خبرگزاری شبستان: نمایش "ولپن" کاری از گروه "لیو سایه" که ماه گذشته در کارگاه نمایش تئاتر شهر به روی صحنه رفته بود، با استقبال مخاطبان روبرو شد تا بار دیگر در روزهای اخیر به مدت چندروز در تئاتر شهر به روی صحنه برود.
این نمایش، داستان "ولپن" از ثروتمندان شهر ونیز است که به علت بیماری در آستانه مرگ به سرمی برد و همین موجب شده همه اطرافیان او به نوعی به دنبال دستیابی به ثروت او باشند.
در ابتدای امر، تصور اجرای نمایش نامه ولپن -نوشته بن جانسون- در کارگاه نمایش تئاتر شهر هم دشوار به نظر می رسید اما ایده بهره گیری از "دیوار" برای تغییر صحنه ها، مشکل نمایش صحنه های متعدد و پی در پی و حضور بازیگران پرشمار در فضای محدود کارگاه نمایش را به خوبی حل کرد.
"دیوار"ی که توانست ولپن را با آن داستان همیشگی و مضامین تکراری، به اجرایی متفاوت و دیدنی بدل می کند و همین طور تأثیری بنیادین بر ساختار روایی نمایش بگذارد؛ به طوری که با سرعت بخشیدن به ریتم نمایش، از خستگی تماشاگر امروز جلوگیری کند.
با پایان هرپرده از نمایش، صحنه با تغییر موقعیت "دیوار"، از همه عناصر(بازیگر و آکسسوار)خالی می شود تا پرده بعدی، بی وقفه و با کنار رفتن دیوار نمایان شود. به عبارت دیگر، دیوار همه مؤلفه های هر پرده از نمایش را به روی صحنه می آورد و خود، آن ها را جمع می کند و همین موجب می شود که نقش عنصری انسجام دهنده و وحدت بخش را در نمایش بازی کند.
اما این دیوار، با وجود کارکرد مستمر در طول نمایش، به چهارچوبی خشک و غیرمنعطف بدل نمی شود، بلکه خود وسیله ای برای خلق موقعیت های تازه خصوصاً موقعیت های کمیک می شود.
مهدی کوشکی، کارگردان اثر که معمولاً مسئولیت دراماتورژی را در گروه "لیو" برعهده دارد، بهره گیری از دیوار را در این نمایش از دیالوگ یکی از شخصیت ها، یعنی "سر پولتیک " ایده می گیرد که می گوید: "دیوارهای ونیز حرکت می کند"، تا دیوار، ارتباطی وثیق با موضوع نمایش نامه نیز داشته باشد.
کوشکی همچنین صحنه و لباس را با توجه به سالن اجرا در فضای سیاه، سفید و یا خاکستری طراحی کرده است. وی درباره اجرای ولپن در دوازدهمین جشنواره تئاتر دانشگاهی می گوید: "در سه سال گذشته بیشتر به کمدی دلارته توجه می‌کردم؛ بنابراین زمانی که خواستم این اثر را برای اجرا در مجموعه تئاتر شهر کارگردانی کنم، طبیعتاً فهمیدم که با تمرکز بر کمدی دلارته رگه‌هایی از تصنع در اثر دیده می‌شود، اما در این اجرا، بیشتر به روان بودن فضا و اینکه همه چیز ساده باشد توجه دارم. ما باید کمدی دلارته خود را پیدا می‌کردیم تا اثری به روزتر و با کیفیت‌تر ارائه کنیم."
در مجموع می توان گفت "ولپن" که نمایشنامه ای کلاسیک به حساب می آید، در اجرای گروه لیو، چه به لحاظ فضاسازی و چه به لحاظ لحن بازیگران، فضایی امروزی و مینمال به خود گرفته است و این، جمله به یاد ماندنی میس وندروهه، معمار معروف دوران مدرن را به یاد می آورد که "less is more" کم، زیاد است.
در پایان، موفقیت نمایش ولپن را باید نتیجه نگاه تجربی و کارگاهی گروه لیو به تئاتر دانست که به ایده های نو و پیشرو، امکان طرح و اجرا می دهد.
محمد پورعلم
پایان پیام/
نظر شما