به گزارش خبرنگار شبستان، جاده قدیم فیلمی منتقد است و در درون خود مسائل مختلفی را طرح می کند که ملتهب ترین آنها موضوع تجاوز به یک زن است.
بدیهی است که طرح چنین مسئله ای در سینمای ایران و با توجه به چارچوب های رایج قانونی و فرهنگی جامعه، حرکت بر لب تیغ است.
این فیلم در کنار توجه به مسائلی از قبیل ازدواج مجدد، روابط خانوادگی در بین نسل های مختلف، مسئولیت شناسی و فساد اداری، حتی مسائل سیاسی از قبیل مذاکرات هسته ای و یا اتفاقات دهه شصت کشور، داستان زنی را تعریف می کند که زیبارو اما بسیار مدیر و وظیفه شناس و متخلق به اخلاق خوب اجتماعی، کاری و خانوادگی است که قربانی خودخواهی ها و سیرت سیاه متجاوزین می شود.
این زن (با با بازی مهتاب کرامتی) دچار بحران روحی سختی می شود و اطرافیانش هم که در طیف وسیعی از اقشار سنی و اجتماعی قرار دارند، هر کدام به فراخور نسبتی که با این فرد دارند به صحنه می آیند که اتفاقا کمک زیادی هم نمی توانند بکنند.
در این میان این فیلم از پرداختن به مسائل جدی و بحرانی که طبیعتا برای همسر، مادر و فرزندان تنی و ناتنی این زن پیش می آید و کلنجارهای ذهنی ایشان آن هم در بستر فرهنگی و اجتماعی کشور ما کم کار است و عمق فاجعه در این فیلم تنها به یک بحران روحی دو سه هفته ای برای این زن تقلیل پیدا می کند.
موضع این فیلم تامل برانگیز و درگیر کننده است اما با نپرداختن جدی به ابعاد مختلف این بحران در یک خانواده و حتی عدم به نمایش گذاشتن سیر منطقی التیام یافتن شخص قربانی، در ارضای مخاطب در پایان فیلم تا حدی عقیم و ناموفق می ماند و به نوعی می توان ادعا کرد که بیشتر در حد طرح یک مسئله است که تماشاگر باید به تنهایی و در خلوت خود وخامت اوضاع و نحوه برخورد احتمالی با آن را مورد مداقه قرار دهد.
یادداشت: محمدصالح حجت الاسلامی
نظر شما