به گزارش گروه مهدویت و غدیر خبرگزاری شبستان: در فضیلت سوره کهف و آثار تلاوت آن، احادیث بسیاری وارد شده است؛ از جمله آنکه رسول اکرم(ص) فرمود: «مَن قرأ الکهف یوم الجمعة فهو معصوم إلی ستّة أیَام من کلّ فتنة تکون، فإن خرج الدّجّال عصم منه؛ کسی که سوره کهف را در روز جمعه بخواند، تا شش روز از هر گونه فتنه ای دور خواهد بود و اگر دجال خروج کند، از شر وی مصونیت خواهد داشت». (1)
حضرت امیرالمومنین(ع)، فرموده است: «روزی سر پیامبر(ص) در دامن من بود و آن حضرت(ص) به خواب رفت و ما جمعی بودیم که درباره دجال و خطر آن گفت وگو می کردیم. ناگاه پیامبر(ص) در حالی که صورت مبارکش سرخ شده بود از خواب بیدار شد و فرمود: «إن اخوف ما أخاف علی هذه الأمة من الدجال أئمة مضلون و هم رؤساء أهل البدع؛ بدترین چیزی که از دجال بر امتم می ترسم، رهبران گمراهی است که پیشوایان اهل بدعت هستند».(2)
«سدیر صیرفی» گوید: من و مفضل بن عمر و ابوبصیر و ابان بن تغلب بر مولایمان، امام صادق(ع) وارد شدیم و دیدیم که بر خاک نشسته و جبه خیبری طوق دار و بی گیریان و آستین کوتاه پوشیده و مانند مادر فرزند مرده و جگر سوخته می گرید و اندوه تا وجناتش رسیده، گونه هایش دگرگونه شده و دیدگانش پر از اشک است و می گوید: «ای آقای من! غیبت تو خواب را از دیدگانم ربوده و بستر را بر من تنگ ساخته و آسایش قلبم را از من سلب کرده است. آقای من! غیبت تو اندوه مرا به فجایع ابدی پیوند داده و فقدان یکی پس از دیگری جمع و شما را نابود کرده است. من دیگر اشکی را که از دیدگان بر گریبانم روان است و ناله ای را که از مصائب و بلایای گذشته از سینه ام سر می کشد، احساس نمی کنم؛ بلکه تنها چیزی که در برابر دیدگانم مجسم است و از همه گرفتاری ها بزرگ تر، جانگدازتر، سخت تر و ناآشناتر، ناملایماتی است که با غضب تو در آمیخته و مطائبی است که با خشم تو عجین شده است».
چون امام صادق(ع) را در چنین حالی دیدیم، از شدت وله و جزع، عقل از سرمان پرید و به واسطه آن رخداد سهمگین و پدیده وحشتناک، قلوبمان چاک چاک شد و پنداشتیم که مکروهی کوبنده یا مصیبتی از مصائب روزگار بر ایشان نازل شده است. گفتیم: ای فرزند بهترین خلایق! چشمانت گریان مباد! به واسطه چه حادثه ای اشک از دیدگانتان ریزان است و کدام حالتی است که این ماتم را بر شما واجب کرده است؟
امام صادق(ع) نفس عمیقی کشید که بر اثر آن آه از درونش برآمد و هراسش افزون شد و فرمود: «وای بر شما! صبح امروز در کتاب جفر می نگریستم و آن کتابی است مشتمل بر علم منایا و بلایا و مصائب عظیمه و علم ماکان و مایکون تا روز قیامت؛ همان کتابی که خدای تعالی آن را به محمد(ص) و ائمه پس از او اختصاص داده است. در فصولی از آن کتاب، میلاد قائم ما و غیبت اش و تاخیر کردن و طول عمرش و بلوای مومنان در آن زمان و پیدایش شک و تردید و در قلوب آنها به واسطه طول غیبت و مرتد شدن آنها از دین شان و برکندن رشته اسلام از گردن هایشان را مشاهده کردم...».(1)
پی نوشت ها:
1.نور الثقلین، ج3، ص242
2.شرح نج البلاغه، ج20، ص316
3.کمال الدین و تمام النعمة، ج2، ص۳۵۲
*برگرفته از «پرتوی از آیه های مهدوی»، محسن قرائتی، به کوشش حسن ملایی
نظر شما