به گزارش گروه اندیشه خبرگزاری شبستان به نقل از آستان قدس رضوی، از جمله مصادیق کار خیر و نیکی به دیگران، طلاقت وجه و گشاده رویی است. فرض کنید صبح از منزل خارج شده اید و در کوچه یا خیابان یا محل کار، فرد یا افرادی را می بینید که لبخند بر لب ندارند، اخم کرده اند، پیشانی در هم کشیده اند و عصبانی به نظر می آیند. فرض دیگر اینکه صبح از منزل بیرون رفته اید و در خیابان یا اداره با افرادی برخورد می کنید که لبخند بر لب دارند، اخم نکرده اند، رخساره آنها باز است و با شادی و نشاط با شما روبرو می شوند. سوال این است کدام یک از این وضعیت به شما کمک می کند؟ و کدام یک از این دو دسته انسان ها «نیروی لازم» برای فعالیت روزانه به شما «می بخشند»؟ پر واضح است که فرض دوم، مصداق یاری رسانی و نشاط بخشی است. مولا علی علیه السلام فرمودند: «گشاده رویی اولین گام کار خیر و سخاوت است.»[1]
ابراهیم بن عباس که از یاران باوفای حضرت رضا علیه السلام است سخنی جالب درباره ی آن بزرگوار می گوید: هرگز امام رضا علیه السلام را ندیدم که تبسم نداشته باشند.[2]
تبسم، مهم ترین مصداق گشاده رویی است. انسان می تواند با رخساره ای باز و چهره ای گشاده به دیگران پیام دوستی و محبت دهد.
تبسم، بی هزینه ترین رفتار مثبت اجتماعی است.
تبسم بدون اینکه چیزی از دهنده اش کم کند، به گیرنده، شادی می بخشد واز این راه گیرنده اش را ثروتمند می سازد.
تبسم ، تنها لحظه ای ناپایدار است اما گاه خاطره اش تا ابد پایدار.
یک لبخند بی هزینه، گران بهاترین هدیه ای است که می توان به دیگران بخشید. درباره ی پیامبر صلی الله علیه و آله از زبان عبدالله بن حارث نقل شده است: «ما رایت احدا اکثر تبسما من رسول الله؛ هیچ کسی را ندیدم که متبسم تر از رسول خدا صلی الله علیه و آله باشد.[3]
*برگرفته از کتاب سبک زندگی رضوی ج1،محمد تقی فعالی
پی نوشت ها:
1- آمدی، غررالحکم،ص437.
2- صدوق،عیون اخبارالرضا علیه السلام،ج2،ص182.
3- جزائری ، کشف الاسرار فی شرح الاستبصار،ج1،ص155.
نظر شما