به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری شبستان، جوا آودیچ، نویسنده بوسنیایی، در جنگ سربرنیتسا کودک خردسالی بود. او خاطراتش از آن روزها را در کتاب «کارت پستال هایی از گور» به تحریر درآورده. با آدویچ که برای حضور در نمایشگاه کتاب به تهران آمده بود درباره نبرد برای زنده ماندن، ثبت خاطرات جنگ و نمایشگاه کتاب سخن گفتیم.
-شما ما را به یاد «سربرنیستا» و رویدادهای تلخ آن می اندازید، ما هم با شما همذات پنداری کردیم و اشک ریختم.
من از شما تشکر می کنم و ایران را کشوری دیدم که آن ابراز همدردی اش را در جاهایی که باید در کنار مردم رنج دیده بوده است نشان داده است و در کنار آن مردم بوده است.
شما تجربه نوشتن نداشته اید. آیا نوشتن «کارت پستال هایی از گور» ادای دین به کشته های سربرنیستا است؟
کتاب من هم یک جور بیان نبرد بین آدمی است که جنگ را پشت سر گذاشته است و از خودش می پرسد که من چرا من ماندم و بقیه مردند و از طرف دیگر درگیری های عاطفی است که در آن شرایط برای آدم بازمانده از جنگ وجود دارد، برای من نقطه آغازین کتاب در واقع سال 2013 بود که به خانه مان بر گشتیم« سربرنیتسا سال 1995 اتفاق افتاد»؛ زمانی بود که به خانه مان برگشتم اتاقم هنوز وجود داشت و ویران بود و حسن درونی ام می گفت که باید در مورد آن بنویسم و من شروع به نوشتن کردم.
شنیده ام که در بوسنی به راحتی نمی توان از جنگ نوشت. چرا این گونه است؟
مردم در واقع شاید نمی خواستند باور کنند آنچه که ما تجربه کردیم، چون آنها تجربه نکردند و از آن غافل بودند، به همین خاطر نگرش دیگری داشتند که ممکن است داستان جور دیگری بوده و ما در آن اغراق می کنیم؛
-با توجه به اینکه شبه جزیره بالکان منطقه ای است که قومیت های مختلف زندگی می کنند و همیشه این قومیت باعث بحران و چالش بوده است آیا نوشتن از جنگ می تواند موجب جلوگیری از جنگ های دیگر شود؟
من با این نظر موافقم و باید این گونه شودو نوشتن این گونه کتاب ها باعث می شود که دیگر جنگی تکرار شود.
-گفته شده که این کتاب برای تدریس به عنوان کتاب درسی پیشنهاد شده. آیا در این زمینه نیز مشکلی پیش روی شماست؟
مشکل دولتی وجود دارد چون کشور بوسنی شامل سه قومیت صرب،کروات و مسلمان است، اگر چیزی بخواهد واحد درسی شود باید سه قومیت اتفاق نظر داشته باشند و هیچ وقت نمی گذارند در این کشور داستان قومی که اقلیت هستند و مورد نسل کشی واقع شدند وارد کتاب درسی شود.
-نمایشگاه کتاب تهران را چگونه دیدید؟
این نمایشگاه کتاب یک رویداد تحسین برانگیز است که اولین بار است نمونه اش را در زندگی ام دیده ام، ایران کشور بزرگی است که طبیعتا انتظار می رود نمایشگاهی در شان این کشور برگزار شود؛ می دانیدبوسنی و هرزگوین کشور بزرگی نیست و ما سعی می کنیم از طریق نوشتن کتاب هایی مثل این وجود و حضورش را توجیه کنیم و به همین دلیل باعث افتخار من است که در نمایشگاه کتاب تهران حضور یافتم. بیشتر از آن برای من باعث افتخار است که کتاب دختر بچه کوچکی در این نمایشگاه به این بزرگی و در کشور بزرگی عرضه می شود و به همین دلیل احساس غرور می کنم.
گفتگو: لیلا ضامنی
نظر شما