازسازی هویت فرهنگ جامعه با تکیه بر عقلانیت و عاقبت اندیشی، روی آورد.
مازندران، دیار علویان با قدمت دیرینه از آداب و رسوم و سنن ویژه ای برخوردار است که در سراسر زندگی اعم از فردی و اجتماعی نظیر غذا، ازدواج، تحویل سال نو، پوشاک، مسکن، امرار معاش و ... به خوبی، قابل مشاهده است.
مردان و زنان این دیار، هنرهای متعددی دارند که در موسیقی، صنایع دستی و ... نمو یافته است و هنوز با وجود گذشت چندین سال با افت و خیز فراوان به حیات خویش، ادامه می هد.
تحویل سال نو که در مازندران با «مارمه»، آغاز می شود و شخصی که به خوش قدمی در خانواده شناخته شده، دقایق یا ساعاتی قبل تحویل سال از خانه خارج می شود و شخصی قبل از ورود مادرمه کننده، اجازه ورود به خانه را ندارد و در صورت خارج از منزل نیز باید تا زمان مادرمه بیرون بماند و این تنها، نمونه ای از آداب مازنی ها در شروع سال جدید محسوب می شود.
پخت آش گزنه در چهارشنبه آخر سال، نوروزخوانی، تهیه انواع نان و غذاهای محلی، بر تن کردن لباس های بومی نیز مواردی دیگر از رسوم مردم خوش سلیقه و صمیمی مازندران به شمار می آیند.
حال این سوال به ذهن متبادر می شود که با وجود آداب و رسوم تاریخی و کهن در دیار علویان، نصب المان هایی هماهنگ، هم سنخ و موزون در سطح میادین و خیابان های این دیار، چرا با کم توجهی و بی رونقی همراه است؟
فرهنگ، شالوده یک جامعه است و آن را به خوبی می توان در نوروز به مسافران و مهمانان نوروزی، نشان داد و تبیین کرد که مازندران علاوه بر دریا، جنگل از آداب و سنن ویژه و با قدمتی فراوان، برخوردار است.
حفظ و صیانت از رسوم کهن هر دیار و انتقال درست آن به آیندگان در حقیقت نوعی، تجلیل و تقدیر از زحمت های گذشتگان و افتخار برای نسل های آینده، محسوب می شود.
یادداشت: معصومه علیزاده
نظر شما