به گزارش گروه مهدویت خبرگزاری شبستان، «دعبل خزاعی» شاعر توانای سده سوم هجری (متوفای 246) در قصیده ای که در خدمت امام رضا(ع) خواند، چنین سروده است:
فلولا الذی ارجوه فی الیوم اوغد تقطع نفسی اثرهم حسرات
خروج امام لامحاله خارج یقوم علی اسم الله والبرکات
یمیز فیها کل حق و باطل ویجزی علی النعماء والنقمات
ترجمه: «اگر آنچه را امروز یا فردات امید وقوع آن را دارم، نمی بود دلم از حسرت و اندوه بر ایشان –اهل بیت علیهم السلام- پاره پاره می شد.
-وآن امید به- قیام امام است که بدون تردید قیام خواهد کرد-که- با نام خدا و همراه با برکات الهی قیام می فرماید.
-و او- در میان ما حق و باطل را از هم جدا می سازد و پاداش و کیفر می دهد.»
هنگامی که دعبل این ابیات را به عرض رساند، امام رضا(ع) سر برداشت و فرمود: «ای خزاعی! این اشعار را روح القدس بر زبان تو جاری ساخته است.»
آنگاه فرمود: «آیا می دانی آن امام کیست؟» دعبل عرض کرد: نمی دانم فقط شنیده ام که امامی از دودمان شما خروج می فرماید و زمین را پر از عدل و داد می سازد.
امام(ع) فرمود: «ای دعبل! امام بعد از من پسرم محمد (امام جواد(ع)) و بعد از او پسرش علی (امام هادی(ع)) و بعد از او پسرش حسن(امام عسگری(ع)) است و پس از او نیز پسرش حجت قائم(عج) است که در زمان غیبت او انتظارش را می برند و به هنگام ظهور مطاع خواهد بود و اگر از دنیا جز یک روز باقی نمانده باشد خدا آن روز را طولانی می سازد تا قائم(عج) خروج نماید و زمین را پر از عدل و داد سازد چنان که از جور پر شده است ... 1
1-الفصول المهمه، ص 251
*برگرفته از «زبور نور؛ هزار و یک نکته از زندگانی امام مهدی عجل الله تعالی فرجه)»
نظر شما