محمدرضا شمس ، نویسنده و مترجم در مورد فرق رمان های ایرانی و خارجی به خبرنگار شبستان گفت: رمان از غرب می آید. غربی ها رمان را به وجود آوردند، شکل دادند، تئوری گذاشتند و بعد رمان به ایران آمد. در ایران رمان رشد طبیعی خود را نکرد. غربی ها در این زمینه خیلی از ما جلوتر هستند. در آمریکا و اروپا رمان سالهاست که دارد مسیر خود را طی می کند اما رمان در ایران نوپاست و به پختگی نرسیده است.
شمس در مورد علت ناپختگی رمان در ایران اظهار داشت: ما نویسنده ها در یک حوزه های خاص کار می کنیم به خصوص در رمان نوجوان. ما محدود هستیم به چند قالب و سبک. ما یا رئالیسم کار می کنیم یا فانتزی، به سراغ قالب های دیگر هنری در رمان نرفتیم. رمان به پست مدرن رسیده است اما ما هنوز در دوران ابتدایی رمان هستیم. سبک کار رمان نویسان ما به خصوص در حوزه نوجوان کلاسیک است به همین دلیل در رمان با تنوع سبکی و قالبی روبرو نیستیم. رمان ایرانی همچون ویترینی است که در آن دو سه نوع جنس بیشتر نمی بینید.
وی با بیان اینکه نویسندگان سراغ ژانرهای مختلف نمی روند، عنوان کرد: ما نویسنده ها سراغ خاطرات خود می رویم و آنها را به رمان تبدیل می کنیم، در غیر این صورت تخیلی یا فانتزی می نویسیم.ما کمتر سراغ ژانر معمایی، رازگونه و وحشت رفتیم. ما رمان نویسان نتوانستیم تنوع لازم را برای مخاطب ایجاد کنیم. در آمریکا و اروپا به خصوص در حوزه کودک و نوجوان می بینیم برای هر مخاطب با هر سبک و سلیقه ای رمان دارند از ژانر وحشت گرفته تا فانتزی و رئالیسم.
این نویسنده با اشاره به اینکه نویسندگان در کشورمان محدود هستند، بیان کرد: این محدودیت باعث می شود مخاطب سراغ ترجمه رود و یا اگر به سراغ کارهای تالیفی می رود حتما باید ناشر و نویسنده شناخته شده باشند. الان شاهد این هستیم که برخی نویسندگان به سمت ژانر وحشت رفتند اما تعداد بسیار کم است و اصلا کافی نیست. باید تعداد زیادی از نویسندگان در ژانرهای مختلف برای گروه های سنی مختلف کار کنند.
شمس خاطرنشان کرد: در سبک ادبی دوره پست مدرن است. هنوز دوستان سبک ها را امتحان نکردند و فقط سبک رئالیسم اجتماعی دارند حتی دیگر رئالیست ها را نیز ننوشتند. در حقیقت ما حتی انواع رئالیسم را کار نکردیم آنچه کار کردیم از خاطرات خود یا دیگران سرچشمه می گیرد.
وی با بیان اینکه هر کتاب باید صدای خود را داشته باشد، عنوان کرد: رمانی که نویسنده ایکس می نویسد باید با رمان بعدی اش متفاوت باشد مثل یک بازیگر که نقش های مختلفی بازی می کند. اکثر نویسندگان ما یک صدا دارند، صدایی که در تمام کتاب ها تکرار می شود و هر کتاب آنها نیز در یک قالب می شود در صورتی که هر کتاب باید نوع روایت و قالب خود را داشته باشد.
نظر شما