به گزارش خبرگزاری شبستان، «دیاتسارون» مجموعه ای از تلفیق اناجیل اربعه است که اولین بار به زبان سریانی توسط شخصی به نام تاتیانس(طاطیانوس) در قرن دوم میلادی فراهم آمده است.
این مجموعه از میان رفته، ولی دو دست نوشته از ترجمه عربی آن وجود دارد. کهن ترین دیاتسارون فارسی، در قرن هفتم هجری نوشته شده، اصل این نسخه از بین رفته، ولی رونوشتی از آن که مربوط به قرن دهم هجریست، موجود است. گرد آورنده این اثر، ابتدا ترجمه ای فارسی از متن سریالی اناجیل اربعه فراهم آورده و سپس با حذف موارد تکراری، بقیه مطالب چهار انجیل را ماهرانه در هم آمیخته است.
بنابر گزارش پایگاه اطلاع رسانی میراث مکتوب، گفته می شود وی نام خود را به صراحت معلوم نداشته، ولی در پایان نسخه، حروف نام و لقب خود را ذکر کرده که پس از کنار هم قرار دادن آنها، نام ایوانیّس(یوحنا) و لقب عزالدین به دست می آید. متن مزبور به لحاظ دارا بودن ویژگیهای آوایی و صرفی و نحوی در خور توجه، قسمتی از ساختار زبان فارسی را در قرن هفتم نشان می دهد. دیاتسارون، واژه ای یونانی به معنی«از چهار» است و اصطلاحاً به مجموعه ای اطلاق می شود که از تلفیق اناجیل اربعه(متی، مرقس، لوقا، یوحنا) به وجود آمده است.
قالب و ساختار دیاتسارون فارسی با آنچه از دیاتسارون تاتیانوس داشته شده، کاملاً متفاوت است و بی تردید باید دیاتسارون فارسی را اثری مستقل به شمار آورد.
حسن رضایی باغ بیدی در مقاله ای با عنوان«ویژگی های زبان شناختی دیاتسارون فارسی، متنی از سده هفتم هجری»، به بررسی کهن ترین دیاتسارون فارسی پرداخته است. این مقاله در شماره 42 دوفصلنامه آینه میراث چاپ شده است.
پایان پیام/
نظر شما