تکل امید، لایی به پیکه و «چطوری کریس»، سه قاب خاطره انگیز از جام جهانی در خاطر ایرانیان

خبرگزاری شبستان، شب بازی ایران – پرتغال برای تهیه گزارشی از برنامه‌ای در یکی از مناطق جنوبی تهران آفیش شده بودم و از هنگام طرح این موضوع، نگران بودم مبادا برنامه طول بکشد و نتوانم بازی را از ابتدا ببینم. خوشبختانه مسئولان برگزاری و حاضران در آن برنامه نیز شوق تماشای بازی را از ابتدای آن داشتند از این رو برنامه به موقع تمام شد.

اتفاق خوب دیگر این بود که خیابان‌ها خلوت بود و من به موقع به منزل رسیدم. وقتی رسیدم خونه، با صدای بلند گفتم، خانم، بزن شبکه سه، بزن؛ بازی داره شروع میشه. همسرم گفت، شبکه سه است، مگه نمی بینی، داره پیام بازرگانی پخش میکنه، معلوم نیست شبکه جوانه، یا شبکه تبلیغات! صبح تا شب، تبلیغات چیپس، پفک و پکیج دیواری پخش میکنن. مردم رو خسته کردن با این رسانه‌هاشون.

چند دقیقه بعد بازی شروع شد و من همچون بیشتر مردم پای تلویزیون میخکوب شدم و بازی را با هیجان و تب و تاب فراوان دنبال کردم. با پایان بازی، از این موضوع خیلی خوشحال بودم که یوزهای ایرانی در سومین بازی مرحله گروهی رقابت های جام جهانی 2018 موفق شدند با ارائه یک بازی حساب شده، قهرمان اروپا را از نفس بیندازند و به تساوی یک – یک در مقابل پرتغال دست یابند.

شاگردان کارلوس کی روش خوش تیپ و جسور با ارائه یک بازی خوب، پایانی شیرین به دیدارهای جام جهانی خود در 2018 دادند و ایران توانست برای اولین بار با 4 امتیاز در بازی های جام جهانی بدرخشد و دل یک ملت را شاد کند.

و در ادامه، دل نوشته‌های برخی دیگر از خبرنگاران خبرگزاری شبستان که احساسی مشترک با من و سایر ایرانیان از بازی شب گذشته تیم ملی فوتبال کشورمان برابر پرتغال دارند، در اختیار ما قرار دادند که با هم می‌خوانیم و در حس زیبای آن ها نیز شریک می‌شویم.

*برای جام جهانی ۲۰۱۸ متاسفم!

محمد احمدی:

واقعا سخته که بخوام در یک جمله، کار بزرگی که بچه‌های با غیرت تیم ملی فوتبال ایران کردنند رو بیان کنیم.

 ولی فقط میتونم بگم که برای جام جهانی ۲۰۱۸ متاسفم!

چرا که؛ -یک فرهنگ با قلب جنگیدن،

- یک تیم منتخب که امید به زندگی در شرايط سخت را درس زندگی کرده،

- یک سربلندی و غرور تو وخامت اوضاع؛

و یک شجاعت وصف ناپذیر در مقابل هر سختی رو دارد، از دست داد.

بچه‌های تیم ایران مثل همیشه تو محرومیت بودن، حتی تنها تیم بدون کفش نایک بودن، اما درس امید به زندگی حتی تو گروه مرگ رو خوب نشون جهان دادن.

*وقتی با فوتبال یک ملت می شویم

مرتضی خواجوند سریوی

افسوس های ما در گل نشدن بهترین موقعیت ایران توسط مهدی طارمی، در پس غرور بی همتایی که ایرانیان در جام جهانی 2018 به دست آوردند، محو شد و به ضمیر ناخودآگاه جمعی ما سپرده شد.

اگر دلیل بازی بد پرتغالی ها به ویژه CR7 مقابل ما، تجمع برخی از هموطنانمان مقابل هتل بازیکنان قهرمان اروپا در جام ملت های 2016 باشد، باز هم به خود می بالیم زیرا از هر فرصتی برای دستیابی به موفقیت بهره بردیم، واژه  همدلی را یکصدا فریاد برآوردیم و فعل خواستن را همچون ویلیام والاس در فیلم «شجاع دل» (Braveheart) صرف کردیم.

بازی دیشب تیم ملی فوتبال کشورمان که ترجمان این عبارت بود «چیه این فوتبال، اصلا» یک ملت را آن هم در اوج تنگناهای اقتصادی، شاداب و پرنشاط کرد.

نام رقابت جانانه یوزهای ایرانی در جام جهانی 2018 را می توان معجزه گذاشت و بازی دیشب بازیکنانمان مقابل پرتغال را در این جمله خلاصه کرد «فرار به سوی پیروزی.»

*جونم کی روش!

محمدرضا فتحی

به قول فردوسی پور باید گفت جونم آقای کیروش؛

ما باید از تمامی بازیکنان تیم ملی چه اونهایی که بازی کردن و چه اونهایی که ذخیره بودن ممنون باشیم که آنقدر منسجم و با غیرت بازی کردند و از همه اونها بیشتر از آقای کی روش ممنونم که به تیم ما شخصیت بزرگ بودن و خود باوری بخشیده و امیدوارم که حالا حالا ها پیش ما بمونه و با غیرت مثال زدنیش به ما کمک کنه.

واقعا این بار باید گفت با این حذف، چیزی از ارزش های ما کم نشد و این بار این جمله کلیشه ای نیست، بلکه وصف حال بچه های تیم ملی فوتبالمونه.

*مثل پوست کندن پرتغال

علی هادیلو

برای من که چه ببازیم و چه ببریم، مثل همه به جمله همیشگی و تکراری «بچه ها گل کاشتید!» از زبان گزارشگران و مجریان و مدیران عادت کرده ام، صحبت های مهدوی کیا دلنشین تر از تعریف و تمجیدهای سایرین بود. فوتبالیست پر افتخاری که دیشب پس از پایان بازی ایران و پرتغال، بدون احساس و هیجان، تحلیل واقع گرایانه ای از فوتبال ایران داشت. بازیکن سابق تیم ملی ایران که به عنوان کارشناس میهمان در برنامه تلویزیونی حضور داشت، «خلاف آمد عادت» سخن گفت. چکیده سخنان او این بود که اگر تیم ملی ایران به مرحله بعد جام جهانی نرسید، به دلیل کار نکردن روی فوتبال پایه ای است. این حرف ها شاید به مذاق آنهایی که دوست دارند مدام حرف های کلیشه ای بزنند، خوش نیاید،‌ اما مهدوی کیا همیشه به دور از مصلحت اندیشی های بیجا، بدون آنکه هیجانی شود و یا در توصیف بازی ایران با پرتغال اغراق کند، خیلی منطقی و مطمئن گفت «بضاعت فوتبال ما همین است، طارمی مقصر نیست که توپش به تور دروازه نرسید، بلکه این ضعف ناشی از چندین سال بی برنامگی و فراهم نکردن زیرساخت ها برای فوتبال حرفه ای است.»

با همه اینها من هم مثل همه ایرانی ها حظ بردم از بازی فوتبالیست های ایرانی، این بازی اگر پیروزی نداشت، اگر صعود نداشت، اما صحنه هایی داشت که مدام به یاد بیاوریم و مزه شیرین آن را مز مزه کنیم. حالا نسل ما که از وقتی چشم به مستطیل سبز باز کرد و قامت رعنای احمد رضا عابدزاده تا همیشه خدا در ذهنش، خیالش و خاطراتش نقش بست، یک تصویر دیگر از دروازه بانی پر افتخار به سینه دیوار خاطرات شیرینش نشسته است.

علیرضا بیرانوند، این جوان نجیب شهرستانی با خونسردی مثال زدنی و حیرت آورش در اولین تجربه جام جهانی، جاودانه شد. کم پیش می آید و شاید هم نادر پیش می آید که ورزشکاری در عرصه جهانی قدم بگذارد و از استرس و هیجان مخلّ با مقداری چاشنی ناشیگری در اولین حضورش خبری نباشد، اما در وجنات بیرانوند سبزه و بلند قامت اثری از هیچکدام نبود. او مطمئن و باوقار و خونسرد بازی کرد. در سخت ترین شرایط بازی، ضعفی از خود نشان نداد و با خیز یوزآسا یک اسطوره جهانی را مقهور و بیچاره خود کرد.

همزمان با اعلام پنالتی، صدای تخمه های آمیخته به استرسی که در جانمان می شکست، با صدای پر استرس پیمان یوسفی در هم می آمیخت، خونسردی عجیب و غریب یوز ایرانی در مقابل سطان سرزمین سبز عصبی مان می کرد. اما ماجرای شگفت انگیز اینکه پس از غرش و خیز سطان سرزمین سبز و واکنش یوزآسای بیرانوند، جهان چیزی جز یک شیر از پا درآمده در آستانه اخراج ندید.

چه اشکالی دارد اگر یکبار دیگر هم همان جمله کلیشه ای همیشگی را به زبان بیاوریم. «اگر پیروز نشدیم، سربلند بودیم، بچه های ایرانی گل کاشتید!»، باور کنید اینبار صادقانه می گوییم، بدون هیج اغراق یا مصلحت اندیشی بیجا!

*حماسه آفریدید

عصمت پناهی

در میان بیم و امیدهای دوستداران فوتبال و حمایت و دعای یک ملت، فرزندان ایران؛ پرتلاش و پرشور در مسابقات جام جهانی حضور یافتند و با هنرمندی، تکنیک و بازی های پرافتخار و جانانه در مقابل تیم های مراکش، اسپانیا و پرتغال خوش درخشیدند و تا آخرین لحظه با خودباوری و قدرت قابل تحسین برای تحقق رویاهای یک ملت جنگیدند، و با کسب نتایج قابل توجه، فصلی نو در تاریخ فوتبال کشور ایجاد کردند.

*نگاه منطقی به یک بازی تراژیک

فاطمه فرامرزی

شاید بتوان مصاف سفیدپوشان تیم ملی فوتبال ایران با قرمزپوشان پرتقال را نقطه عطفی در تاریخ این رشته ورزشی در کشور دانست چراکه به قول عادل فردوسی پور، فوتبال ایران در رویارویی با گروه مرگ قرار گرفت، اما چنان سربلند از میدان خارج شد که حتی فیفا  تلاش بازیکنان ما را تحسین کرد.

اگر بازیکنان تیم ملی فوتبال ایران و البته مردم، ناداوری ها در بازی قبل یعنی زمانی که مقابل تیم اسپانیا قرار گرفتیم را فراموش کنند، اما هرگز از یاد نمی برند که داور چگونه رفتاری مسامحه آمیز را با رونالدو اتخاذ کرد و تنها به نشان دادن کارت زرد اکتفا کرد، شاید هرکسی اگر جز رونالدو بود مستحق کارت قرمز می شد اما این سرخ پوش ماجرایش با دیگران فرق می کرد، ضمن اینکه داور بازی ضربه پنالتی را هم بالاخره بعد از آنکه صحنه را بازبینی کرد اعلام کرد.

بنابراین فارغ از این اتفاقات تلخ، اگر بخواهیم حضور شب گذشته تیم ملی فوتبال را در مستطیل سبز ورزشگاه «سارانسک» نقد و بررسی کنیم، قطعا باز هم به قول عادل فردوسی پور اگر کلاهی بر روی سرمان داشتیم به افتخار این ورزشکاران آن را بالا پرتاب می کردیم، چرا که این تیم بدون بازی تدارکاتی قابل توجه، بدون اسپانسرهای تبلیغاتی توانست این چنین قابل قبول خودی نشان دهد، آن هم در شرایطی که کمپانی نایک به دلیل تحریم ها، دست رد به سینه ایرانیان زده بود و بازیکنان کفش های متحدالشکل نداشتند و کفش هرکدام از بچه های تیم ملی ساز خود را می زد.

می توانم بگویم بازی ایران و پرتقال، حکایتی بود از عشق و علاقه و تلاش و اتکا به خود، ارایه بازی قوی تهاجمی مقابل ستاره ها و لژیونرهایی که دیدن بازی آنها لرزه بر اندام حتی فوتبالیست های سطح بالا می اندازد، برگ تاییدی بود بر ارتقای وضعیت تیم ملی فوتبال ایران و اینکه اگر به معنای واقعی کلمه ورزشکاران خود را ارج نهاده و حمایت کنیم قطعا می توانیم در میدان های بین المللی موفق عمل کنیم.

نهایت اینکه نتیجه بازی دیشب، هرچند که منجر به حذف تیم ایران از جام جهانی شد، اما بارقه هایی از شادی و امید را در دل مردم ایران ایجاد کرد تا در این وانفسای وضعیت اقتصادی و انواع و اقسام تحریم ها بتوانند لحظه ای لبخند را بر لبان شان تجربه کرده و سینه سپر کنند و بگویند: تیم ایران بدون حمایت قابل توجه و خاص از سد بازیکنانی چون پیکه، اینیستا، رونالدو و ... گذشت هرچند که بخت یارش نبود اما مردم اش را شاد کرد.

*ملتی که می تواند پیروز باشد

آمنه مستقیمی

جام جهانی اگرچه برای ایران و فوتبال دوستان ایرانی زود به دقیقه 90 رسید اما سه بازی ما در مرحله مقدماتی ثابت کرد علیرغم همه عدم خودباوری‌هایی که از سوی برخی به ظاهر دوستان حتی در رسانه ملی! به باور مردم تزریق می‌شد و می‌توانست تیم را دلسرد کند اما امید، اعتقاد و حمایت از جوان ایرانی باعث شد بزرگان فوتبال جهان و اروپا تا جایی کم بیاورند که چاره ای جز خشونت علیه بازیکنان ایران برای شان باقی نماند.

این همان چیزی است که ایران و ایرانی در دیگر عرصه ها هم به کرات نشان داده که می تواند با نیروی امید، توکل و همدلی، حریفان را در هر میدانی خاک کند، حتی اگر به ظاهر رقیب پیروز میدان باشد.

اینجا است که فوتبال مرزهای مستطیل سبز و ورزش و سرگرمی را درنوردیده و می تواند به میدانی برای تبلور انگیزه ها، امیدها و افق ها تبدیل شود و توان و قدرت یک ملت را علیرغم همه تهدیدها و تحریم ها به رخ بکشاند.

*دریغا که ایران...

محمد حسنلو

وقتی در زمین‌های خاکی بچه‌هایی را می‌بینی که می‌توانند بهتر از هر رونالدویی توپ را میان بازیکنان روبرویشان عبور دهند و به قول صداپیشه جناب خان، وقتی همان بچه‌ها را می بینی که با جدول پاس‌کاری کرده و از گل‌زدن با چشم بسته لذت می‌برند ولی همزمان تماشاگرانی را می‌بینی که از مساوی کردن با تیم رونالدو بوق ماشین‌های بی‌کیفیت‌شان گوش‌ت را کر می‌کند، افسوس می‌‌خوری ...

*روایت یک استقلالی منصف: 

شهلا رکنی

در ابتدا، بازی جوانمردانه و غرور آفرین شیر دلان کشورمان در مقابل تیم  نامی جهان، پرتقال را تبریک عرض می کنم.

بازی زیبای ایران در مقابل تیم پرتغال باعث تمجید بازیکنان تیم ملی کشورمان در بیشتر رسانه های دنیا شد، تیم ملی ایران نه تنها در مقابل پرتغال بلکه در مقابل  تیم های مراکش و اسپانیا نیزمردانه و با تعصب ایرانی جنگید، آن ها از جان مایه گذاشتند ،تمام بازیکنان عالی ظاهر شدند ولی به حق باید گفت از دید مردم ایران این شیرمرد لرستان (بیرانوند) با مهار قدرتمند و دیدنی پنالتی ستاره جهان( رونالدو) پدیده جام جهانی 2018 است.

*کی روش گفته بود کاری می کنم جهان به ایران احترام بگذارد

*اسطوره های شاهنامه امروز 

مریم یکرنگی

قهرمان کسی است که مغلوب نمی شود. دلیر و سر بلند و مایه افتخار است و مهم تر از همه منش و کردار دلاورانه اش جانی تازه به روح مردمان سرزمینش می دهد . قهرمان آرش است که جان گرانمایه در تیر می نهد تا گستره مرزهای ایران زمین را بیش بگسترد. قهرمان رستم است از فرزندان سام دلیر و زال خردمند. و قهرمان کسی است که در شادمانی را به قلب های خسته هدیه کند  و تخم اعتماد، غرور ملی و شادمانی را درسرزمین ارجمندان بیفشاند و از این روست که دلاور دلیران ملی پوش ایران را قهرمان می نامم چرا که سخاوتمندانه گلهای سرخ شادی و امید را به میلیون ها انسان تقدیم کردند .

*داداش! دیدی بچه ها چی کار کردن

مهدی صلاحی نژاد

درست است که پیروزی مهم است اما گاهی اوقات با باخت نیز میتوان شاد شد و جهان را به تشویق خود مجبور کرد. بازی های درخشان یوزهای ایرانی در جام جهانی فوتبال 2018 تعبیری از همین واقعیت است که مردم به کوشش و از خودگذشتگی سربازان خود بیشتر از نتیجه اهمیت می دهند. به امید سربلندی بیشتر ایران و ایرانی و سایر رقابتهای جهانی. بچه ها مچکریم.

*یک عذرخواهی به بیرانوند بدهکاریم

لیلا ضامنی

نام علیرضا بیرانوند در تاریخ فوتبال ایران و حافظه جمعی ملتی زخمی که این روزها به سختی لبخندی بر لبانشان می نشیند و غرورشان زیر فشارها له شده است می ماند؛ خیلی ها از دعوت کارلوس کیروش از بیرانوند شاکی بودند و از حضورش در دروازه تیم ملی نامطمئن، اما همه آنها امروز یک معذرت خواهی به این جوان با اراده و باپشتکار متکی به خود بدهکارند؛ کریس رونالدو هیچ وقت بیرانوند و ایران را فراموش نمی کند و من هم اشک های مهدی طارمی را پس از آخرین فرصت گل ایران در 2018. اشک هایش بغض فروخورده تک تک ایرانیانی بود که می خواستند اما نتوانستند...

*مستطیل سبز روایت زندگی تک تک ماست

معصومه بدخشان

«80 میلیون نفر، یک ملت و یک ضربان قلب»  شعارمان چقدربرازنده خودمان است. باهم تپش قلب گرفتیم، خندیدیم، گریستیم، فریاد کشیدیم. دویدن، جنگیدن، برتر بودن اما باز بغض حسرت رویاهای دست نیافته در گلو باقی ماند. بازی مستطیل سبز روایت زندگی تک تک ماست و چقدر بازیکنان تیم ملی شبیه مردمشان هستند. تنها کی روش و پسرانش بودند که ذهن ما را لحظاتی از فشار روزهای تلخ اقتصادی رهاندند. شکست قهرمانانه خوردیم و باز به جادوی فوتبال ایمان آوردیم.  فوتبالی که میلیاردها تومان هزینه اش کردیم و در جام جهانی گفتیم حلالتان باشد.

جام جهانی فوتبال 2018 برای ما به ظاهر تمام شد اما سه قاب زیبای تکل جسورانه امید ابراهیمی در برابر مراکش، لایی وحید امیری به جرارد پیکه در بازی مقابل قهرمان جهان و مهار پنالتی CR7 توسط بیرانوند، در خاطره‌ جمعی ما نقش بست.

نگارش و تنظیم: مرتضی خواجوند سریوی/ محمد پورعلم