کسی که یقین دارد گناه نخواهد کرد

به گزارش خبرنگار خبرگزاری شبستان، حجت الاسلام والمسلمین محمدباقر علوی تهرانی استاد حوزه علمیه در جلسه درس اخلاق که در حسینیه آیت‌الله علوی برگزار شد، گفت:  ایمان به خدا تسلیم شدن و عمل به دستورات او است.

وی افزود: تسلیم یک مرتبه از توحید است که بنده فقط خدا را دوست داشته باشد و در حکومت، تشریع، خوف و رجا، توکل، دعا و نیاز، استعانت، اطاعت، عبادت فقط و فقط خدا را در نظر داشته باشد، این نوع تسلیم یقین است.

حجت الاسلام والمسلمین علوی تهرانی عنوان کرد: یقین به دنبال تسلیم ایجاد می‌شود، معمولا ما دارای ظن متراکم هستیم یعنی ایمان ما تا جایی تداوم دارد که با شبهه مواجه نشود.

استاد حوزه علمیه با استناد به روایتی از امیرمومنان امام علی(ع) مبنی بر اینکه چه سعادت بزرگی دارد کسی که قلب او دارای یقین است، اظهار داشت: امام رضا(ع) فرمودند کمترین چیزی که بین بندگان تقسیم شده یقین است، همه ما باید دنبال یقینی کردن معارف خود برویم هیچ چیز به ما نمی‌رسد مگر آنچه را‌که خدا‌ برای ما مقدر کرده باشد.

وی بیان داشت: این بسیار مهم است که انسان به مقدرات خود راضی باشد، دز حدیث قدسی پیامبر(ص) فرمودند که وقتی بنده خدا به مرتبه یقین برسد اهمیت نمی‌دهد که زندگی او در سختی یا راحتی باشد.

حجت الاسلام والمسلمین علوی تهرانی افزود: خداوند می‌فرماید بنده من مصلحت خود را به من یاد نده؛ کسی که چنین معرفتی پیدا کرده و بندگی کند او هراس ندارد، حکمت خداوند صلاح بنده را تشخیص می‌دهد و از اینکه بنده مصحلت خود را به او یاد بدهد بدش می‌آید.

استاد حوزه علمیه ادامه داد: چون ما ایمان یقینی نداریم صدایمان در سختی ها به ناسپاسی بلند است، اما کسی که امورات خود را به خدا تفویض کند ایمان او به یقین رسیده است چراکه می‌داند که هر آنچه رخ می دهد خیر او است.

وی گفت: آنچه برای انسان مقدر می شود از ناحیه خداوند حکیم، کریم علیم و قادر است، در جای دیگر خداوند خطاب به حضرت موسی(ع) می‌فرماید ای موسی مخلوق محبوب‌تر از بنده مومن خلق نکردم چراکه من برای او هر آنچه صلاح است را رقم می زنم و او نیز به این تقدیر راضی می‌شود.

 حجت الاسلام والمسلمین علوی تهرانی با بیان اینکه نظام الهی مبتنی بر شایسته سالاری است، ابراز کرد: در سیره و روش حضرت امام سجاد(ع) این بود که تعقیبات نماز ایشان طولانی بود و در آن تعقیبات یقین را از خداوند درخواست می‌کردند چراکه یقین روزی است که بین بندگان کمی تقسیم شده است.

استاد حوزه علمیه بیان داشت: پیامبر(ص) فرمودند در مسجد نشستن و انتظار برای نماز جماعت از نشستن در بهشت برای من بهتر است چراکه در مسجد بودن رضای خداست و بهشت خوشحالی من است و من بین خوشحالی خودم و خدا، خوشحالی خدا را انتخاب می‌کنم.

وی گفت: پیامبر(ص) فرمودند در دنیا چیزی بهتر از یقین و عافیت به مردم داده نشده است، امیرمومنان امام علی(ع) فرمودند از خدا یقین و عافیت را طلب کنید چراکه بزرگترین نعمت خداوند سلامت است و بهترین چیزی که در قلب استقرار دارد یقین است و ورشکست کسی است که دین او از بین رفته باشد.

حجت الاسلام والمسلمین علوی تهرانی افزود: ما هیچ وقت از حضرات معصومین(ع) مراتب معنوی را نخواستیم در حالکیه آنچه به ما می‌رسد از ناحیه آنها است، اگر کسی در مقام عمل به خداوند یقین داشته باشد گناه نمی‌کند.

وی درباره آثار و فواید یقین، عنوان کرد: اینکه یک شبه مردم حضرت سیدالشهدا(ع) را ترک می‌کنند به علت نبود یقین است، اگر کسی یقین بداند که خداوند بر اعمال ظاهر و باطن او مراقب است و برای همه اعمال او پاداش در نظر دارد مراقب اعمال خود خواهد بود.

استاد حوزه علمیه ابراز کرد: اگر کسی می‌خواهد ترک گناه کرده و عامل خیر شود باید یقین پیدا کند همه ما می‌دانیم که سخاوت خوب است اما در مقام عمل سخی نیستیم و دوراندیشی می‌کنیم، ظن متراکم مردم را دچار توهم کرده که فکر می‌کنند بهشت را به غیر از عمل می‌توانند به دست آورند.

حجت الاسلام والمسلمین علوی تهرانی بیان داشت: اگر کسی یقین بداند که خداوند برای مومنان بهشتی خلق کرده که هیچ چشم و هیچ  گوشی ندیده و نشنیده برای رسیدن به آن نعمت‌ها اعمال نیک انجام می‌دهد، یا اگر کسی یقین بداند که خدایی هست و طبقات جهنم را برای گناهکاران نگه داشته به طور قطع مرتبک گناه نمی‌شود مشکل ما این است که می‌دانیم که جهنم وجود دارد اما فکر می‌کنیم جهنم برای دیگران است.

وی با بیان اینکه یک سوم قرآن یا 2500 آیه قرآن درباره معاد است، گفت:  اگر کسی به عظمت و جبروت خداوند یقین پیدا کند به طور قطع نسبت به او خشیت و ترس خواهد داشت، ما از خدا نمی‌ترسیم چراکه با توهم فقط رحمت او را برای خود تصور می‌کنیم.

استاد حوزه علمیه در پایان خاطرنشان کرد: ملاقات خداوند فقط و فقط با عمل صالح امکان‌پذیر است و با این وجود باز هم نباید از خود راضی باشید وقتی انسان از خود راضی باشد تلاش نکرده و به جایی هم نمی رسد.