راه و معنای بیعت با حضرت حجت(عج)

خبرگزاری شبستان، گروه مهدویت و غدیر: معنای بیعت بین طرفین؛ تعهد بیعت کننده و پیمان محکم و میثاق استوار اوست به اینکه با جان و مال خود، کسی را که با او بیعت کرده است یاری کند و هر چه از دستش برمی آید نسبت به او کوتاهی نکند و هر گونه یاری که می تواند نسبت به او انجام دهد، و جان و مال خودش را سپر بلای او گرداند و فدای او کند.

و بیعت به این معنا در دعای عهدی که هر روز آن را باید خواند و در دعای عهدی که که خواندن آن به مدت 40 صبح وارده شده، مطرح شده است.

و پیامبر اکرم(ص) در خطبه غدیر که در کتاب «احتجاج» روایت شده است همه مردم را –چه حاضر در آن مکان و چه آنان که در آنجا نبودند- به اینگونه بیعت با ائمه طاهرین علیهم السلام فرا خوانده است.

بدون شک بیعت به این معنا از لوازم و نشانه های ایمان است بلکه ایمان بدون آن محقق نمی شود، بیعت کننده (و فروشنده) مومن است، و مشتری نیز خداوند عزّ و جلّ است، لذا در قرآن فرموده است: همانا خداوند از مومنان جان و مال شان را خریده است و در عوض آن، بهشت را به آنان ارزانی می دارد.

خداوند، پیامبران و رسولان خود را فرستاد تا این بیعت را تجدید نمایند و بر آن تاکید ورزند؛ بنابر این، هر کس با آنان بیعت کند با خداوند بیعت نموده است و هر کسی از آنان روی برگرداند از خدا روی گردانده است، لذا خداوند فرمود: «همانا کسانی که با تو بیعت نمایند با خداوند بیعت کرده اند و البته دست خدا بالای دست آنها است پس هر کس پیمان شکند، پیمان را علیه خودش کشته است و هر کس وفا کند به آنچه با خدا عهده نموده است، البته خداوند به او پاداش بزرگی عنایت خواهد کرد.

این آیه دلالت دارد بر اینکه مراد از بیعت، همان پیمان محکم و میثاق استوار با خدا و رسولش است و به آنان که بدین عهد وفا کنند، اجری بزرگ وعده داده شده است.

این بیعت با دو چیز کامل می شود: 1-تصمیم استوار و پاینده قلبی بر اطاعت فرمان امام علیه السلام و یاری آن حضرت(عج) با بذل جان و مال؛ آنگونه که خداوند به آن در این آیه شریفه اشاره فرموده است: «همانا خداوند از مومنان جان و مال شان را خریده است...». چون بر فروشنده واجب است که آنچه را به مشتری فروخته است، هنگام مطالبه او، بدون فکر و اندیشه و تاخیر به وا گذارد و آنچه در ضمیر و نهان خود قرار گذاشته، محقق سازد.

2- اظهار درونی و به زبان آوردن اراده قلبی؛ امر دومی است که هنگام بیعت باید مودر توجه قرار بگیرد و این گونه، بیعت کامل می گردد. همانطور که «عقد بیع» در سار موارد به دو چیز کامل می شود: الف) قصد انشا و ایجاد آن به مقتضای آنچه دو طرف معامله قرار گذاشته اند.  ب) به زبان آوردن آنچه اراده کرده اند و در باطن به آن معتقدند.

گاهی به دست دادن بیعت گفته می شود؛ همانطور که بین عرب ها در بعضی از زمان ها مرسوم بوده که وقتی معامله تمام می شد دست یکدیگر را می فشردند. از اطلاق آیه شریفه هم استفاده می شود که لفظ «ید» (دست) بر این مطلب دلالت دارد: «همانان کسانی که با تو بیعت کنند با خداوند بیعت کرده اند؛ و البته دست خدا بالای دست آنها است ...». اضافه بر اینکه در روایات نیز وارد شده است که انها با پیامبر اکرم(ص) با دست شان بیعت می کردند.

*برگرفته از صحیفه مهدیه، صص 487 و 489.