کار رمان واقع نمایی است نه واقع نگاری

به گزارش خبرنگار  فرهنگی خبرگزاری شبستان، «حمیدرضا شاه آبادی»، عصر دیروز (سه شنبه 22 آبان ) در مراسم نقد و بررسی یکی از آثار خود با عنوان «دروازه مردگان» که در سرای اهل قلم با حضور شهرام اقبال زاده، مهدی رجبی و مصطفی خرامان برگزار شد، گفت: تاکنون برای کتاب دروازه مردگان چندین نشست نقد و بررسی برگزار شده است اما بنده از این جلسه بسیار آموختم. بزرگترین لذت برای نویسنده این است که ببیند اثرش را خوانده اند و در مورد آن حرف می زنند. معتقدم بخشی از اثر روی کاغذ خلق می شود و بخشی از آن در ذهن خواننده.

این نویسنده و پژوهشگر خاطرنشان کرد: 2-3 ماه پیش به اردبیل رفتم و در جلسه یکی از کتاب های قدیمی ام در یکی از کتابخانه های کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان شرکت داشتم.  یکی از نوجوانان به من گفت" کتاب شما خوب نبود چون وقتی آن را تمام کردم احساس کردم که با قبل از خواندن این کتاب هیچ فرقی نکردم. چیزی با خواندن این کتاب به من اضافه نشد". از آن روز با خود فکر می کنم که با خواندن اثر باید چیزی در درون فرد جابجا شود و آدم قبل از خواندن کتاب با آدم بعد از خواندن کتاب فرق داشته باشد.

شاه آبادی با بیان اینکه یک پای نوجوانی در بزرگسالی است، عنوان کرد: در سال 85 کتاب «بوته زار کیت» از دیوید آلموند را خواندم و تازه فهمیدم ادبیات نوجوان چیست و جرات کردم برای نوجوانان بنویسم. نوجوانان دارند به سمت بزرگسالی می روند برای همین یک پای آنها در بزرگسالی است. اکثر کتاب های خوب که برای نوجوانان چاپ می شود برای بزرگسالان هم خواندنی است نمونه آن هری پاتر است در واقع کارهایی که برای نوجوانان است خواننده مشترک دارد هم نوجوانان و هم بزرگسالان.

این نویسنده، نمایشنامه نویس و پژوهشگر همچنین اظهار داشت: گذشته را همیشه یک کارآکتر داستان می بینم. در کتاب «کافه خیابان گوته» گذشته را یک کاراکتر گرفتم به یک نوعی همه از گذشته لطمه می بینند. در «دروازه مردگان» تهران قدیم به واسطه تهران بودن یک کاراکتر گرفته شده است. یک تفسیر و روشی در دروازه مردگان برای خودم داشتم. یکی دو ماه درگیر بودم که زبان این کتاب چه باشد به ذهنم رسید که ایده کسی که دارد بازنویسی می کند را پیاده کنم. معتقدم در رمان ها ما واقع نگاری نمی کنیم بلکه واقع نمایی می کنیم.

گفتنی است، در کتاب «دروازه مردگان» داستان هم‌چون بسیاری از داستان‌های دیگر شاه‌آبادی از دل تاریخ و روایت‌های تاریخی برساخته شده و بیرون آمده است و ردپای حوادث و شخصیت‌های تاریخی واقعی، هم‌چون حضور میرزا حسن‌خان رشدیه به عنوان یکی از شخصیت‌های داستان، در آن دیده می‌شود.