برخی از ما نمی دانیم که مسجد نیاز زندگی ما است

خبرگزاری شبستان، سرویس مسجد و کانون های مساجد: ساخت مساجد به عنوان محلی برای نیایش، تجمع و تعامل مسلمانان در طول تاریخ اسلام همواره مدنظر بسیاری از بزرگان دینی و حاکمان و مسئولان کشورهای اسلامی و حتی غیر اسلامی بوده و هست.

وجود جایگاهی برای پرداختن به مسایل اجتماعی و ارتقای ابعاد گوناگون زندگی افراد از جمله زندگی اجتماعی مسلمانان در جوامعی که این گروه در آن ها زندگی می کنند می تواند مأمنی برای افزایش سطح کیفی زندگی این افراد و حتی تمامی کسانی باشد که در این محیط ها اعم از شهرها و کشورها زندگی می کنند و در طول سالیان سال در آن ها به دنیا می آیند و می بالند و زندگی می کنند.

ضرورت پرداختن به وجود مساجد در محیط های اجتماعی گوناگون و افزایش کارکردهای آن ها برای پاسخگویی به نیازهای انسان ها در جوامع مختلف، موضوعی است که همواره در طول تاریخ اسلام بر آن تاکید شده است و در جوامع گوناگون به شکل های مختلفی به انجام رسیده است.

موضوعی که در سلسله نوشتارهای «مساجد و معابر» و «مسجدی ها» به آن پرداخته می شود نگاه کمی دقیق تر به مقوله ایجاد مساجد و نیاز کنشگران اجتماعی به وجود آن ها در اطراف محیط های زندگی افراد و نیز چگونگی نقش آفرینی این اماکن دینی در زندگی امروزی بشر است.

در ادامه به یکی از موضوعات مطرح در زمینه مساجد پرداخته می شود:

جرعه های آخر چایش را می نوشد و با لبخند به من می گوید "اگر کودکی در ارتباط با مسجد بزرگ شود دیگر پدر و مادر او در بزرگسالی دغدغه را ه کج رفتن او را نمی گویم اصلا ندارند اما خیلی کمتر دارند."

حاج اسماعیل که حالا دیگر یک چوب فروشی در محله ما دارد این را می گوید و ادامه می دهد "من خودم سعی کرده ام تا به این سن برسم بچه ها و نوه هایم را با دل خوش به مسجد بیاورم، زمانی بوده که آنان تب داشته اند و در بستر بیماری بودند اما وقتی متوجه می شدند که من می خواهم به مسجد بروم با گریه از جای خود بلند شده اند تا همراه با من به مسجد بیایند اما کودکانی هم بوده اند که به دلیل رفتار اشتباه والدین خود از مسجد فراری شده اند یا اینکه برخی از مسجدی ها آن‌ها را فراری داده اند البته خود فرد هم مهم است."

کمی جا به جا می شود و ادامه می دهد "ببین عزیزم اگر پدر و مادر راه درست بروند و دل‌شان در گرو دین و اهل‌بیت (ع) و قرآن باشد بچه های شان هم مسجدی می شوند.

مشکل خیلی از ما در امروز جامعه مان این است که اولویت ها را فراموش کرده ایم چه کسی است که زندگی اش از من و خیلی از امثال من که صورت خود را با سیلی سرخ می کردیم بدتر باشد من در همین بازار تهران زمانی یخ می فروختم و تا الان، خدا را شکر لنگ صنار سه شاهی نبودم اما سعی کرده ام در هر حالی مسجد رفتنم فراموشم نشود.

مشکلات زیاد است اما یک کم فکر کرده ایم که ما در ایجاد آن چقدر مقصر هستیم؟ ما در زمان خودمان چندان سوادی نداشتیم اما چه پدران ما و چه خودمان مسجد رفتن و ارتباط با آن را جزو ضروریات زندگی مان می دانستیم، این در حالی است که برخی انگار می خواهند با پول «مسجدرو» شوند.

نکته مبهم و مشکل همین جا هست ما باید بدانیم که برای حال و آینده زندگی خانواده و زندگی مان به مساجد محتاج هستیم نه آن به ما، اگر هم مساجد مشکلی دارند باید تلاش کنیم که برطرف شود نه اینکه از آن ها قهر کنیم.