به گزارش خبرنگار شبستان، دکتر حسین شهرستانی، شاهنامه پژوه و استاد دانشگاه امروز در نشست خبری نخستین جایزه داستان های حماسی که در خبرگزاری تسنیم برگزار شد، گفت: علیرضا قزوه یکی از نمونه های بازیابی سخن حماسی در قالب معاصر هستند. روح حماسی در وجدان ایرانی ذخیره شد و در دفاع مقدس که در امتداد رزم های حماسی ایران است، بازتولید می شود اما با زبان معاصر و شخصیت ها و درد امروز.
شهرستانی با بیان اینکه ادبیات حماسی و قصه های تاریخی باید به سایر حوزه های هنری نشر یابد، عنوان کرد: در کشور ما شعر جلوتر از سایر هنرها بوده است. زبان تفکر شعر بوده و شاعران همیشه پیش قراول بودند، سایر هنرها از آبشخور شعر سیراب شدند، قدرتی که در مواجهه معاصر با فردوسی در سنت شعری داریم باید از مسیر ادبیات داستانی به سایر هنرها به ویژه هنرهای نمایشی تسری یابد.
وی اظهار داشت: در نخستین جایزه داستان های حماسی رزم نامه ایران و توران مورد بررسی قرار می گیرد. وجه مهم این رزم نامه آن است که گوهر حماسه ایرانی نمایان و شکفته می شود، شخصیتی مثل رستم گوهر پهلوانی اش در طول این رزم نامه به نمایش درمی آید و از مستوری خارج و مکشوف می شود. حوادث متعددی در طول این رزم نامه رخ می دهد از آن جمله داستان سیاوش است که با هویت ملی و هویت شیعی ما پیوند دارد. خون سیاوش همسان و تداعی کننده خون حضرت سیدالشهدا است، سوگ سیاوش با سوگ حضرت سیدالشهدا آمیخته است، عزای امام حسین سوگ حماسی است، این سوگ حماسی در شاهنامه ظهور و بروز دارد. در این رزم نامه ماجرای رستم و اسفندیار را داریم که تقابل دراماتیک بین دو شکل از پهلوانان ایرانی است.
این شاهنامه پژوه با بیان اینکه هویت ایرانی نسبت به سایر هویت های ملی آغوشی باز دارد، عنوان کرد: ایرانیان همواره پذیرنده و پذیرا بودند همانطور که اسلام را پذیرفتند و از آن خود کردند. گرایش هایی نسبت به فرهنگ ملی وجود دارد که باعث پرداخت هزینه های ملی و سیاسی است. تقابل عرب و عجم و فارس و ترک منطقه ما را دچار بحران و فرهنگ ایرانی را دچار انحطاط می کند. باید به نوعی مواجهه از فرهنگ ملی برسیم که ایران را نه یک مفهوم ناسیونالیسم بلکه یک مفهوم ایرانی بدانیم تا بعد جهانی شخصیت هایی همچون فردوسی جلوه گر شود. فردوسی تنها متعلق به ایران نیست بلکه به جهان تعلق دارد.
وی با اشاره به اینکه باید فرهنگ خود را از طریق قصه ها تثبیت کنیم، خاطرنشان کرد: به مسئله بازیابی فرهنگی، به سنت ادبی و قصه گویی خود توجه نمی کنیم. از طریق قصه ها پیوند تاریخی با گذشته حفظ می شود و امید تاریخی نسبت به آینده به وجود می آید. از مسیر هنر و ادبیات یک جور امید اجتماعی بارور و زنده خواهد شد.
نظر شما