اعتصام به حبل متین آیت‌الله آقا نجفی همدانی را فرهیخته کرد

به گزارش خبرگزاری شبستان از همدان، آیت الله جوادی آملی در ‌پیامی به کنگره آقا‌نجفی اعلام کرد: الحمدالله رب العالمین و صل الله علی جمیع الانبیاء و المرسلین و ائمه الهده المهدیین سیّما خاتم الانبیاء و خاتم الاوصیاء علیهما آلاف تحیه و الثناء.

مقدم شما آیات، حجج، فرهیختگان حوزوی و دانشگاهی و مسئولان گرانقدر نظام اسلامی را گرامی می‌داریم.

از همه بزرگواران و فرهیختگانی که در بزرگداشت شخصیت علمی دینی حضرت سید محمد حسینی همدانی نجفی با ایراد مقال یا ارائه مقاله بر وزن علمی این کنگره افزوده‌­اند و می‌افزایند، حق شناسی می‌کنید. از برگزارکنندگان این کنگره وزین علمی سپاسگزاریم. از ذات اقدس اله مسألت می‌کنیم که روح آن فقید راحل را با اولیای الهی محشور کند و راهیان راه علمی و عملی آن صاحب علم و صاحب عمل صالح را پر رهرو کند.

مرحوم آیت الله سید محمد حسینی همدانی از زادگاه و زادگاهی برخواست که بسیاری از مردان علمی بزرگی از آنجا برخواستند. عده‌ای از صحابه بزرگ ائمه بودند که محضر امامان را درک کردند و از معارف آن ذوات قدسی بهره علمی بردند و مردم بزرگ و بزرگوار همدان را متنعم کردند.

این شخصیت والا مقام رحلت‌ها و هجرت‌هایی هم به مراکز علمی داشت. مدتی در نجف در محضر بزرگان  بودند، بعد از برگشت به زادگاهشان توانستند مصداق این باشند که «جعلنا لهنورا یمشی به فی الناس».

نکته اساسی که این بزرگوار را فرهیخته کرد، آن است که اعتصامی به حبل متین داشتند. ذات اقدس اله قرآن را نازل کرده است اما نه آنطوری که خدا باران را نازل کرد و می‌کند. نازل کردن باران به این است که خدا قطرات این آب را به زمین می‌اندازد. انزال باران سخن از انداختن قطرات آب است اما انزال قرآن سخن از آویختن این حبل متین است نه انداختن. فرق اساسی انداختن و آویختن در همان تجلی و تجافی است.

وقتی که به صورت آویختن باشد از او به متجلی یاد می‌شود که این کتاب در عین حال که در بالا هست در دسترس پایینی‌ها هست، در عین حال که در دسترس پایینی‌ها هست در بالا هم هست. که در آغاز سوره مبارکه زخرف تقریبا به این وصف چنین یاد کرده است که «انا جعلنا قراناً عربیاً لعلکم تعقلون* و انه فی ام الکتاب لدینا لعلی حکیم». یعنی این حبل آویخته نه قطرات انداخته، این حبل متین که آویخته شد، یک طرفش به دست خدای سبحان است و آن حبل متین به دست خداست، علیٌ حکیم است، نه تازی است و نه پارسی، نه عبری است و نه عربی. علیٌ حکیم است که وجود مبارک پیغمبر (علیه و علی ابائه آلاف تحیه و الثناء) آن مرحله را از ذات اقدس اله فرا می‌گیرد که «و انک لتلقی القرآن من لدن حکیم علیم» که از او به عنوان علم لدنی یاد می‌شود. مرحله نازله همان عربی‌مبین است که «انا جعلناه قراناً عربیاً».

این شخصیت بزرگوار توانست هم در محضر عربی مبین باشد؛ هم به اندازه عنایت الهی از مقامات برتر فیض ببرد، مخصوصاً علمای بزرگ و بزرگوار و اساتید علمی نجف که علم صالح و عمل صالح را در کنار تصفیه باطن جمع کردند.

بعضی‌ها مفسرند اما فقیه نیستند. بعضی‌ها فقیه‌اند ولی مفسر نیستند. بعضی فقیه و مفسرند ولی وارسته نیستند. آنها که بین قرآن و عترت و طهارت روح جمع کردند به اصطلاح جمع سالم کردند، یعنی هم در محضر قرآن کریم بودند، کتابی تألیف کردند و هم در محضر عترت طاهرین بودند، فقه و امثال فقه را فرا گرفتند و در این زمینه تألیفی دارند، هم به طهارت روح مبادرت ورزیدند.

برخی در این عناصر سه گانه جمع مکسر کردند، برخی جمع سالم. آنکه موفق شد مثل آیت الله قاضی، علامه طباطبایی و امام راحل، اینها جمع سالم کردند. یعنی هم در مشعر قرآن بودند، هم در مشعر عترت و هم در مشعر طهارت روح. این بزرگواران دوستانی و شاگردانی را تربیت کردند که مرحوم آیت الله سید محمد حسینی همدانی نجفی آن طوری که از مصاحبه‌های لطیف و شریف این شخصیت شریف و رحیل برمی‌آید استفاده کردند. این بزرگوار عمر طولانی و پر برکت را در این بخش‌ها گذرانده است. از همدان بعید نیست چون مهد بسیاری از صحابه امام باقر و امام صادق علیهم السلام می‌باشند.

مردان بزرگ، دو رسالت دارند. یکی رسالت علمی دارند که پیام الهی را به جامعه منتقل کنند و یکی رسالت عملی دارند که دست جامعه را بگیرند به لقای الهی بار یابند و به او برسانند لذا در آخرت به عالم گفته می‌شود بایست و شفاعت کن و تو شفیع هستی. مشفعی یعنی شفاعت تو مورد قبول است. آنکه سی سال متمادی جوانان را در مسجد خاص خود جذب کرد و دعوت کرد و هدایت کرد، در قیامت از اینها شفاعت می‌کند.

بنابراین این محفل وزین از یک سو با تفسیر قرآن و از یک سو به تبیین روایات اهل بیت عصمت و طهارت و از سوی دیگر طهارت و قداست روح وابسته است. آنچه که ما موظفیم عمل کنیم جمع بین این سه اصل است که نتیجه‌اش همان طهارت روح است. امیدواریم ذات اقدس اله آن فقید رحیل را با اولیای الهی محشور کند و همه کسانی که نسبت به او ارادت ورزیدند و مهرورزی کردند و عرض ادب کردند، سعادت و سیادت دنیا و آخرت مرحمت کند و شما بزرگوارانی که در بزرگداشت این کنگره سعی بلیغ داشته‌اید، از همه شما خداوند سبحان به احسن وجه بپذیرد و نظام، رهبر، مراجع، دولت، ملت و مملکت ما را در سایه امام زمان(عج) حفظ بفرماید.

روح مطهر امام راحل و شهدا را با اولیا الهی محشور بگرداند و روح این فقید رحیل را با انبیا الهی محشور کند و خطر بیگانگان را به خود آنها برگرداند و این ادعیه‌ها را در حق همه ارادتمندان به قرآن و عترت مستجاب بفرماید.