به گزارش خبرگزاری شبستان: حجت الاسلام والمسلمین علیرضا پناهیان در کتاب «انتظار عامیانه، عالمانه، عارفانه» می نویسد:
مساله انتظار یک موضوع کاملا اجتماعی است؛ آن هم اجتماعی در اندازه های جهان بشریت، جوان نیز به شدت «جامعه گرا» است. دیگران برای او بسیار مهم اند. اگر در جایی ظلمی بر مردم ببیند، بر نمی تابد. جوان هنوز در لاک خودخواهی ها فرو نرفته است. آدم ها با افزایش سن کم کم فردگرا می شوند. باید قبل از آنکه فردگرایی بر او غلبه کند، «انتظار نجات جهان بشریت از ظلم» در روح جوان نهادینه شود. جامعه برای جوان، ابزاری بی ارزش برای رشد خود او تلقی نمی شود بلکه این جوان است که گاه با هدف قرار دادن رشد جامعه، خود را فدا می کند.
جوان جامعه گرایی را از گرایش به همسالان شروع می کند؛ آنجا که می خواهد از خانواده فاصله بگیرد و مستقل شود اما در گروه باقی نمی ماند و به سرعت جامعه گرا می شود و اگر مسیر رشد او به سلامت طی شود، یک موجود جهانی خواهد شد. انتظار فرج یعنی آوردن خوشبختی برای تمام جهان و چه چیزی بهتر از این انتظار می تواند جامعه گرایی جوان را ارضا کند؟
عدالت گرایی جوان
جوان در اوج عدالت گرایی قرار دارد. اگر دچار خودخواهی افراطی نشده باشد، این عدالت را برای همه عالم می خواهد. ظلم ستیزی و تبعیض گریزی جوان امری مشهود و مسلم است. حالا این جوان اگر پاسخ عدالت گرایی خود را در جایی نیابد دچار سرخوردگی خواهد شد و چه بسا به گروه ظالمان و حداقل به گروه بی تفاوتانِ بی غیرت بپیوندد.
انتظار می تواند عدالت گرایی جوان را جهت دهد و او را به سوی جامعه ای سرشار از عدالت سوق دهد و تلاش او را در جهت تحقق چنین جامعه ای افزایش دهد. جامعه ای که در آن از بی عدالتی خبری نیست، می تواند جوانان جویایی عدالت را شیفته خود سازد.
جامعه ای که در آن همه به حق خود می رسند و استعدادهای خود را در آن شکوفا خواهند دید، حتی تخیلش هم برای جوان شیرین است. انتظار می تواند عدالت گرایی جوان را پرورش دهد و از عدالت گرایی اجتماعی به تقویت ملکه درونی عدالت منجر شود.
نظر شما