لیبی؛ از دیکتاتوری تا تحقق دمکراسی

خبرگزاری شبستان، روزنامه القدس العربی در یاداشتی با عنوان " لیبی: نظام جدید و شیوه های قدیمی" به سه کاریکاتور روزنامه انگلیسی ایندیپندنت درباره "معمر قذافی" دیکتاتور لیبی و نقض های حقوق بشر در دوران این دیکتاتور و تحولات و اقدامات حاکمان جدید لیبی و برخورد آنها اشاره دارد.
در این یاداشت آمده است که انقلاب در لیبی درحالی آغاز شد که از حمایت اعراب و جهان برخوردار بود زیرا هدف رهایی از سلطه رژیم خونخواری بود که به سرکوب، شکنجه و نقض حقوق بشر در لیبی اقدام می کرد و این کشور را به مزرعه ای برای خود و فرزاندان خود مبدل کرده بود.
اگرچه لحظه ای در محکومیت رژیم گذشته و خونین قذافی و اقدامات سرکوبگرانه علیه دشمنانش حتی گورهای دسته جمعی درنگ نمی کنیم، اما مخالفان رژیم قذافی نباید پای خود را جای پای این دیکتاتور بگذارند بلکه باید از درگیری های انتقام جویانه و روحیه انتقامی دوری کنند و به اخلاق اسلامی در احترام و اکرام از اسرا مزین شده و به قانون و عدالت پایبند باشند.
ما می دانیم در هر انقلابی، برخی از افراط زیاده روی می کنند به همین دلیل ما اقدامات اشتباه این افراد تندور را به همگان تعمیم نمی دهیم و همه انقلابیون که مردم نیز در میان آنها هستند و اقدامات ضد بشری را نمی پذیرند، در یک سبد قرار می دهیم.
درهمین حال، کسانی که در سرت با هواداران قذافی می جنگند، برای بشکه های نفت و قراردادهای طولانی مدت و کسب نقره های این کشور نیست، بلکه آنها برای تحقق آرزوهایشان به خوبی می جنگند و حتی با مرگ رو به رو خواهند شد.
اگرچه نیروهای آتلانتیک شمالی (ناتو) نیز برای به آخر رساندن نظام قذافی همچنان به بمباران شهرهای لیبی از جمله سرت و بنی ولید، آخرین پایگاه رهبر مخلوع لیبی ادامه می دهد، اما این دو شهر پس از محاصره به طور کامل تخریب شده است و امدادهای آب رسانی و برق نیز از هفته های پیش به این شهرها قطع شده است.
بمباران هوایی ناتو باعث شده تا دهها نفر از مردم لیبی کشته و زخمی شوند؛ به طوری که سازمان بین المللی صلیب سرخ از وضعیت فاجعه آمیز بیمارستان های این دو شهر گزارش می دهند و برخی از مجروحان به خاطر نبود ساده ترین داروها و توجه های پزشکی لازم می میرند.
این جای تعجب است که ناتو اگر برای کمک و حمایت مردم لیبی آمده است؛ پس چرا آنها باید زیر بمباران هواپیماهای ناتو باشند. اگر رایزنی ها و اطلاعات رسیده به آنها درباره موقعیت مکانی قذافی اشتباه باشد؛ چه کسی پاسخگوی این کشتار بی دلیل است. آیا ساکنان این شهرها به خاطر وابستگی شان به قبیله سرهنگ قذافی و یا قبیله های همپیمان با آن، مستحق انواع اهانت ها و زندگی در شرایط نامناسب هستند؟ ناتو با بمباران های بی امان خود، اندیشه و هدف انقلابیونی که آزادی و ایجاد دمکراسی در لیبی را دنبال می کنند، زیر سوال می برند. لیبی باید در عدالت و حقوق بشر و تغییر به سمت دمکراسی و شفافیت مطلق نمونه باشد.
اگر چه دیدگاه انقلابیون لیبی با ناتو متفاوت است، آنها جان خود را در دست گرفتند و همه مشکلات دوران قذافی جنگیدند تا امروز و به اینجا رسیده اند؛ اما نمی فهمیم که برای چه جهان نسبت به حملات هوایی و هواپیماهای ناتو به شهرهای سرت و بنی ولید سکوت می کند. ناتو و هواپیماهایش با شعار ایجاد مناطق ممنوعه هوایی برای حمایت از شهروندان لیبیایی از هواپیماهای رژیم گذشته که می خواهند آنها نابود کنند، وارد عمل شدند. رهبران این پیمان از جمله سیاستمداران پیش از نظامیان به ناچار خوب کار می کردند تا رژیم قذافی فرو بریزد و پایتختش به دست انقلابیون ساقط شود و کسانی که در سرت و بین ولید می جنگند؛ نه هواپیما و نه تانکی در اختیار دارند و تنها گروهی تک تیرانداز ناامید هستند که در درگیری کرامت شخصیتی وارد شده اند نه بیشتر و نه کمتر. پس برای چه هواپیما ها به طور مداوم و بیش از چهار هفته این شهرها را بمباران می کند. کسانی که قربانی این بمباران ها هستند آیا لیبیایی، عرب و مسلمان نیستند؟ اگر انقلابیون از پیمان ناتو برای حمایت از آنها و جانهایشان از کشتار این رژیم کمک طلبیدند پس از چه کسی آنها کمک می طلبیدند و چه کسی فریاد استغاثه آنها را پاسخ می دهد؟ برای چه با آنها با روش های انسانی برای تشویق به تسلیم شدنشان استفاده نمی کنند و یا ماموریت بازگرداندن این دو شهر به لیبیایی ها را انجام نمی دهد پس از اینکه توازان قوی در این سرزمین به نفع انقلابیون چرخید؟
اگر کشورهای عربی به حکومت قانونی تغییر نکند، بهار عربی هیچ ارزشی ندارد. انقلاب های عربی اساسا به منظور بازگرداندن کرامت، سلامت و حقوق بشر مشروع به انسان عربی از خلال نابودی قدرت های دیکتاتوری استوار شد و باید این امر در لیبی تحقق پذیرد.
لیبی جدید باید برپایه های تسامح، عدالت و احترام کامل به حقوق بشر استوار شود و این ها از برجسته ترین ضروریات منافع ملی است که ممکن است این کشور را به ساحل امن و تغییر دمکراسی مورد انتظار هدایت کند.
پایان پیام/